En Son Eklenenler

50 yıl çizgileriyle gülümsetti, şimdi anılarını yazdı... Türk karikatürünün usta kalemi Semih Balcıoğlu, 1930'lardan günümüze görüp geçirdiklerini mizahçı gözüyle, "karikatürize ederek" anlatıyor. Türk basın tarihine ve karikatür tarihine ışık tutan bu kitapta Balcıoğlu, "hayatta bir araya gelmezler" denilebileck ünlülerin portresini çiziyor: Cemal Nadir Güler, Yusuf Ziya Ortaç, Falih Rıfkı Atay, Simavi ailesi, Tahsin Öztin, Abdi İpekçi, Günseli Başar, Zeki Müren, Yahya Kemal, Ahmet Hamdi Tanpınar, Altan Erbulak, Ümit Yaşar Oğuzcan, Aziz Nesin, Nâzım Hikmet, Ratip Tahir Burak, Necmi Rıza Ayça, Mustafa Uykusuz, Sururi, Orhan Kemal, Yılmaz Güney, Kemal Ilıcak, Bülent Ecevit, Süleyman Demirel, Turgut Özal, Mehmet Ali Aybar, Çetin Altan, Çetin Emeç... "Sedat Simavi"nin Hürriyet gazetesini kurarken 'ya tutmazsa' korkusuyla cebinde bir yıl siyanür tüpü taşıdığını duyduğum zaman neredeyse dudaklarım uçuklayacaktı..."

Nihat Genç’in ilk defa yayımlanan öykü ve makaleleri, Bizim de Günümüz Gelecek kitabında okurlar ile buluşuyor. “Herkes susup uzaklaşırken dik kayalıklarda yapayalnızdık. Hayır, beklenip umulduğu gibi yardım çığlıkları atmadık. O heybetli yalçın tepelerle arkadaş olduk, koro olduk, Ankara Radyosu olduk, birlikte memleket şarkıları söyledik. Yazar, muhalif, arkadaş, eziyet görenler, dışlananlar ama saçları gür bir neşemiz; dalları dikenli ve karmaşık, olsun, mosmor böğürtlenler gibi sevincimiz vardı. Bu ıssız tepeler en kalabalık vilayetimizdir. Bu dağların en büyük şairi cumhuriyettir. O aşılmaz, sivri, sert taşlar ahlakımız, çamları mertliğimiz. Tek bir çıkış yolu var uçurumların: Ataların yolundan gideceksin. Bir daha bağımsızlık, hürriyet, özgürlük diye çelikten kayalıklarına bağırayım; yankısı tepeden tepeye gitsin, gelsin, dolansın…”

Değer ölçüleri olmayan hiçbir toplum yoktur; ancak bazı değerler zamanın gerekleri­ne göre değişeceğine, zamanla katılaşma, kireçleşme eğilimi gösterirler. Bu, bize üç şeyi anlatır; toplumun insanları arasında birbirine çok yapışık bir birlik vardır; kişiler değişmez kurallara uyarak yaşamayı çok rahat ve kolay bulurlar; toplumları, yaşla­nan kişilerin damarlarının sertleşmesi gibi katılaşmıştır. Kişiler böyle bir durumu çok beğenirler. Ancak değişme zorunluklarının sillesini yemeyen toplum da yoktur. Zamanın yumrukları altında bazı kişiler, alışık oldukları ölçüleri bırakmaya, bazıla­rını gizli ya da açıkça çiğnemeye; bazıları da ya dışardan yeni kurallar almaya, ya da kendileri yeni kurallar geliştirmeye başlarlar. Bunu yapanların iç hayatındaysa çatış­malar başlar, bunun da sayısız görüntüleri vardır. Bir toplumda en yüksek sayılan değerler, özellikle böyle zamanlarda, dinsel değerler kılığına girmeye de eğilimlidirler. Din, geleneğin en son sığınağı, en son savunma kalesidir. Aslında toplumun eski yaşayışının kökeninden gelen birçok alışkanlıklar, kolaylıkla din gereğiymiş gibi bir nitelik kazanırlar. İşte bunun içindir ki, çağdaşlaş­ma sözcüğünün özü, “laikleşme” sözcüğünün söylemek istediği gibi toplumu, bu dinselleşme hummasının yakasından kurtarma işiymiş gibi gözüküyor ve burada “laïcisme” ile “secularism” terimlerinin anlamları, ayrı sözcük kökenlerinden geldiği halde, birbirlerine uyuyor.

Bir zamanlar, ülkelerden birinde bir kral yaşarmış. Bu karalın birbirinden güzel bir sürü kızı varmış, ama en küçükleri, hepsinin güzeliymiş. Küçük prenses o kadar güzelmiş ki, çok şey görüp geçirmiş olan güneş bile ne zaman onun yüzüne vursa, kızın güzelliğine şaşıp kalırmış.