Basit Katalog

Ali Rıza Efendi ile Zübeyde Hanım’ın altı çocukları oldu: 1870’lerin başında Fatma, 1874’te Ahmet, 1875’te Ömer, sonra Mustafa, 1885’te Makbule ve 1889’da da Naciye... Bu çocuklardan dördü küçük yaşlarda vefat ettiler ve sadece ikisi, Mustafa ile Makbule hayatta kalabildi... Mustafa’nın ismine ileriki senelerde Kemal adı da ilâve edilecek ve tarihe Mustafa Kemal diye geçecekti... Makbule hiç okula gitmedi, okuma-yazmayı bile çok sonraları öğrendi ve hayatını ağabeyinin gölgesinde, onun sağladığı maddî imkânlar ile sürdürdü. Ağabeyinin vefatının ardından 18 sene daha yaşadı ama maddî sıkıntıya düştü, son yıllarında devletin bağladığı 1000 lira vatanî hizmet maaşı ile geçinmeye çalıştı ve doğduğu günden itibaren çilelerle dolu hayatı 18 Ocak 1956’da Ankara’da, Gülhane Askerî Hastahanesi’nin bir odasında noktalandı. Bu kitap hep arka plânda kalıp gösterişsiz bir hayat yaşayan Makbule Hanım ile kocasının, yani Atatürk’ün eniştesi Mustafa Mecdi Boysan’

“Bir aileden bir yazar çıkarsa, o aile bitmiş demektir” İtalyan edebiyatının genç ve ödüllü seslerinden Veronica Raimo, hem anlatıcısı hem de kahramanı olduğu dördüncü romanı Yalan Dolan’da, kimsenin içinden çıkamadığı derin bir konuyu ele alıyor: kusurlu aile. Aşırı endişeli, her şeye müdahil bir anne, mimari ve temizlik takıntısı olan bir baba ve ailenin dâhisi ağabey arasında kalan Vero, can sıkıntısını alt etmek ve akıl sağlığını korumak için kitaplara sığınır, hikâyeler yazmaya başlar. Kurnaz ve zeki Vero, el yordamıyla özgürlüğü ve hayatı öğrenirken Roma sokaklarından Berlin’e uzanır, sadık arkadaşlar edinir, sonu gelmeyen ilişkiler kurar; ancak ne kadar uzaklaşırsa uzaklaşsın her yol onu ailesine geri götürür. Nihayetinde kendi varoluş hikâyesi boyunca unutulmaz çakıl taşları saçarak özgürce ilerler. Bu komik olduğu kadar acımasız romanda Veronica Raimo, absürt, sevgi dolu ve travmatik bir yetişkinliğe geçiş hikâyesi anlatıyor. Günümüzün genç özgür kadını, Raimo’nun esprili, yakıcı ve muhteşem sesiyle parlıyor.İtalyan edebiyatının genç ve ödüllü seslerinden Veronica Raimo’dan, sözünü sakınmayan, gülünç ve bir o kadar da aykırı bir büyüme ve özgürleşme hikâyesi.Kaygı bozukluğu yaşayan aşırı kontrolcü bir anne, takıntılı işkolik bir baba, ailenin dâhisi ağabey ve hepsinin ortasında Veroʼnun sorunlu yaşamı: Roma ve Berlin sokaklarında sürtmeler, sıkıntılı sevgililer, yazma tutkusu ve toplumda bir kadın olmanın dayattığı kalın kırılgan duvarlar…

"Kerem babası gibi pilot olma hayalleri kuran renk körü bir çocuktur. Kollarını kanat yapıp uçarak gittiği okuluna Sude isimli yeni bir öğrenci gelir. Sude’nin ten rengi hastalığından dolayı doğuştan farklıdır. Kerem, Sude’yi görür görmez aşık olur. Ancak Sude’nin aklında tek bir soru vardır: “Acaba Kerem beni herkes gibi görse yine de sever mi?” “Sude bir gün yanıma elinde, büyük boy bir tuval ve ufak bir torbanın içinde çeşit çeşit fırçalar ve boyalarla çıkageldi. Benden kendisini nasıl gördüğümü resmetmemi istedi. Üstelik annesinin bana teşekkür mahiyetinde diktiği beyaz ressam önlüğünü belime bağlamıştı. “Artık pelerinin de var” demişti.” Sude’nin sorusunun gölgesinde çocuk anlatıcının dilinden dinlediğimiz bu uzun hikâye ilk aşkı ve büyümeyi resmediyor. Bu büyüme ve ilk aşk bizi 80’lerden günümüze doğru sürüklüyor. Öyle ki her şey Kerem’in 1984 Eylül’ünde Beyaz Gelincik’i görmesiyle başlıyor."