En Son Eklenenler

Paris'te tsunami araştırmaları yapan doktora öğrencisi bir genç adam, güzel bir kadın tarafından baştan çıkarılıp çalışmalarının sonucu çalındıktan sonra, felç edilerek öldürülür. Malezya'da eski bir madenden hipersonik kavitasyon jeneratörü satın alan kişinin madenci olmadığı anlaşılır ve satıcı, bu teknolojinin madenlerde değil de yasa dışı işlere kullanılacağı şüphesine kapılır. Londra'da görünüşte çevreci bir tasarım atelyesinden tanksavar füzeler için binlerce metre kılavuz tel sevkiyatı yapılırken, bu garip olayı süpheyle karşılayan bir Amerikalı, tsunami araştırmacısı genç gibi aynı yöntemle öldürülür. Vancouver'dan satın alınan ve Yeni Gine açıklarında kullanılacağı söylenen küçük araştırma denizaltılarını satan kişi bu alışverişin amaçlarından şüphelenip paranın kaynağını araştırınca öldürülür. Bütün bunlar gibi birbiriyle ilgisiz görünen birçok olay, Tokyo'da uluslararası bir risk analiz merkezinde, bilim adamı John Kenner başkanlığındaki bir ekip tarafından dikkatle izlenmektedir. Çevreci milyoner George Morton, küresel ısınma nedeniyle deniz seviyesinin yükselmesi sonucu sular altında kalacağı söylenen küçük Vanutu Adası için Ulusal Çevre Fonu(NERF)nun açmaya hazırlandığı davayı desteklemektedir. Ancak verdiği milyon dolarların amacı dişında, NERF başkanı Nick Drake tarafından özellikle denizaltı vs.gibi garip alışverişlere harcandığı gerçeğini öğrenince, yardımcısı Sarah ve Vanutu davasında kendisini temsil eden genç avukat Evans'a, destek bağışlarının kesilmesi ve Kenner ile birlikte davranarak durumu araştırması emrini verir ve hemen ardından süpheli bir trafik kazasında ölür. Bundan sonra Kenner önderliğinde bir ekip oluşturan Evans ve Sarah, G.Morton'un ölmeden önce verdiği ipuçlarına dayanarak, Antarktika buzullarından Solomon Adalarındaki vahşi ormanlara kadar değişik yerlerde, olabilecek çevresel felaketleri önleme peşinde, kendi hayatlarını da tehlikeye atarak bu bilmeceyi çözmeye çalışacaklardır. Yazar M. Crichton, çevre konusundaki bilimsel gerçekleri, bilinmeyenieri veya politikacılar, medya ve endustri tarafından yanlış aktarılan bilgileri şaşırtıcı bir roman kurgusuyla veriyor.Kitabın sonunda ek olarak kendi görüşleri ve "Siyasallaştırılmış Bilim Niçin Tehlikelidir" başliklı harikulade bir makale yer alıyor.

Hatırlıyor musunuz? Hani, bir tek dergi varken elimizde… Ve hani evirip çevirip onun fotoğraflarını çekiyorken… Hatırlayın, diyorduk ki; “Ah, keşke bir gün üç-dört tane olsalar da, ayakta durabilseler!” Evet, tek dergimiz bir başına dik duramıyordu ayakta; bunun için de, yenilerinin basılmasını beklemek gerekiyordu. Aslında beklemek değil, hiç beklememek yani hazırlamak gerekiyordu. Üstelik hazırlamak da yetmiyordu, bastırıp sizlere ulaştırmak gerekiyordu. Ah, bir bilseydiniz bu anlattığım şeyin zorluğunu… Aahh! Zaman nasıl da akıyor değil mi; Âhirete geçmiş kim(ler)imiz varsa her birine rahmet ve bunları okuyanlara da selam olsun… Çünkü ben ancak Kandil gecesi yazma fırsatı bulabiliyorum ve işimiz biter bitmez de baskıya yollayabiliyoruz. Sabrettik. Üç oldu dört oldu, sonra da otuz oldu kırk oldu Dîvanyolu’muz. Ve sanırım ulaşması en zor istasyon ve en zor hazırladığımız; elinizde tuttuğunuz şu “kırk” idi. Belki de nazar ettik kendimize kim bilir! Milâdî takvim, Nisan’ın yirmi üçü. Hicrî takvimdeyse Receb’in 27’nci gecesi… Yani Mîraç Kandili. Ve yani her zaman olduğu gibi; her birimiz, diğerlerimiz için dualardayız… Ben yine böyle bir yirmi üç nisanda inmiştim ilk defa, mezara. Hem de bir anne mezarıydı o. Annemi kabrine indirmek kısmet olmuştu oğluna! Zaman nasıl da geçiyor! Birken üç; dörtken kırk oldu dergimiz… Kayıp olmuş sevdikleri hatırlatıyor kandil geceleri… Bir şeyler karışıyor ve aslında her şey karışıyor dünyada. Dîvanyolu’muz ise zamanı sabitlemek için ortaya çıkıyor ve işte, en azından bunları hatırlatıyor. Herkes marul yetiştirmek, herkes butik işletmek, herkes lastik değiştirmek zorunda değil; bazıları da kârsız işlere tutkun olacak ve bu yaptığına şükredecek! Biliyor musunuz neden? Hani eyy “okumuyoruz ki” diyenler; ölmeden önce hadi bir güzel şey yapın! Rafınıza Dîvanyolu dergimizin sayılarını dizin, bakın da görün; evlat ve torunlarınız sizin gibi “okumuyoruz ki” diyecekler mi?

'Ah, o zamanki hanımefendilerin kibarlığı, o halayıkların güzelliği, o saz âlemleri ve helva sohbetleri! ... Hoş, ezberlediğim o tesirli cümlenin sade bana değil, efendime de faydası dokunmuştu. Zamanın padişahı onu rütbe, mesnet ve servete gark etmişti; göğsü nişanlarla dolmuştu. Bana bile fahri olarak galiba bir unvan verilmişti ki artık sadece: Ago! Ago! diye hitap etmiyorlar, o çetrefil dilli, ince belli, sırma saçlı, narin, nazik, nazenin Çerkez kızları beni: Ago Paşa! diye çağırıyorlar, böyle okşuyorlar, böyle öpüyorlardı.' İstanbul Türkçesini en güzel kullanan yazarlardan biri olan Refik Halid Karay, Ago Paşa'nın Hatıratı'nda mizahi bir bakış açısı ve üslupla 1920'li yılların yaşamını, geleneklerini, alışkanlıklarını anlatıyor.