Yazara Gore Listeleme

Güzel tasvir etmek Refik Halid’in müktesep hakkıdır. Onu lisandaki kuvvet bakımından ancak Flaubert ile mukayese edebilirim. Hatta Flaubert’in ölçerek biçerek yazdığı cümleler onun âleminden daha merasimsiz çıkabiliyor. Sürgün Türk dilinin Madam Bovary’sidir.” - Refi Cevat Ulunay “Bilhassa Hilmi Efendi tipi Duhamel’in ölmez Salavin’i gibi edebiyat tarihinde unutulmaz bir hatıra olarak kalacaktır. İşte büyük sanat ve yaratıcılığın mucizesi... Türk dilinin bu eşsiz sanatkârına muhakkak ki en güzel üslubu borçluyuz.” - Halid Fahri Ozansoy “Sürgün üslup itibarıyla bir harikadır. Tahkiye, ruh ve karakter tahlilleri kudretli, insan ve memleket tasvirleri çok yüksektir. Eser baştan aşağı o devrin yıkılışını, dejenere tiplerini bütün açıklığıyla, yalnız karakter tahlilleri yapmak suretiyle bize göstermektedir.” - Suat Derviş

'Ah, o zamanki hanımefendilerin kibarlığı, o halayıkların güzelliği, o saz âlemleri ve helva sohbetleri! ... Hoş, ezberlediğim o tesirli cümlenin sade bana değil, efendime de faydası dokunmuştu. Zamanın padişahı onu rütbe, mesnet ve servete gark etmişti; göğsü nişanlarla dolmuştu. Bana bile fahri olarak galiba bir unvan verilmişti ki artık sadece: Ago! Ago! diye hitap etmiyorlar, o çetrefil dilli, ince belli, sırma saçlı, narin, nazik, nazenin Çerkez kızları beni: Ago Paşa! diye çağırıyorlar, böyle okşuyorlar, böyle öpüyorlardı.' İstanbul Türkçesini en güzel kullanan yazarlardan biri olan Refik Halid Karay, Ago Paşa'nın Hatıratı'nda mizahi bir bakış açısı ve üslupla 1920'li yılların yaşamını, geleneklerini, alışkanlıklarını anlatıyor.

Refik Halid Karay tarafından yazılmış Türk Klasikleri arasında iki hikayeden oluşan kitap. “İstanbul’dan bahsedecektik. Uzakta kalanlar için İstanbul’un kaldırımları bozuk değildir, sokaklarda çamur ve süprüntü yoktur; tramvaylarda ve vapurlarda azap çekilmez. Musluklardan Terkos yerine kevser akar, sersemletici lodos ılık bir buse, dişleyici poyrazı bir serin nefestir. Bilhassa çölde onu konuşurken hep beyaz yelkenlerin kayıp gittiği şurup renkli denizler, avize gibi şıkırdayan pınarlar, ağızlarından şekerleme kadar tatlı sözler dökülen kızlar görürsünüz.” Refik Halid Karay Memleket Hikâyeleri’nin devamı niteliğinde olan Gurbet Hikâyeleri’nde ikinci sürgünlüğünü geçirdiği Ortadoğu’yu güçlü kalemiyle resmeden Refik Halid Karay, hatıra karakterindeki satırlarıyla gurbette duyulan vatan hasretini somutlaştırarak okura taşıyor. Yeraltında Dünya Var’da ise memleketlerinin sınırları dışında yaşayan Nihan ve Nebil karakterlerine hayat verirken, aşk, yalnızlık ve macera temalarının arasında İstanbul hasretini işliyor. Gurbet Hikayeleri Kitaptan "Evet. Fena bir rüyadan uyanmış gibiyim; hakiki dünya yahut rüyadan sonraki alem bana şimdi sevimli, tatlı gö­ rünüyor. Daha doğrusu rüyadakinden iyi bir haldeyim. Bir şuur aksaklığı geçirdiğimi anlıyorum. "Öyle oldu da. Böyle şeylere son zamanlarda çok rastlı­ yoruz; Dünya Harbi'nin icaplarından ... Bereket sizinki hafifti; pek de uzun sürmedi." "Ne zamandan beri hastanedeyim?" "Yedinci hafta." "Ne diyorsunuz? Şimdi ağustosun içinde miyiz?" "Bugün 27'si. "Daha kalacak mıyım?" "Ümit ederim ki hafta sonunda memleketinize dönmek üzere buradan çık.arsınız." "Dönmeli miyim? Yani tıbben dönmem mi lazım?" "Yer değiştirmeniz faydalı olur." "Peki çiftlik? Onu kime bırakacağım?" "Kahyanız dönüşünüze kadar idare eder; Metr Haşim de ara sıra bakar. Düşünmeyiniz bunları! Ne bunları, ne de evvelki vakaları ... " "Düşünmeyeceğim Doktor. Ancak bir noktayı merak ediyorum." "Sorunuz." "Kızıl saçlı kadın ... " Sustum; sormaktan utanıyorum, alacağım cevap menfi çıkar diye de korkuyorum, üzülüyorum. "Ee? Kızıl saçlı kadın hakkında öğrenmek istediğiniz nedir?"

“Refi Cevad Bey, Kartal yakınlarındaki çiftliğinde yazar dostlarına bir davet veriyordu. Babam da oradaki yazarların en genciydi. Koca kafalı, iri kangal köpeklerinin bağlı olduğu tel kafeslerin arasından bahçeye girdiğimizde yaşlıca bir adamla karşılaşmıştık. Babam, sevgi dolu bir saygıyla adamın elini sıkarken, hiç anlayamadığım ama bir daha da unutamadığım tuhaf bir cümle söylemişti. - Piyanoya hâlâ çivi çakıyorlar üstat. Yaşlı adam da gülmüştü. - Hep çakarlar Çetinciğim. Ben, Refi Cevad'ın çiftliğinden döndükten sonra hemen babamın kütüphanesine dalıp Refik Halid'in kitaplarını çıkartmıştım. Aradığım yazıyı, mizahi bir üslupla yazdığı yazılarını topladığı “Kirpinin Dedikleri” kitabında bulmuştum. O garip cümlenin nereden geldiğini anlamıştım. Birbirlerine hiç benzemeyen o yazarlar arasındaki sıcak dostluğun kaynağını da keşfetmiştim.” Ahmet Altan