Basit Katalog

Ömer silkindi, çardaktan çıkıp uzun ve sık adımlarla koşarak evlerinin kapısına varmış bulunan genç kıza doğru ellerini uzattı. Vargücüyle bağırdı: -Havra dur dur! Genç kız iki avcuyla birden kapının tokmağını kavramışdı. Başını şiddetle salladı. -Durmam birşeyi değiştirmeyecek. Sen ve ben artık biz değiliz. Sen sensin bende benim. Hayal cennetinde sana bol şanslar.

Dünyaya sessizce gelmişti eğreti gelinler ve yine öyle gideceklerdi. Mezar ziyaretlerinden biri Kostak Emine'yi ele verdi; yazarıyla karşılaştırdı. Denizli'den (Göller Şehrinden) başka hiçbir yerde yaşanmamış olan "eğreti gelin geleneği"ni el altından yürüten zengin aileler, ergen oğullarını kadm bedeniyle tanıştırıp evliliğe hazırlarken, kendi evlerinde özel döşeli bir oda açıyorlar. Sevişgen bedenlerini karın tokluğuna mektepli delikanlılarına sunan bu kadınlar, eğreti gelinlikleri süresince yol yordam öğrenip bilgileniyor, insanca bir hayatı rüyada yaşıyorlar. Kozalarını delip kelebek olmak isterlerse, kızgın buhara sokulup canlanmaları önleniyor; Eline bohçasıyla yüreği tutuşturulan eğreti geline, "Bu evde işin bitti" deniliyor. İşinin ehli, kendince ilkeli ve ahlaklı olan eğreti gelinler, bir başka evin delikanlısına tavsiye ediliyor. Evsiz barksız kaldığında, bir zamanlar gelinlik yaptığı tutkulu erkekleri bazen onları korumaları altına alsa da yasakları, geçmişi keskin ve kırrıcı, aşkları büyülü ve kalıcı...

Shakespeare ile aramızdaki kültürel, coğrafi, zamansal ve algısal mesafeleri kapatmanın bir yolu yok belki, ama onun dünya ile sahne arasında kurduğu dönüşüm mekânlarındaki yansımalar oyununa yeni bir çevirinin yer değiştiren kelimeleriyle katılmaya davet ediyoruz sizi. Bulduğu her aralıkta sonsuzca dönüşen ve yaratan saf şiirin dramla bedenlenmiş oyununa. I hold the world but as the world, Gratiano, A stage, where every man must play a part, And mine a sad one. Dünya neyse o, Gratiano, benim gözümde, Yani bir sahne; herkesin bir rolü var bu sahnede Ve payıma kederli bir rol düştü benim de.

Romanda, Osmanlı zamanından kalma bir konakta, gittikçe ufalmış bir aile ve onların yanında parazit hayatı yaşayan yakınlarından oluşan tembel, aylak, işsiz güçsüz bir grup insan yaşar. Roman, bu ailenin zamanla hem maddi hem manevi açıdan çöküşünü ve sonunda dağılışını anlatır.

İki usta yazarın birlikte kaleme aldığı Yağmurlu Sokak, aşkı edebiyatın gölgesinde yaşamayı deneyen bir delikanlının romanı. Kahramanımız, edebiyatın, sanatın ölümsüz ve el değmemiş aşklarını gerçek yaşamda bulmaya kalkışınca hayatın içinde beceriksizleşecek, gitgide gerçeküstü bir ilişkiye sürüklenecektir. Ancak hayat onun edebiyatsever duygusallığının çok dışında bir zeminde akmaktadır. Ne gerçek yaşam roman sahnelerine, ne de insanlar roman kahramanlarına benzemektedir. Yağmurlu Sokak hayatın içinde aşkın yolunu şaşıran bir delikanlının romanı... "Bana inanmadı, beni adam yerine koymadı, beş paralık değer vermedi bana. Çünkü ben zayıf bir adamım, kişiliğim yok benim, hiçbir şeyim yok... Benim gibi birinin bu yüzyılda yeryüzünde bulunabileceğine kimse inanmaz. Ben çağdışı bir insanım. Ya eskiden kalmayım, ya geleceğin işaretiyim. Fakat herhalde bugünün insanlarına benzemiyorum. Bundan utanıyorum, ama için için değil ha. İçin için insanın benim gibi olması gerektiğini düşünüyorum. Bana gülenler şüphesiz benden daha aptaldır. Onlar kendilerine yalan söyleyince yutamıyorlar, hileci adamı gözünden okuyorlar. Çünkü kendileri de yalancı, kendileri de hileci. Bunun övünülecek nesi var? Yenildiğini anlayan ruh, kendini haklı bulmaya çalışır, bulur da...

