Basit Katalog

Dünyaya ağlayarak gelen insanı düşündürmek, düşündürürken güldürmek hiç de kolay değil. Ancak folklorik değere sahip fıkralarımızla hayata tebessüm edebiliyoruz. Fıkra denince; Nasreddin Hoca, Keloğlan, Bektaşi, Temel ve Dursun karakterlerinden hareketle derleme anekdotlar akla gelir. Fıkrayı bir çeşit sözel zekâ oyunu olarak gören Behçet Gülenay'ın bu eseri; yaşamın gerçeklerinden hareketle bir düşünceyi, yaşanmış bir olayı hiciv ve mizah unsurlarını göz ardı etmeden çocuklarımıza alıcı, ifade edici dil gelişimleriyle birlikte algı ve zihinsel gelişimlerini pekiştirme, okuma zevkinin yanında dinleme ve eleştiri yeteneklerini geliştirmelerini sağlayarak düşündürmeye ve güldürmeye dayalı, fıkra türünde biçimlenmiş özgün anekdotlardır. Haydi, öyleyse durmayalım! "Gülmek Bedava..." (Tanıtım Bülteninden)

Delice sarıldım Alnından öpüyorum Her şeye rağmen seviyorum Büyük nimetsin sen yalnızlık

Konu bulunamadı.

Ramazan, on bir ayın sultanı, Şiir gibi akıp giden oruç günlerinin adı... İşte bu kitapta Mehmet, Hasan, Ayşe, Ömer, Betül, Furkan, Ahmet… Hepsi birer öykü yazdı, Ramazan’ı andı. Oruç, iftar, sahur, teravih, mahyalar, fuarlar ve daha nice hoş anı... Bu güzel öykülerde yer aldı. Oku ve bir öykü de sen yaz! Ne dersin, Senin de bir Ramazan anın var mı?

Daha ilk günlerden top gülleleri ve taramalı tüfeklerle hiç acımdan çevreyi tarıyor, her tarafı kasıp kavuruyorlardı. Çocuklar çığlık çığlığa uykudan uyanıyordu gizlendikleri mağaralarda. Disiplinle örgütlenmiş, çağ teknolojisinin son ürünü silahlarına sahip, donanımlı bir ordu tarafından kuşatılmıştı Garzan Vadisi. Kuşatılmışlık içindeki her köy, dağın her kıvrımı yangın yeriydi. İnsanlığı utandıran bir ölüm çağıydı. Elleri, tarihin dipnotlarındaki ayetleri yok etmek için ateşi ve alevi olağanüstü bir şekilde yönetiyordu. Askerin silahından nisan yağmurları gibi kovanlar etrafa saçılıyor, vadideki sis, namluların ucundan çıkan dumanla birleşerek Beleki mıntıkası üzerinde kapkara bulutlar oluşturuyordu. Çeperleri kurt sürülerinin hücumuna açık, ağıllara kapatılmış koyun sürüleri gibi akıbetlerini bekliyorlardı. Bakmaya doyamadığı Teter’in gözlerine kilitlendi, o iri, kendinden sürmeli ela gözleri. Belki de kaybolduğu gözlerine son defa böylesine bakacaktı. Sadece Teter’in duyacağı Meryemî bir takvayla; “Ben hüznümü ve kederimi ancak Allah’a arz ederim.” Teter, ergenlikten yeni çıkan bir delikanlı gibi utanıp gözlerini yere indirirken, aynı ses tonuyla; Ben de sana olan sevgimi Allah’a arz ediyorum.” dedi. Reyşan bütün vakarlığıyla: “Tasalanma Teter! İnsanın yolu iki şeye, aşka ve ölüme muhakkak düşer…” (Tanıtım Bülteninden)

Bu güne kadar, yaşadığımız ülkede hep ağladı güller. İyiden, güzelden rahatsız olanlar hep onların kafasını koparmaya çalıştılar. Ama artık bir nesil, güller ağlamasın diye haykırıyor!...

Bir melek nasıl yırttı kendini ve içinden bir şeytan çıktı? Amelden düşmüş elif’e sığınarak bir burjuva gibi yüzümüze sırıtanlar; biz bir mim gibi, bir vav gibi, bir dal gibi çekilip çıkarız hayatınızın karanlığından kendi varlığımızın kalbinde yeniden dirilerek. Var olmak, zihnimize kelimeler dokunduğunda içimizde uyanan bir ümmete sabah olmaktır. Çocukluğumun alacakaranlığından geliyorum. Nerde bir cami, bir okul görsem yüreğim yanıyor, aklım çürümeye yüz tutmuş gibi telaşa kapılıyor, ateşe verilen kütüphaneler gibi eksiliyorum. En kendim olduğum vakitlerdir düşünceyi uyandırmaya niyetle inziva çöktüğü zaman. Hani fecirden önce afaka bir ahenk içinde dağılmış akisler kanatlanır ya. İşte öyle bir devinim başlıyor fikrimin inceliklerinde. Uçsuz bucaksız bir ufka açılmış, derinliği ölçülemeyen bir okyanus içinde emekliyorum. Yol uzun… (Tanıtım Bülteninden)

Yerle gök arası bir çarmıhta yaşadı. Yaşar insan... Biraz gök, biraz yerdi. Göktür ve yerdir insan. Biraz bulut kokusu, biraz çamur lekesiydi. Çıktı ve battı, çıkar ve batar insan. İkisinden hangisi olduğunu bildi. Bilir insan. Kendi içinde bir çatışma ile doğdu. Çatışmada içindeki canlardan birini vurdu. Vurur insan. Ah insan! Havalı bir toprak! Çamurlu yağmur. Zehirli çiçek. Kötülüksever iyi, iyiliksever kötü! Tamamen iyi. Tamamen kötü. Çok kötü, az iyi. Az kötü, çok iyi...Zayıf olma gücünü barındıran, güçlü olmanın zafiyetini taşıyan biri işte. Sen. Ben. (Tanıtım Bülteninden)

Tahir ile Zühre; hepimizin bildiği, toplum hafızasında yer eden, kuşaktan kuşağa aktarılan ve anlatıcısı genellikle ozanlar olan bir halk hikâyesidir. Eserde sık sık tekrar edilen ve kahramana ait “Tahir doğdun, Tahir yaşa, Tahir öl!” cümlesi hikâyenin gidişatı ve sonu hakkında bize rehberlik eder. Enaniyetin, nefsânî arzuların doruk noktasına ulaştığı günümüzde, Tahir ile Zühre'nin anne ve babasının bunca zulmüne karşı kendilerini aşarak sabırlı davranmaları, kalbimizi yumuşatır ve “İşte hakikî Hak âşıkları!” dedirtir. Tahir ile Zühre, insanlığa yol gösteren ideal tiplerdir. Büyük bir emekle Saliha Değirmenci Yavaş tarafından derlenen hikaye ve şiirlerden oluşan kitapta, hikâye Konya'da yaşanmıştır. Tahir ile Zühre’nin adını yaşatan Camii ve Türbe de Konya’da bulunmaktadır.