Dr. Brown'un her yanı iriydi -omuzları, sırtı, göğsü, bacakları, kolları, elleri, ayakları- kısacası her yanı;
burnu bile. Bir zamanlar düzgün olan bu koca burun, şimdi üstelik iğriydi de, futbol hâtırası.Brown'un gözleriyle saçları karaydı. Bakışları da karanlıktı oldukça, somurtkan çocukların bakışları gibi.Koca parmaklarıyla durmadan umutsuzca karıştırdığı saçlarına çok uygun düşüyordu bu bakışlar.Dostları ona Harry derlerdi. Dr. Harry (aslında Harrison) Brown otuz yaşındaydı, kendi gözünde de hâlâ adam olamamıştı. Tanıdığı doktorlar gibi tonlarla parayı kasasına yığsa haydi neyse, o zaman adam olmuş sayardı kendini. Yine de pek boş adam denemezdi Dr. Brown'a. Yalnız insanların doluluğuna, boşluğuna pek aldırmayan bir hastalık onun da yakasına yapışmıştı.
Dr. Harry Brown'un para hırsı, bütün hayatı boyunca yeteri kadar paraya sahibolamayışmdan ileri geliyordu. Tabiî "yeteri kadar" herkese göre değişecek bir deyim. Dr. Brown'un çok zengin bir çevresi olduğuna göre bu deyimden ne anladığı kolayca ortaya çıkar. Bir kere, babasının dostları çok zengin kimselerdi; Harry onların oğullarıyla arkadaşlık etmişti. Yalnız zenginlerin gidebildikleri bir okula o burs kazanarak girmişti. Burstan araba almak, lüks eğlencelere para ayırmak ne gezer? Ivy League Kollejinde zenginlerin oğullarıyla oda arkadaşlığı etmiş, kızlarıyla sevişmişti. Tatillerde onların evlerine çağrılmış, Fransız aşçıların yemeklerini yemiş, Đngiliz uşaklara buyurmuştu, ipek örtülerin üstünde -bazen altında- yattığı olmuştu. Zenginlerin antika koltuklarına oturmuş, ayaklarını onların halılarına gömmüş, aldıkları tablolara ağzı açık bakmış, dışardan getirttikleri arabaları sürmüş, saf kan atlarına binmiş, yatlarının dümenine geçmişti birkere. Onlar vitamin hapları yutarken, Brown kıskançlık hapları yutmuştu. Onu ayakta tutan, daha çok daha çok kıskanmaya yönelten bu kıskançlıktı işte. Bu yüzden, tıbbı bitirmiş, muayenehanesini açmış, döşemişti.
Ama kıskançlık da gücünü yitirmişti artık. Hastalar bir türlü gelmiyordu. Dr. Harry Brown zekî adamdı doğrusu. New York'da doktorluk yapabilmenin bir zaman meselesi olduğunu bilmiyor değildi. Daha okulu bitireli iki yıl olmuştu. Ama beklemek için sabır gerekti, sabin da kıskançlığın yetiştiği toprakta beslemek boşunaydı. Akıl para etmiyordu,