Geçmiş Jason Bourne; Kowloon'da bir kabarede kanlar içinde yatan efsanevi suikastçi ve artık yalnızca bir cesetti. Onu tanıyan herkesin unutmak istediği bir isim, bir ölüm makinesiydi... Şimdi Çin başkbakan yardımcısının beklenmedik bir süikaste kurban gitmesi ve adamın öldürüme yöntemi hiç beklenmedik bir ismi akla getirir. Tüm dünya liderlerinin adını anmaktan korktuğu bu isim Jason Bourne'dan başkası değildir. Ama nasıl olup da yaşadığı, neden geri döndüğü ve sıradaki ismin kim olduğu gibi sorular herkesin korkulu rüyası haline gelmiştir. Bu bilinmezler içinde tüyler ürperten gerçeği bilen bir tek ülke ve örgüt Amerika Birleşik Devletleri ile CIA'dir. Gerçekte Jason Bourne, diye biri yoktur. Bu, ünlü katil Carlos'un peşine düşen CIA ajanı David Webb için uydurulmuş bir kod adıdır. Ne var ki birisi Jason Bourne'un kimliğini ele geçirerek dünyaya ağır bir fatura ödetmeyi planlamaktadır. Bu nedenle gerçek Bourne tekrar yaşamlı ve bir kez daha ölümcül yeteneklerini harekete geçirmelidir. David Webb için ise bu durum tümüyle bir kâbus gibidir. Her şey yeniden başlıyor, tüm sevdikleri birer birer kendinden koparılıyordu. Sevdiği kadını bulmak, yerine geçen suikastçiyi yakalamak ve altüst olan hayatını yeniden düzenlemek için ajanların ölümcül dünyasında karanlık bir yolculuğa çıkması gerekmektedir. Gelecek Bu kez başarması gereken yalnızca hayatta kalmak değil, tüm dünyanın kaderini çizecek olan planı açığa çıkarmaktır.

1940 sonbaharında Naziler güçlerinin zirvesindeydi. Avrupa ise tüm bu kaos içinde tam bir karabasan yaşıyordu. İngiltere sürekli işgal tehdidi altındaydı. Fransa işgal edilmişti. Almanya'nın müttefiki Rusya huzursuz, Amerika ise tamamen ta-rafsızdı. Avrupa'nın bu karanlık günlerinde, işgal altındaki Paris'te bir genç, gününü gün ederek jet sosyetedeki kadınlarla eğlenceli saatler geçirmektedir. Yakışıklı Stephen Metcalfe, Amerika'nın önde gelen ailelerinden birinin küçük oğlu ve aynı zamanda Amerika Birleşik Devletleri'nin Avrupa'daki gizli haber alma örgütünün bir üyesidir. Kendinden öncekiler gibi büyük oynamaktadır, ama günün birinde, casus ağı Naziler tarafından yerle bir edilince Avrupa'nın ortasında tek başına kalır. Kiminle bağlantı kuracağını, nereden emir alacağını bilemez. Ne müthiş bir eylemi, ne de uygulaması gereken bir planı vardır. Ve kararını verir; dünyayı özgürlüğe kavuşturmak için müthiş bir plan hazırlar. Ama bir sorun vardır, düşmanlar peşindedir ve Metcalfe hayati bir karar vermek zorundadır.

