Eserlere Göre Listeleme

"Her şeyin iyi gittiğini nerden çıkarıyorsun?" dedi. "Herif rüzgârı kendinden menkul uçurtmanın teki. Ara sıra telleri takılır gibi kadına geliyor gece yarısı." "Fakat Müzeyyen, bu derin bir tutku," dedim. Tırsmaya başlamıştım. Haklı olabilirdi. "Evet, biraz sapık ve tek taraflı bir tutku," dedi, arkasını dönüp gitti. Hikâyeye göre adam, kadını çok seviyor, sevdikçe ruhu büyüyor, eve sığmıyor... Bülbülün çilesi, yazarın zulası... İnceden sarma bir sigara, inceden bir bardak... Jak Danyel isimli bir şişe, Hicran isimli bir yara, tuhaf isimli bir roman. Kafamız iyi, açmayın kapağı, biz böyle iyiyiz. İlhami Algör, alelacayip aşkların ve oyunbazlığın, hüzünlü dolambaçların yazarı. Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku, İtalyan Yokuşu'ndan aşağı, rüzgâra asılıp Tophane'ye inen roman. Avaramu! (Tanıtım Bülteninden)

Fakir Baykurt, kendi deyişiyle uzun bir yol yürüdü. Söz konusu yürüyüş yokluk ve güçlüklerle örülü olması bakımından uzun bir yol oldu. Olanaksız gibi görüneni başarmayı, düşünmeyi, yaratıcılığı ve üretmeyi Öğreten Köy Enstitüsü aydınlığında yetişmişti. Enstitüden çıktığında bir elinde öğretmen meşalesi diğerinde de kalemi vardı. İnsan ve öğretmen Fakir Baykurt ile şair- yazar Fakir Baykurt, zorluklarla dolu uzun yolda birbirini hep korudu ve kolladı. Eğitimci, örgütçü, mücadeleci yaşamı, yazarın yazın deryasını büyütüp besledi. Yazma serüveni ile sınıf mücadelesinde kendisine biçtiği rol bir arada var olmayı başardı. Fakir Baykurt’un çok yönlü yazın evrenin tadına, örgütçü ve mücadeleci olduğu kadar öğretici de olan hayatını taşıdığı anlama, bir kez de bu kitap aracılığıyla onun kaleminin izinden yürüyerek varmaya çalışıyoruz.

“İşte bu yüzden ben hep dargın bakan bir çocuktum…” Filmlerimde zalimin karşısında ezilen yoksulun, hakkı yenenin yanındaydım hep… Güçlü, yiğit, cesurdum. Emeğin, alın terinin yanındaydım. Başıma gelecek belaları umursamadan, durmadan horlanan, hakkını arayamayan halkımın acılarını paylaşıyor, yenilmez görünen büyük, acımasız güçlerle ölümü göze alarak savaşıyordum. Cömerttim, insan âşığıydım…. Yılmaz, cesur bir savaşçıydım. Ordular bozuyor, kaleler fethediyordum. Peki filmlerimde böyleydim de, özel hayatımda aynı doğrucu, halkını, yurdunu seven insan mıydım? Halkıma ne kadar dürüst davrandım? Hayatım boyunca, kendime bunları sordum, kendimle hesaplaşıp durdum.