Eserlere Göre Listeleme

"Bilmez miyim?" dedi Holmes gülümseyerek. Camdan dışarı bakıyordu. Pencereden görünen kırmızı ve sarı krizantemler rüzgârda sallanıyordu. "Rüyalarımı anılarımın yıpranmış parçaları olarak görüyorum. Hafıza kendi başına bir insanın dokusu gibi. Rüyalarsa geçmişimizin kopuk iplikleri. Eğrilip büğrülenler ana dokudan sapsa da bir tarafıyla esasına bağlı kalıyor. Belki bu acayip bir düşünce, bilmiyorum. Yine de rüyaların bir tür hafıza olduğunu düşünmüyor musunuz? Yaşadıklarımızın soyut hali olduğunu."

Hafıza Defteri’nin anlatıcısı Memory, cinayetten hüküm giyip Zimbabve’de Chikurubi Hapishanesi’ne kapatılan ve idam edilmeyi bekleyen albino bir kadındır. Onu küçük yaşta yanına alan Lloyd Hendricks’i öldürmekten suçlu bulunmuştur. Avukatı, temyiz talebinin parçası olarak ondan olayları hatırladığı şekliyle kâğıda dökmesini ister; ayrıca yazacaklarını, hikâyesiyle ilgilenen Amerikalı bir gazeteciye de ulaştıracaktır. Memory yazmaya başlar, anılar hafızasının kuytularından çıkıp önüne serilir. Peki ama her şey onun anlattığı şekilde mi gerçekleşmiştir? Kendini inşa ettiği geçmiş, ya hakikat değil de yanılsamalardan örülmüşse? Öyküleriyle The Guardian’ın “ilk kitap ödülü”ne layık görülen Zimbabve’li yazar Petina Gappah’dan, yoksulların mahalleleri ile zenginlerin banliyöleri ve kırsaldaki inziva yerleri arasında, geçmiş ile şimdi arasında, sevgi ile pişmanlık arasında gidip gelen etkileyici bir hikâye...

Yoko Ogawa insan psikolojisinin en ince noktalarını, zarif ve dokunaklı anlatımıyla ifade ediyor.” –Kenzaburo Oe Adı bilinmeyen bir sahildeki küçük bir adada nesneler art arda yok olmaktadır. Önce şapkalar gider, ardından kurdeleler. Kuşlar ve güller de yok olduktan sonra kayıplar hem hız kazanır hem de etki güçleri giderek büyür, ancak despot Hafıza Polisleri’nin korkusuyla titreyen ada halkı, olan biteni sorgulamaktan ölesiye çekinir. Hatıralarına sıkıca sarılan küçük bir grup insan gibi teker teker avlanmaktansa unutmayı tercih ederler. Ne var ki, asıl yok oluş tam da bu noktada başlayacaktır. Hafızanın gücü ve kayıplardan yadigâr travmalara dair gerçeküstü, kışkırtırcı bir masal olan Hafıza Polisi, satırları arasında yaşadığımız yüzyıla yöneltilebilecek “en naif” serzenişi de gizliyor: Unutmaktan korkmadığınızda her şey birdenbire ölür; her şey, birdenbire... Güllerin ardından sessizliğe gömülen yok oluşlar, bir süre sonra geri döndü ve üst üste iki kez yaşandı. Bu sefer fotoğraflar ve meyveler kaybolmuştu. Ben annemin şömine başındaki fotoğrafı dahil her şeyi toplayıp yakacakken R. umutsuzca durdurdu beni. “Fotoğraflar değerlidir. Anıları saklarlar. Onları yakarsan bunun geri dönüşü olmaz. Sakın yakma onları.” “Başka seçeneğimiz yok. Fotoğrafların yok oluşu çoktan başladı,” diye karşılık verdim. “Peki, fotoğraflar olmazsa annenle babanın yüzünü nasıl hatırlayacaksın?” diye sordu R. ciddi bir tavırla. “Yok olan annemle babam değil ki, yalnızca fotoğrafları. Endişe etme, onların yüzlerini asla unutmayacağım.