İnsanları ölüm ve ötesi hakkında doğru düşünmeye sevk etmenin tek yolu, ölüm sorunu hepimiz tarafından normal karşılanana dek bunun üstünde konuşmaktır. İşte bu nedenle bu kitap ölümden sonra şuurun devam ettiğine inanmayanlar ve ölüm korkusu çekenler için muazzam bir rahatlama kaynağı olacaktır.

Tarihe Adanmış Sözler, doğudan ve batıdan, çağlar öncesinden ve çağımızdan değişik inançlara sahip insanların içinde "hikmet" unsuru taşıyan sözlerinin derlenmesinden oluştu. "Fakir insan malı az olan değil, arzusu çok olandır" Seneca

1861-1862 yıllarında bu dergide yayımlanan Ölüler Evinden Anılar Dostoyevski´nin Sibirya´da geçirdiği sürgün yıllarının izlenimlerini bütün canlılığıyla yansıtır. ...

Yazı yazmak için okyanus sahillerine giden bir yazar, sabaha karşı danseder gibi hareketler yapan birini görür. Biraz yaklaşınca bir gencin, sahile vuran deniz yılldızlarını birer birer alıp, okyanusa fırlattığını farkeder. Genç adama yaklaşır ve sorar. - Neden bu deniz yıldızlarını okyanusa atıyorsun? Genç adam şöyle cevap verir: - Birazdan güneş yükselip sular çekilecek.Onları suya atmazsam ölecekler Bunun üzerine yazar: - Kilometrelerce sahil, binlerce deniz yıldızı var. Bunların hepsini nasıl kurtaracaksın? Ne farkeder ki der. Genç adam eğilip yerden bir deniz yıldızı daha alır, okyanusa fırlatır. - Onun için farketti ama...

'Yılanların Öcü' üstüne Meclisteki Tartışma Bizim sanatçılarımız yıllardır, devletin ve devlet organlarının sanata, sanatçıya ilgi göstermediğinden yakınır. Son zamanlarda bakıyorum bu tutumda bir değişiklik var. Sayıları az da olsa bazı milletvekili ve senatörler komisyonlarda, Meclis ve Senato genel kurullarında, bazı roman ve oyunların sözünü ederek bunlar üstüne tartışma açıyorlar, bu tartışmalara geniş zaman ve emek harcıyorlar. 'Yılanların Öcü' romanımdan dolayı ben de böyle bir ilginin konusu oldum. Ama nasıl bir ilgidir bu? Ve tartışmaların düzeyi, değeri ne? Bir yazarın kendi yapıtı hakkında konuşmasını, hele yazmasını sevmediğim halde, bu yıl Cumhuriyet Senatosu genel kurulunda ve Bütçe Karma Komisyonu'nda yapılan 'Yılanların Öcü' tartışması hakkında düşüncelerimi açıklamak zorunluğu duyuyorum. Söyleyeceklerim, hem bu tartışmalarda bana ve yapıtıma saldıranlara karşılık olacak hem de Türkiye'de sanatçıların hangi koşullar altında yapıtı üretmeye çalıştığını belirtecektir.

çocuk psikolojisi

Çocuk Eğitimi El Kitabı, Haluk Yavuzer'in ''Çocuk ve gençlik psikolojisi'' konusundaki otuz yıllık mesleki birikiminin kısa bir özetidir. Kitabın temel amacı, çocuklarıyla sağlıklı bir iletişim kurabilmeleri için, anne-babalara yol göstermektir. Bu amaçla, kitapta, anne-babaların günlük hayatta karşılaştıkları eğitim ve iletişim sorunlarının çözümüne yönelik pratik önerilere yer verilmiş, yapılan pedogojik hatalar, olması gereken doğrularla birlikte ele almış, okumayı kolaylaştırmak için, her konu resimlerle desteklenmiştir. Çocuk Eğitimi El Kitabı, ''kendiini değiştirmek'' konusunda ''istekli'' ve ''kararlı'' olan tüm anne-babalar ve öğretmenler için vazgeçilmez bir rehber olacaktır.

