Yazara Gore Listeleme

Çağımızda insanın birey olarak hissettiği duygudur, BOZGUN… Kitabın diliyle söylersek: “Beynimdeki bütün renk, koku ve his yivleri kazınıp gitti. Bir bozgun, beni bütün savaş meydanlarına düşürüyor ve bütün savaş meydanlarından yenik çıkartıyor, her defasında öldürüyor ve her defasında öldürülüyorum. Bir bozgun, bütün dehşetiyle sırtıma bindi, içimi boşalttı, beni çiğ çiğ yedi; hâlâ durmuyor, şimdi de ruhuma girdi ve ruhumu kemiriyor. Bugünün en gerçekçi ifadesidir artık bozgun... Bozgun... Bizi çizgilendiren, bir anlama kavuşturan, nesnelleştiren kelime… Her yerde bir bozgun manzarası, birinci dünya, ikinci dünya savaşları; teknolojiyle hırçınlaşan bir yalnız kendini düşünme kavgası, ırkçı başıbozukluk, vs... Ve bir varlık-yokluk mücadelesine zorlanan bir ülke, bu ülke, asıl ondaki granit kalp, ondaki kaybolmuşluk...” Mevcut kitap işte, “bozgun” duygusunu silmek üzere bir hamledir.

Roman, parçalanmış modern dünyada; insanı bütünüyle kucaklayan bir gözlemevidir. Güzel olan, iyi ve doğru olana aynı mesafede modern dünyaya bir soluk üflemiştir. Bu güzel olanın soluğunda eriyen harfler, romanın düştüğü beyaz perdedir. “1” romanı sadece bir roman değildir, onun aynı zamanda kuramsal bir anlamı vardır. Kuramsal anlam belki romanın da önünde… Elinizdeki roman, dört günlük bir zaman dilimini anlatır. Zamana atılmış çentikler gibi… Aynı zamanda parçalanmış kişilikleri anlatır. Anlatıcı ancak, bürodaki ceset olayının ve bu olayın arkasındakilerin peşine düşmüş. Aynı zamanda anlatıcının, ikinci ve üçüncü günlerin tıpkı birinci ve dördüncü günler gibi zamanda bir çizik olduğunu inkâr edecek hali yok. Ayrıca bir günü 24 fasıla ve daha fazlasına ayıran da bizzat bizleriz. Kapladığımız mekân ölçüsünde bizim taşıdığımız cevherin sayılara gölge düşüren öncül bağı bu kadar, artık her şeyin sonuna yaklaştığımızın bilincindeyiz. O sebeple kişilikleri, yansımalı birçok kişiliğe böldük. Kişiler arası kapıları hep açık bıraktık. Kişilikleri parçaladık ki gerçeklik görünmesin. Bu roman böylece, bir saklanma romanı olsun ve her şeyi “1” ifadesinde saklasın.

“ben tırnakta bir sızı olarak bir insan doğuramam belki ama çarmıhları kıvıldanan bir perde olsun doğurabilirim işte kama işte zehir işte kakıntı şeffaflık tozlara sürtünüyor işte ışıkların ağzı kalay kusuyor seyreltiyor havayı bir yitimlik zamana düştü aklım kürüyor işte oradan gözümün arkasından plastik kar tanelerini kırlangıç pisliği olmuş havalar işte bu yüzden şaşırırım gündüzleri” Dekor çizen bir şiirin ufuklarında yaşayacağınız bir kitap “Su Uykusu”… Kâh rüya, kâh kâbus, kâh tüyden daha hafif bir hayal… Nesnelerden kavrama, kendine bir yuva arayan, hayali bir yolculuk… Belki bu yolculuk, yola çıkmaya soyunanların miladı olacak…

…kurutulmuş insan bedenleri yürüyor sonsuzlukta veya kıraç düzlükte, makasla kesilmiş gibi alınlarda balkıyan bir şey, temmuzdur adı bu sahipsizliğin, çer çöpü oyuncak yapmış temmuz rüzgârı; kapı ve eşik önlerine kamyonlar çekilmiş; bir yerde endişe varsa kimsesizlikten, bilinmezlikten; hadi boynumuza dolanan urgan boğumlu kuğu bize bir keşif göster gemi ilminden, bir gemi ki göklerde yüzmeyi bilen; temmuzdur bu bize bütün afrikalarda giysi diye giydirilen; kurutulmuş insan gölgeleri yürüyor düzinelerce, hafiflemiyor içimizdeki ağırlık; gövdemizde bir temmuz gemisi, sahipsizliği örten kamyonlar ve kursakta bir hesap, bilmem kaç “groston”…