Yazara Gore Listeleme

Genç okurların daha çok Türkçe üzerine yazdığı titiz yazıları ve kitaplarıyla tanıdığı, oysa son dönem öykücülüğümüzün ve romancılığımızın en önemli temsilcilerinden biri olan Feyza Hepçilingirler'in Kırmızı Karanfil Ne Renk Solar? adlı bu romanı, 12 Eylül'ün sıcak günlerinde sürgün edilen bir öğretim görevlisinin kendisiyle hesaplaşmasının arka planında dönemi, bütün çıplaklığıyla ve belgesel gerçekliğinde anlatmakta. Edebiyatının ana malzemesini gerçek yaşamdan alan Feyza Hepçilingirler, güçlüklerle kurulmuş yaşamların bile ellerden alınmak istendiği böylesi dönemlerde yapılmak zorunda kalınan zor seçimler aracılığıyla bireysel varoluşları yeniden sorguluyor. 12 Eylül döneminin karanlık günlerinde hem kadın hem de aydın olarak öteki olmanın ağırlığının dile getirildiği Kırmızı Karanfil Ne Renk Solar?, bir 12 Eylül romanı ve bir kadın romanı olmanın yanı sıra bir yol romanı olarak da okunabilir. Usta kurgusu, titiz dili ve gerçekçi anlatımıyla Kırmızı Karanfil Ne Renk Solar?, yakın tarihimizi en iyi ele alan romanlardan biri... "İzmir’deki kalıbım parçalandığı, hiç değilse zedelendiği için yeni bir tane aramıyor muyum kendime? Şimdi, burada. Ne yapıyorum? Eski kalıbıma az çok benzeyen bir yenisini örmek için çabalıyorum. Başka bir insan olmak için iyi kötü değerlendirilecek bir fırsatı, yeniden eskisi gibi olmayı sürdürmek için ziyan ediyorum."

Anneanne, "Küçülme Oyunu" adını verdiği bir oyunla torunu Aras’a ve bütün çocuklara vücudumuzda neler olduğunu, şaşırtıcı bir yolla anlatıyor! Torunuyla zaman geçirmek isteyen anneannenin işi zor... Aras’ın ilgisini çekecek bir konu bulmayı hâlâ başaramadı. Sabahtan beri uğraşıyor ama torunu, yapbozlarından başını kaldırıp kendisine bir kez bile bakmadı daha. Düşünüp dururken aklına parlak bir fikir geldi. Bakalım bu kez torununun ilgisini çekmeyi başarabilecek mi?

Acemilikten uzak bu ilk kitapla başlayan öykü serüveni, Hepçilingirler’in, hayata ve edebiyata bakışının temelini koruyarak nasıl geliştiğini anlamak açısından çok değerli bir belge niteliğinde. Üstelik sadece yazarının değil, Türk öykücülüğünün de aldığı yolu anlamakla ipuçları sunuyor. Hayata toplumcu gerçekçi bir açıdan bakan bu öyküler, yazarının kaba bir siyasallıktan uzak, insanı anlamayı ve anlatmayı, yaşamın kendi içindeki devingenliğini yansıtmayı amaçladığını gösteriyor öncelikle. Ancak, bir kez daha belirtmekte yarar var: Kaba bir öğrencilikten alabildiğine uzak olan bu öyküler, doğruların tartışılırlığı ilkesine öncelik tanıyor; bu nedenle de okura bugün de çağdaş bir tat sunabiliyor. "Birdenbire değişti Menekşe. Artık kendini gizleyemezdi benden. Karşımdaki, ana Menekşe’ydi. Yalan söyleyemezdi artık. Bana hiç bakmıyordu. Gözlerini denizin üstündeki bir noktaya düğümlemiş; önüne topladığı bacaklarının üstünde ellerini sımsıkı kenetlemişti."