Eserlere Göre Listeleme

"Bir gün, Tanrı Aldur bir çocuk kalbi büyüklüğünde, küre şeklinde bir taş aldı ve bir ruh haline getirene kadar elinde evirip çevirdi. İnsanların Aldur Taşı dedikleri bu canlı mücevherin gücü çok büyüktü ve Aldur onunla mucizeler yarattı." Aldur'un kardeşi Tanrı Torak, binyıllar boyunca Taş'ı eline geçirmek için yapmadığını bırakmadı. Onu engellemek için çalışan iki kişi, Aldur'un müridi Büyücü Belgariath ve kızı Büyücü Polgara idi. Belgariad, Torak'ın Aldur Taşı'nı ele geçirip dünyaya hakim olmak için verdiği son mücadelenin hikayesidir. Büyücüler Kraliçesi'nde, Garion'un, yol arkadaşları İpek, Barak, Pol Teyze ve Büyücü Belgariath ile birlikte, kendindeki büyü gücünü tanımasının, intikamın sandığı kadar kolay ve mutluluk veren bir şey olmadığını öğrenmesinin, Batı dünyasının en büyük şövalyesi Mandorallen ile tanışmasının ve doğduğundan beri içinde olan sesin yol göstericiliğiyle, bir kraliçeye ve bir tanrıya kafa tutmasının hikayesi anlatılıyor.

"Şimdilerde hayal meyal, ama sıcacık bir sevinçle hatırlıyorum, çocukluğumda "anlatan kadınlar" vardı. Annemlerin günlerine, güne paralarıyla katılmadıkları halde, sırf sohbetleri güzel diye davet edilirlerdi. Çantası gibi annemin elinde günden güne gezen ben, minnacık aklımla bu kadınların anlattıklarını, onları anlatırken hikâyeye kattıkları kimi neşeli, kimi üzgün detayları hayranlıkla dinlerdim. Alelade bir şeyden bahsediyor bile olsalar, bunu öyle güzel, öyle "anlatıcı" bir havada yaparlardı ki, çocukluğumun televizyonsuz, gazetesiz, kitapsız dünyasına bir gökkuşağı neşesi getirirlerdi. Ayşegül Kocabıçak'ın kurduğu anlatının, hikâyeleme yeteneğinin ardında bir yerlerde işte o kadınların saklandığını hissediyorum okurken. Üstelik bunu kalemi günden güne daha da keskinleşip parıldayan çok iyi bir öykücünün akıl ve duygusuyla yaptığını, yarattığı capcanlı ve diri anlatımı, öyküde kendine özgü bir kadın dili kurmaktaki başarısını hayranlıkla izliyorum. Kaleminin neşesinin, hikâyesinin soluğunun hiç tükenmemesi dileğiyle!" -Mahir Ünsal Eriş- Ayşegül Kocabıçak, ilk öykü kitabı Dilsiz Annelerin Sessiz Çocukları ile fazlalıklarından arınmış ve sadeliğiyle öne çıkan bir öykü dili yaratarak, özellikle kadınlar ve çocukların, gündelik hayatta her an yaşadıkları travmalar karşısında dilsiz ve suskun bırakılmalarına dair metinlere hayat verdi. Toplumsal cinsiyet kodlarının gelenekle beslenerek nasıl yeniden üretildiği, daha da önemlisi nasıl görmezden gelindiği Kocabıçak öykülerinin konusu oldu. Yazar, ilk kitabında dahi oldukça "zor" konuları, meselenin önüne geçmeyen bir dil kullanarak anlatmayı tercih etti. Başarmış olmalı ki, ilk kitap kısa zamanda ikinci baskıya ulaştı. Ben Söylemem Sen Anla, yazarın ikinci kitabı. Ayşegül Kocabıçak bu kitabında da bağırmayan bir dil kullanarak, usulca eleştirmiş "hallerimizi". Bilinen ama anlatılamayan, görmezden gelinen travmaların aslında onu yaşayan bireyler için ne denli yaralayıcı ve unutulmaz olduklarına işaret ederken, ilk kitabında olduğu gibi usulca ama rahatsız eden bir anlatım dilini tercih etmiş. Tek bir taşla camı çerçeveyi indirerek değil, camı kırmadan küçük taşlarla sabaha kadar o pencereyi taşlayarak Ayşegül Kocabıçak, kadınların kırılgan, ama bir o kadar neşeli ve direngen hallerini taşımış metinlerine. Penceremize attığı o küçük taşlardan kurtulmak ne mümkün Yazar adeta "Pencerenizi açın!" diye bağıran bir çocuk! İster istemez açıyorsunuz pencerenizi. Bu sefer de, "Ben Söylemem Sen Anla" diyor, çaresiz anlamaya çalışıyorsunuz, anlamak istiyorsunuz. Sonra "anlamak" eylemi bir şenliğe dönüşüyor. Anladıkça sevilirmiş her şey, anlıyorsunuz...

Denizin derinliklerinde... Annesi ile birlikte Bodrum’a taşınan Berk, yeni hayatına alışmaya çalışıyordu. Diğer yandan da denizlerle ilgili kitaplar okuyordu. Seçtiği bir kitabın onu yepyeni bir maceraya sürükleyeceğinden habersizdi.

Ey oğul, bağlarından kurtul da gel! Bırak şu dünyaperestliği artık. Biz sana, “Malını mülkünü at da gel!” demiyoruz. Onlar ecsamı süslemek içindir, kalbini doldurman için değil. Kalbinden at, at ki bir gönle iki sevda sığmaz. Bir kölenin iki efendisi olmaz. Ya bu dünyaya köle olacaksın ya da seni de, cümle mevcudatı da halkeden Cenab-ı Hakk’a kul olacaksın. Mademki sen, kalbinde bu dünyanın ötesinde bir âlemin varlığını hissediyorsun, mademki Allah Teala’ya karşı bir yakınlık, O’nun razı olacağı bir alaka kurmak derdine düştün, mademki sebeb-i icad-ı alem ve mefhar-ı beni Adem Muhammed Mustafa sallallahu aleyhi vesellem efendimize bir gün kurban olmak ümidiyle tabi olmayı, ümmet olmayı canı gönülden istiyorsun, artık fani zevklerle nefis sermayeni, ömür istihkakını israf etmeyi bırak. Nefsin, Hazret-i Allah’a sunacağın mektubun gibidir. O mektubu sahibine götürecek ulak olan ecel henüz kapını çalmamışken, aç içini bir oku. Olur da enbiyaya ve evliyaya layık değilse orada yazanlar, hiç “Ne yapalım, bizim kısmetimize de böylesi düşmüş, kaderim buymuş.” gibi saçma bahanelerle daha fazla vakit kaybetme. O mektubu derhal yırt at da yenisini yazdırmaya bak. Nihayetinde kader dediğin, bir anlamda Cenab-ı Hakk’ın sana özel hazırladığı imtihandır. Başına gelmesi mukayyet olandan kaçış yoktur. Ey can! Gözünü aç, sana başına gelecekten sorulmayacak, ondan sonra ne yaptığından sorulacak...