Yazara Gore Listeleme

"Üzüntüye uğrayan beni hatırlasın!” buyurmuştu Babam. Üzüntüde Muhammedî (asm) sır vardı. İnsana en çok üzüntü anında uzanırdı Muhammed’in (asm) eli... Babamın parçasıyım... Hayatımın hepsine vuran üzüntü beni onunla bağlamış. Acının bağı kopmaz. Babamla bağım onun için anlaşılmaz. Ben Fâtıma... Elim, onun tuttuğu el. Benim elim Allah Resûlü’nün eli. Benim elim Babam Muhammed’in (asm) elinden tutma vesilesi... Elimden tutan ondan tutar. Elimde tüm esmanın sırrı var. Babam elleriyle koydu ellerime velayeti. Yüz yirmi dört milyon evliya elimde saklı. Onun için elim kerametli, elim bahtlı... Gidiyorum, Babam Hz. Muhammed’e (asm). Elim üstünüzde...

Sevgi, nefsin sevmesidir, aşk kalbin. Nefis dünyaya bakar, kalp ahirete. Nefsî sevgi, aşk sırrına tutunabilir mi? Evet, ama günahlarla kirlenmemiş ise... Günahlarla kirlenen sevginin aşk kimyasına ermesi, kalp boyutuna düşmesi mümkün değil ki... Sevgiyi Allah bizim için yaratmış, aşkı kendisi için. Aşk, sevginin kemale ermesidir. Mecazî konulardaki tutku sevgidir, aşk değil. Ancak mecazdan aşılırsa aşka ulaşılır. Tasavvufta sevgi ile başlayan seyr-i sülûkun son varış noktasıdır aşk... Kalp sırrına erenler; susarlar, kızmazlar, küsmezler, kırmazlar, kırılmazlar, her şeyde bir güzellik bulurlar, hiçbir şeyi insanoğlundan bilmezler, Rabb’inden bilirler, her şeyi O’ndan umup beklerler... Susarak konuşurlar... İnsan bir sabah kalp sırrına ermiş olarak uyanmaz. Çalışarak, ciddi anlamda iradeyi bu konuda kullanarak kalp sırrına erişilebilir. Bu kıvama nasıl gelindiğine ise Hacer Annemizin hayatı ne kadar güzel bir örnektir... Aşk-ı Sükûn, işte bunun romanı...