Eserlere Göre Listeleme

Büyük Küçüğün doğuşu sırasında gerçek bir dram yaşıyordu. Bu çocuğun daima kardeşi tarafından takip edilmekten kardeşinin kendisini geçmesinden korktuğunu bütün cesaretini yitirdiğini duyarsak, bu davranışın bir otomatizmin sonucu olduğunu anlarız. Pisişizminde bir ihtar işareti yanar, ve ona bu yeni gelen senin yerini alacak, her şeyini elinden alacak der. Davranış çocuklara göre değişecektir. Bu, bir kere o tarihe kadar çocuğun ulaştığı hayat tarzı gelişme derecesine ve bunu değiştirmenin az veya çok kolay oluşuna, ikinci olarak ikinci çocuğun davranışına, üçüncü olarak da ana babanın tutumuna ve nihayet de büyüğün hazırlanışına, toplum duygusunun başkalarına duyduğu ilginin derecesine bağlıdır. Bunlar daima göz önünde tutulması gereken ve büyük anlam taşıyan noktalardır.

İki yetim kardeşin, annelerinin ölümünün ardından, Dublin’de yaşayan üvey dayıları Bay Collopy’nin yanına taşınmalarıyla başlayan Zor Hayat’ta, yazarın iddiasına göre “hiçbiri kısmen de olsa kurmaca olmayan” karakterlerin hikâyesi iki katmanda ilerliyor. Bir yandan Katolik Kilisesinin doktrinlerine kafa tutan Collopy’nin kadın hakları için verdiği mücadeleyi, diğer yandan aile ve eğitim kurumlarına isyan bayrağını çeken Biraderin kendi akademisini kurup yayıncılık endüstrisine balıklama atladığı serüvenini kendine has mizah diliyle anlatan O’Brien, absürd parodinin en özgün örneklerinden birini sunuyor okura. Collopy’nin cansiparane çalıştığı proje, romanın son sayfalarına kadar gizemini koruyor, mizahın dozu giderek artıyor. Parodinin alabildiğine absürd bir finalle taçlandığı Zor Hayat’ta 1890’ların İrlandasında tabir caizse “kutsal olan her şey [kahkahayla] dünyevileşiyor”. Kaskatı, asık suratlı, yavan, ölü söylemlere yaslanan kurumların maskesi alaşağı ediliyor. O’Brien, Joyce’un “felcin merkezi” olarak tanımladığı Dublin’i sefaletin merkezi olarak yeniden tanımlıyor. Hastalıklı, içen, işeyen, kusan grotesk bedenlerin, her fırsatta doldurulup boşaltılan viski bardaklarının eşliğinde, klişelere ve içi boş bir retoriğin devridâim olduğu neşeli diyaloglara hapsolduğu, çürüyen bir sömürge başkentidir bu romandaki Dublin. Kara mizahını bu kaynaktan devşiren O’Brien, kendi tabiriyle “İrlandalı Katoliklerin geçmişlerinden devraldıkları kıyamet duygusunun” üstesinden yine kahkahayla geliyor. (Tanıtım Bülteninden)

Hayat insanlarla kavga etmek için çok kısa. Zor insanlar baş belası, manzaranızı bozan kötü bir görüntü ve çalışılması acı verici kişiler olabilir. Bu kitap zor insanlar ile vakit geçirmekten zevk almanıza yardımcı olmak için tasarlanmıştır. İşin ilmini bir kere aldıktan sonra, onların dünyasına girebilir, onları etkileyebilir, onları sizin için çalıştırabilir ve tüm bunları onlara fark ettirmeden yapabilirsiniz. Birinci kural: Zor insan diye biri yoktur. Sadece nasıl baş edileceğini öğrenmemiz gereken insanlar vardır. İkinci kural: Birinci kuralı tekrar okuyun