Sevginin iyi bir şey olduğunu kim söyledi size?... Herkes mi? İlkokulda öğretmen sevgisinin kutsiyetini anlatırken bir yandan da kulaklarınızı çeken öğretmeninize, sevgisinden size kafayı yedirecek kadar sahiplenen annenize, sevgi bağının gücünden söz ederken aldatan sevgilinize herkes mi diyorsunuz? Ama siz hâla, onların yanlış sevgiler olduğunu düşünüyor olmalısınız... Yoksa Haşmet Babaoğlu gibi sevginin kendisinde bir tuhaflık bir sakatlık olduğunu hissetmeye başladınız mı? Sevginin karşısında cesurca pozisyon alan ve sevincinin yanında bulunduğunu beyan eden Yeni Yüzyıl yazarı Haşmet Babaoğlu'nun bu kitabı, sizi sevgi ile sevinç arasında yeni bir tercih yapmak, en azından bu tuhaf duyguyu tekrar düşünmek zorunda bırakacak.

Kucaklarda, omuzlarda, hayvanların üstünde taşınan cesetler... Çıldırmış gibi kaçışan koyunlar... Binlerce insan, çadır ve kömlerinden çıkıp, yaralı ve ölülerini karşılamaya koşuyor. Çığlıklar, gırtlakların derinliğinden kopuyor. İsyankar sesler yeri göğü inletiyor. Toprak, öfkesinden çatlıyor, gök, hüzne boğuluyor. Um Emin hüznün ve acıların tümüne galip geliyor! Yüreğinin çakmaktaşı gibi katı olmasına çabalıyor! Etrafındakilere sesleniyor: ´Haydi ey halkım! Bırakın yakınmayı, ağlamayı. Yaralılarımızın yaralarını sarın! Sökün çadırlarınızı, cesetlerinizi yüklenin. Terk edelim bize yasak bu toprakları, kendi diyarımıza dönelim! " Um Emin elbisesini yırttı, parçaladı, göğüsleri açıkta kaldı. Saçlarının örgülerini açtı, dağıttı. Tüm kadınlara çağrıda bulundu: "Ey halkımızın bağrı yanık kadınları! Tüm hüznünüzü patlatın. Yırtın elbiselerinizi. Kesin saçlarınızı. Yüzünüzü siyaha bezeyin. Bağrınızı göğsünüzü dövün. Ağıtlar yakalım canlarımıza." Elbiseler yırtıldı. Yüzler siyaha bezendi. Saçlar kesildi. Yakınma ve ağıtlar yükseldi. Halk, öfke ve hüznünü dile getirdikten sonra, ölülerini omuzlayıp göç kafilesiyle beraber yürüdü. Ama nereye? Nereye, hangi yöne gideceklerini bilmiyorlardı. Güneyde yörelerine, topraklama dönmeleri yasaktı. Kuzeye gitmeleri yasaktı. Peki nereye gideceklerdi?

Bu kitap "devrim" sözcüğünün moda, radikalliğin popüler olduğu günlerin içinden gelip o günlerin sinemasına karşı sesini yükseltiyor. Militan filmlere arka çıkmak, Marksist bir sinemayı hem pratik hem de teorik olarak inşa çabalarına katkı sunmak yegane amacı.

