Gittikçe emin oluyorum ki dünya manzaralarının tatlarını ruhumuza işleyen seneler daha çocukluktan yeni çıkmaya başladığımız ve ilk gençliğe girdiğimiz zamanlar oluyor. Sonra bütün hislerimiz bize ilk gelen bu ışık etrafına tutunarak aydınlanıyor ve yaşıyor ve biz artık hep onların uğultularını duyuyor ve hep onları sayıklıyoruz. Çocukluğunuzun, ilk mesut hislerinizin ve ilk hülyalı sevgilerinizin geçmiş olduğu yerleri siz de bir an hatırlayınız. Ruhunuzda başka bir hal, eski bir hayal duyacak, çoktan susmuş olduğunu sandığınız bir musikinin mazi içinden size geldiğini, sönmüş zannettiğiniz nice ruhların içinizde için için yaşadıklarını duyacaksınız. Ve birdenbire kendinizi size anlatmak istediğim bu ifade olunmaz hissin ve şiirin içinde bulacaksınız! Abdülhak Şinasi Hisar - Büyükadadaki Köşkten Arka Kapak Yazısı AĞAÇLAR GAZELİ Adilin ağaçlarına İnadına aşk, inadına özgürlük, inadına yaprak... Ağacın utandığı çığlığı şiir fısıldar Ne batıda ne doğuda tek yaprağını görmedim kırgınım felsefeye, yer vermemiş ağaca bir bilge olarak Şiirle ağacın kökleri aynı: ya sabır ya aşk! İnsanın hızla terkettiği anıların gölgesi olmak Yavaş git, ruhum yetişemiyor sana, dedim, içimden kopan yolcuya, dursaydı, ağaçların gözyaşını dinletecektim Ruhun sendeyse hâlâ bir ağaca emanet et onu dünyaya yalnızca hayvanların ve ağaçların itirazı var Ey ağaçlarla konuşmadan insanlarla konuşmaya çalışanlar Adilin ağaçlarını dinleyin, susmakmış o kayıp dil Zeytini dinledim beklemeyi öğrendim, akasyadan gitmeyi, vuslatı ceviz ağacından, limonun dediği ayrılığı ve aşkı nardan Ağaçlar komşumuzun evidir, ruhumuz gülümsüyor
