Basit Katalog

Artık lider benim. Bütün bir neslin kaderi benim ellerimde. Kuzeye, tutsak olmuş binlerce çocuğu özgürlüğe kavuşturmaya gidiyorum. Zihnimi bir silah olarak kullanmaktan Başka çarem yok. Kaybedecek zamanım yok. Hata yapma lüksüm yok. Çünkü tek bir hata, tüm dünyayı yakıp kavuracak olan bir yangının fitilini ateşleyebilir. Özgürlük nefesim kadar yakınken bana, biliyorum: Bunun geri dönüşü yok! “Bracken’ın bu sürükleyici ve tüyler ürpertici distopyası hafızalarınıza kazınacak.” – Kirkus Reviews “Baş döndürücü bir aksiyon ve heyecan dolu bir macera.” – Publishers Weekly “Distopya türünde yeni bir soluk. Kesinlikle kaçırılmaması gereken bir seri.” – Romantic Times

İç sesine güveniyor musun? Beynimiz mükemmeldir. O, çevremizde olup biten her şeyi bilinçaltımızda anlamlı hikayelere dönüştürerek düşünme şeklimize yön verir ve yaşam tarzlarımızı belirler. Fakat problem şu ki, beynimizin bize anlattığı bu hikayeler çoğu zaman gerçeği yansıtmıyor! Daha da kötüsü bu hikayeler, başka insanlar, dünyamız ve kendimiz hakkında yanlış inanışlar edinmemize sebep olabilir. Bu durum ise bizi gerçek potansiyelimizden uzaklaştırır. Bu kısıtlayıcı inanışlara herkes sahip olabilir. Peki beynin işletim sistemine yeni bir hikaye ekersek ne olur? Herhangi bir hikayeden bahsetmiyorum. Engelleri aşmamızı sağlayacak ve hedeflerimize ulaşmakta bize kolaylıklar sunacak gerçek bir hikayeyi kastediyorum. Kendine Hikayeler Anlatan Beyin kitabında, Michael Hyatt ve Megan Hyatt Miller daha kaliteli ve tatminkar bir hayata başlamamıza yardımcı olacak ipuçlarını tüm çıplaklığıyla gözlerimizin önüne seriyor. Bunun yanında kolay uygulanabilir bilimsel bir sistemin ana hatlarını bize cömertçe sunuyor.

Çocukluğumun oturma odasında tek başımayım. Eskiden burada annem şarkı söyler, babam yıllardır görmediğim yasak kitabı okur, ağabeyim ise bir tahtaya çivi çakardı. Bunların hepsi asırlar evveldi ve o zamanlar, çocukluğun sonsuza dek süreceğini acıyla hissetsem de, daha mutluydum gibime geliyor... Bundan sonra evde uyumaya devam etsem de, bu gece oturma odasıyla vedalaştığımı hissediyorum. Yatmak içimden gelmiyor, uykum da yok. Derin bir hüzün içindeyim. Sardunyaları cam kenarından kaldırıyorum ve gökyüzüne, esip geçen bulutların arasında hafifçe sallanan yeni ayın beşiği altında ışıldayan küçük yıldıza bakıyorum. Johannes V. Jensen’in, birçok kere okuduğumdan uzun bölümlerini ezbere bildiğim Buzul adlı romanından birkaç satırı kendi kendime söylüyorum: “Kâh sabah kâh akşam yıldızı gibi parlıyor annesinin koynunda öldürülen küçük kız, sonsuz yollarda beyaz ve dalgın, yalnız başına gezen, kendi oyununa kapılmış bir çocuk ruhu gibi.” … Bu cümleler, bana ebediyen kaybettiğim Ruth’u hatırlatıyor ve gözlerimden yaşlar akıyor. Küçük, kalp şeklinde ağzıyla, gözleri parlak ve kudretli Ruth. Herkese laf yetiştiren, yüreği sevgi dolu, küçük, kayıp arkadaşım. Arkadaşlığımız da çocukluğum gibi sona erdi. Güneş yanığı gibi, çocukluğumun son parçacıkları şimdi üstümden pul pul dökülüyor ve altından ters, imkânsız bir yetişkin beliriyor. Gece, pencerenin önünden geçedursun, şiir defterimi okuyorum ve ben farkına varmadan, çocukluğum usulca, hayatımın sonuna kadar benim için bir bilgi ve tecrübe kaynağı olacak, şu insan ruhunun kütüphanesi olan belleğimin dibine çöküyor. TOVE DITLEVSEN