‘Yaşasın! Fotoğrafçılık yeniden icat edildi!” gibi yorumları sıkça duyar olduk; ancak fotoğrafçılık, gerçekten, yeniden icat edildi ise bu konuda bildiğimiz her şeyi bir kenara atmak gerekir mi? Bu güne kadar rüyalarımızda bile göremediğimiz nitelikte fotoğrafları çekmek için, tek bir dijital fotoğraf makinemiz olsa yeterli mi? Artık kimse neyi, nerede çekmem gerekir diye düşünmeyecek; yani yeni teknoloji, her şeyi kendiliğinden yapacak mı? Artık, bir tuşa basarak, muhteşem nitelikte ve görkemli resimler elde edebilecek miyiz? Fotoğraf galerileri ve reklam ajansları bize, fotoğraflarımızı alabilmek için, çok cazip teklifler yapacaklar mı? Bu söylemler doğru mu? Diğer yanda: Fotoğraf camiasının birçok saygıdeğer mensubu, dijital fotoğrafçılığa karşı çıkışlarını sürdürerek, ülkemizde yüzyıllardır süregelen “istemezük” geleneğini devam ettiriyorlar. Fotoğraf çektirmekten geri kalmayan 19. yy idarecilerinin ve alimlerinin, halkın muasır medeniyete ulaşmasını engellemeye çalışan yaklaşımları, sesli sinemanın sanat olmadığını savunan 30’lu yılların çatlak sesleri ve fotoğrafın renkli olamayacağını anlatmaya çalışan 70’li yılların ustalarının geleneği bugün, fotoğrafın bir “halk sanatı” olduğunu itiraf etmek istemeyen zihinsel dinozorların “sayısal fotoğraf olur muymuş?” veya “en iyi makine otomatik olmayan makinedir” gibilerinden görüşleri ile, istibdat devrini yad edici bir halde sürüyor. Kişiliği ifade etmenin özel ve zevkli bir yöntemi olan fotoğrafın, kendini elit ilan eden bir kesimin tekelinde kalması için çaba göstermek, kişisel ifade özgürlüğünün kısıtlanmak istenmesi olarak görülmelidir. Pekala, gerçekte neler oluyor?

Her zaman İrlanda efsanelerinden etkilenmiş ve kendini o sihirli öykülere yakın hissetmiş olan Nora Roberts, 'Anahtar' üçlemesinin ikinci kitabı olan 'Bilgeliğin Anahtarı'nda da dizinin ilk kitabı 'Işığın Anahtarı'nda olduğu gibi, hayal gücünün sınırlarını zorlayarak bir yirmi birinci yüzyıl masalı anlatmaya devam ediyor. Kişilikleri birbirinden fazlasıyla farklı üç genç kız, hayatı aydınlatan sanatın, bilgi ile gerçekliğin ve cesaretle yiğitliğin anahtarlarını ararken, kendileriyle yüzleşip mutluluğu ve aşkı buluyorlar. Bu kez, ikinci kitabın baş kahramanı olan kitap kurdu Dana, Bilgeliğin Anahtarı'na ulaşmak için, kitap sayfaları arasında zorlu bir yolculuğa çıkmak zorunda kalıyor... Erkek kahramanlarını çok iyi anlayan ve anlatan; güçlü kadın kahramanlarını hayata çok yakın çizen ve aşkı en güzel yazan Nora Roberts, bu üçlemesinde okurunu hem heyecanlandırıyor hem de düşündürüyor.

