Yazara Gore Listeleme

Merhaba, benim adım Güliz. Geçen yaz tatilinde annemle birlikte Ankara’dan Cide’ye gittik. Denizi, dalgalarını, hiç görmediğim ağaçları, çiçekleri, hayvanları burada gördüm. Kaldığımız pansiyonun sahipleri Niyazi Dede ve Zeliha Nine’nin torunları Erdem’le hemen arkadaş olduk. Erdem, dedesinin kümesindeki tavuğun yumurtalarından civcivlerin çıkacağını söylediğinde çok şaşırdım. Hepimiz civcivlerin çıkacağı günü heyecanla beklemeye başladık. O gün gelmişti ve on iki yumurtadan sadece bir tane alacalı civciv çıktı. Daha sonra Zeliha Nine civcivi, bakmamız için bize verdi. Anne tavuğun bakmak istemediği bu civcive Öksüz adını verdik. Öksüz, büyüdü ve Niyazi Dede’nin söylediğine göre bir horoz oldu. Ama ne olursa olsun o benim Öksüz Civciv’imdi. Bu unutulmaz yaz tatilimin hikâyesini, çocukları hiçbir zaman unutmamış olan Rıfat Ilgaz yazdı. Siz hikâyemi okurken, belki hep birlikte Öksüz Civciv’in peşinden koşabiliriz.

Rıfat Ilgaz, Kumdan Betona’da sekiz çocuklu bir ailenin oğlu olan Necat’ın mücadele dolu hayatını anlatıyor. İlkokulu bitirdikten sonra öğrenimine ara veren Necat çalışmak zorundadır. 11 yaşında Zonguldak’a işçi olarak gider. Ama okuma isteği hiç bitmez. Boyacı çırağı olarak çalışırken kendisini mühendisliğe kadar götürecek okul günleri yeniden başlar. Kumdan Betona’yı okurken insan sevgisini, erdemli olmayı, çalışma ve başarma tutkusunu daha iyi anlayacaksınız.

“Kastamonu’da çıkan Çalçene, İstanbul’da çıkan Marko Paşa’lardan, Akbaba’lardan, Dolmuş’lardan beri yazdığım yüzlerce, binlerce yazıdan seçtiğim gazete, dergi yazıları bunlar. Üç büyük kentimizde yayımlanan güncel yazılardan seçmeler... Güncel oluşları, eskiliklerinin, bayatlıklarının açıklanması sayılmasın. Yazı gerçekten güncelse o gün olduğu gibi, bugün de günceldir. Geleceğe kalması düşünülmeyen bir yazı niçin yazılmış, dizilmiş, basılmış olsun. Kalıcılık tüm sanat ürünleri gibi güncel yazının da amaçlarından biri ve en önemlisidir. Bizden sonrakilere akıp giden günlerimizden selintiler bırakamayacaksak niçin kara kara yazıp sıra sıra dizme zahmetine katlanalım. Yazarın, işlevini başarmaya çalışırken tek şanssızlığı kendisine tanınan yazma süresinin kısalığı... Her işin yirmi dört saat içinde başlayıp bu süre içinde bitmesi... Tek sığındığımız da okurlarımızın bunu bilmeleri... Hoşgörüye bu tür yazılar için çok daha gereksinmesi olacak yazarın. Aydınlık günler dileyerek...”