Eserlere Göre Listeleme

Haçeş, Çerkes kültüründe oldukça önemli yeri olan bir kavramdır. Basit şekliyle “konuk evi” anlamına gelse de konuk ağırlamanın çok ötesinde işlevlere sahiptir. Çerkes kültürünün yeniden üretildiği, yeni nesillere aktarıldığı, kültürel belleğin canlı tutulduğu sosyal bir mekan özelliği taşır. Sivas, Kahramanmaraş ve Kayseri il sınırlarının kesiştiği noktada bir plato olan Uzunyayla’da altmışa yakın Çerkes köyü bulunur. 19. yüzyılda anavatanları Kafkasya’dan sürülerek çok çetin iklim koşulları ile bilinen bu topraklarda iskân edilen Çerkesler, yüz elli yıldan uzun bir süre boyunca bu çorak topraklarda hayatta kalma mücadelesi verirken, bir taraftan da kültürlerini korumaya çalıştılar. Evlerden yaz kış sobanın kalkmadığı bu köylerde Haçeşler on yıllar boyunca konuklarla hayat buldu, canlandı. Kimileri yüzyıllardır nesilden nesile aktarılan, Kafkasya’dan sürgünle gelen pek çok hikâye anlatıldı, anılar tazelendi. Kimi zaman da yepyeni hikâyelerle ısındı Haçeşler. Bu kitapta işte bu hikâyelerin bir kısmını okuyacak, Anadolu’da can çekişmekte olan Çerkes kültürünün çok canlı bir anlatımını bulacaksınız.

Bundan 100 yıl kadar önce, bir köpekle bir profesör arasında, sonraları tüm dünyayı derinden etkileyecek bir dostluk başladı. Fakat bu dostlar, profesörün ölümüyle kısa süre sonra ayrılmak zorunda kaldı. Peki bir köpeğe ölümün ne olduğunu anlatabilir misiniz? Elbette hayır. İşte Hachiko da bu yüzden, en yakın dostunu yaklaşık 10 yıl boyunca bekledi. Hem de her gün, aynı saatte ve aynı yerde. Köpekler, yüzyıllardan beri insanların en sadık dostlarıdır. Ancak bazı dostluklar, filmlere ve kitaplara konu olacak kadar büyük izler bırakmıştır hafızalarda. Sahibini yıllarca, sabırla beklediği tren istasyonuna heykeli dikilen Hachiko’nun hikâyesi, genç yaşlı demeden tüm kalpleri ısıtacak türden. Hachiko bize hiçbir zaman vazgeçmemeyi öğretti. Bize sadakati ve bağlılığı öğretti. Umudu ve inancı öğretti. Sabrı ve sorumluluğu öğretti. Ama hepsinden öte, Hachiko bize arkadaşlığın gerçek anlamını ve Sevdiklerimizi asla unutmamayı öğretti. Teşekkürler, Hachiko.

26 Ağustos 1997... Saat 02.23" Yer Kayseri... Tüm Kayseri’nin kısaca "Hacı" diye tanıdığı Hayrullah Gesili’ye evinde, gecenin kör karanlığında çalan telefondan, kardeşinin bir çifte cinayetin sanığı olarak tutuklandığı bildiriliyordu. Ankara’ya doğru arabayla yol alırken, Hacı geçmişine doğru bir yolculuğa da başlamıştı. Cinayet Masası baş komiserlerinden Yağız Balcı, maktullerin Savunma Bakanı ve Türkiye’de devlet ihalelerine giren büyük yabancı şirketlerin danışmanlığını yapan, "%100 Sevil" diye tanınan Sevil Ötüşken olması nedeniyle olayın daha "derin"lerde yatan "neden"lerle açıklanabileceğini anlamıştı. Hacı, medyaya kalsa, sadece göğsüne kadar inen gri-beyaz sakalları nedeniyle tutuklanabilecek bir şeriatçıydı. Gazeteler hiç gecikmeden "siyasi cinayet", "Yeşil sermaye Ankara’da hesap veriyor", "28 Şubat’tan alınan intikam" gi,bi manşetler atmışlardı. Yağız Balcı denklemin bilinmeyenlerine adım adım yaklaşırken, "olmuş gibi gözüken"lerin ardındaki gerçeklerin bile, gerektiğinde nasıl değişikliğe uğrayabileceğini görecekti.

Sadık Hidayet'i başyapıtı Kör Baykuş'ta ve Diri Gömülen'de Kafka gibi modernlerin izinde gerçeküstü bir yazar olarak tanıdık; Vejetaryenliğin Yararları'nda vejetaryen olmakla kalmayan, bir yandan da bu konuyu inceleyip araştıran kimliğini gördük. "Hacı Aga"da ise gerçekçi bir taşlama yazarıyla karşılaşıyoruz. Hidayet bu romanında 1940'lı yılların İran'ında sermaye çevrelerinin ve dini çıkarlarına alet etmekten çekinmeyen yüzsüz politikacıların ipliğini pazara çıkarıyor.Hacı Aga"nın kahramanları, "kuyruk sallayan", "sürekli vezirlik", "şeriatın rehberi" gibi anlamlara gelen "manidar" adlarıyla, bizim de yabancımız değil; tabii en başta "Hacı Aga". Onları tanıyacaksınız...