"Olağanüstü" dünyaların yaratıcısı İhsan Oktay Anar yine, tarihin gizemli sayfalarını aralayan, adeta masalsı; ironik ama derin felsefi anlamlar yüklü, şaşırtıcı, sürükleyici bir romanla çıkıyor karşımıza... Aynalar, atlaslar, okunması yasak sır dolu kitaplar, savaşlar, gülleler, yeniçeriler... üç direkli, iki güverteli ve 58 toplu bir kalyonda ilâhî düzeni bozmaya meyyal bir kaptan, karanlığa ve kırmızı atlasa sarılı bir deniz seferi... Kıyıda ise üç direkli, iki güverteli ve 58 toplu bir kalyon, o karanlıkta usturmaçalarını puta edip iskeleye palamar vermişti. Yelkenlerin sarılı olduğu serenler hisa edilmiş ve tez zamanda yola çıkacağını ilân için mizana direğine mavi bayrak çekilmişti. Esrarengiz adam, kalabalığı yarıp elinden tuttuğu İsrâfil'le iskeleden gemiye doğru yürümeye başladı. Kalyonun dikmesinin palangalarına asılan ve tıraka tutan gemicilere vardiyan, Yisa, sizi gidi sütü bozuk sünepeler! Yisa beraber! Varda ruhsuzlar! Varda! Bre aman! Laşka! Laşka!? diye feryat ediyor ve hurçların, sandıkların ve fıçıların ambarlara usûlünce istifine nezaret ediyordu. Güneşin doğmasına 7 saat kala esrarengiz adam, sürme iskeleden kalyonun çukur güvertesine çıkmak istedi. Fakat eline ne kadar asılırsa asılsın Eşek İsrâfil yerinden bir türlü kımıldamıyordu. O karanlıkta eline son bir kez daha asılıp Gel yâ mübarek diye nida eyledi. Bunun üzerine çocuk her nedense inat etmekten vazgeçti. Ne var ki, sürme iskelenin kayganlığından dolayı düşmemek için midir, İsrâfil'in kuşağına 40-50 yaşlarında, iri yapılı, sırma işlemeli siyah kaput giymiş biri yapışmıştı. İşte bu adam kuşağı bırakıp küpeşteye tutundu ve güverteye ayak bastı. Bunun ilâhi düzenin bozulması demek olduğunu hiç kimse bilmeyecekti.

Görüntüsü aynaya yansıyan bir ayna ne gösterir? İki okur aynı kitabı okuduklarını düşünürken, okudukları kitap aslında aynı değildir; çünkü bu her okur okuduğu kitaplara kendi çağrışımlarını, tecrübelerini, hayallerini katar; yani her kitap, okurunun yansıdığı bir aynadır ... Peki, bunun tersi de mümkün değil mi? Bir okur farklı kitapları okursa, aynı nedenlerle bunlar birbirinden çok farklı sayılmayabilir; yani okur da aslında kitabın yansıdığı bir aynadır ... Ama okur ile okuduğu kitap arasında yaşanan olaylar nerede gerçekleşmekte? Bu sorunun yanıtı "kitap" değildir; çünkü sonuçta kitap yalnızca beyaz kağıtların üstündeki siyah işaretlerden oluşur ve mutlaka bir okur ihtiyacı vardır. Ama sorunun yanıtı "okur" da değildir; çünkü kitap olmazsa, bütün bu süreç gerçekleşmez. Bu siyah işaretleri okuduğumuzda ruhumuzda oluşan sevinç, hüzün, sempati, sıkıntı, gülme ya da ağlama duygusu aslında nerede oluşmaktadır? Denir ki ... Michael Ende'nin hayal dünyasına girebilen kişi, onun sihirli çekim gücüne karşı koyamazmış; üstelik hayallerin iyileştirici bir etkisi olduğu da iddia ediliyorken. Yalnızca unutmayın ... Ayna içindeki Ayna labirentteki okuru kendi iç dünyasına yöneltiyor. Okuduğunuz öyküleri 'anladığınızı' sanarak derinlemesine düşünmemezlik etmeyin. 'Anlamak' yalnızca insanın alışılmışı ya da bilineni yeniden fark etmesi değil midir?

Telefondaki bir kadındı. Cevap verirken sesi çok zayıf ve titrek çıkıyordu. -Ben, Mary Malcolm tanrı aşkına derhal geliniz Mr. Holmes. Kadının büyük bir korku içinde olduğu belliydi. Telefondaki ses birdenbire kesildi. Sherlock Holmes, aynı anda bir vücudun yere düşerken çıkardığı gürültüyü ve boğulmakta olan bir insanın boğazından hırıltıya benzer bir sesi duyabildi. Alo alo Lady Malcolm!.. Telefon ufak bir çıtırtı çıkartarak kapanmıştı.

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu

Radyo Tiyatrosu