Eserlere Göre Listeleme

“İnsanlar benzerler, çünkü kültürleri benzer, İnsanlar benzemezler, çünkü kültürleri farklıdır; İnsanlar değişirler, çünkü kültürleri değişmektedir.” Her bilimin ve her kitabın kişisel bir öyküsü vardır. 19. yüzyılın ortalarında insanbilim, kutsal yaratılış inancına karşı evrimciler ve Hegelci bir ruha karşı Marksçı tarihi maddeciler arasında sanki bölünmüştü. İkinci Dünya Savaşı’nı izleyen onyıllarda giderek kültürleşti; benzerlik, farklılık, değişim ve gelişim vb. çoğu sosyal olay/olgular kültür ile açıklandı. İnsan ve Kültür, ünlü 68 kuşağı gibi, bir üniversite amfisinde yapılan ‘İnsanbilime Giriş’ dersiyle doğdu. 12 Mart ertesinde yazıldı ve basıldı. 12 Eylül’ün dayandığı ve dayattığı Türk- İslam Sentezi ideolojisine direndi. Bildik yüzyıl sona ererken varlığını sürdürdü. 2005 Genom bulgularını, maddi manevi hemen her kültürel olay ya da olguyu genlere indirgeyen teknoloji dalgasıyla sarsıldı. Biyo-kültürel yaklaşıma rakip çıkmadığı için hayatta kaldı; üniversite içinde ve dışında aranır oldu. Yeni basım kapsamlı ve özenli bir güncelleme gerektirdi. Yeni metin Boyut tarafından yayına hazırlandı ve basıldı. Böylece emekliliğini beklerken arşive kaldırılmaktan kurtulan İnsan ve Kültür yeniden doğdu.

25 baskı yapan Sessizliğimle Dans adlı kitabıyla binlerce okura ulaşan Mirza Tazegül, yeni yazılarında insan olma durumumuzu en yalın ve sıcak haliyle işliyor. Anadolu’nun soğuk kış gecelerinde babasından dinlediği masallardan içinde doğan sözcük ve öykü anlatma sevdasını, tarihe, sanata, psikolojiye uzanan bir ömrün tecrübeleriyle harmanlayarak paylaşıyor: İnsan ve Maskesi. Tazegül, Zaman, kimi anıları zihnin en derinine iter. Hatırlanması güçleşse bile bazı anılar hafızanın derinliklerinde kolay kolay kaybolmaz, diyerek, ipotekli yaşamlarımızdan sıyrılıp bir hayat yolculuğuna çıkmaya davet ediyor bizi… Şimdi düşler sokağında ben, düşleyebildiğim için şükreden. Bir umuda yürüyorum adım adım. Tüm gücüm, düşlerimden aldığım yardım. Çizmişim kendi ufkumda, arzularımdan oluşan bir yaşam. İlmek ilmek emekle, düşleyerek yürüyorum sabah akşam. İçimden bir ses duyarım der ki: Çalamaz düşlerinden bir lokma, o kalleş düş hırsızından korkma. Aslında düşlerdir insanı var eden o sihirli dokunuş; biraz ürkek ve çekingen, bazen cesur ve fütursuz… Bazen kendimizden bile sakladığımız bir sır ve bazen de kendimizi aşıp dünyanın dışına taşan biz…

"Ne tuhaf, bu gökkubbenin altında herkes bir şeyler duyup bir şeyler söylüyor; fakat her duyuş, her söyleyiş ve her görüş, nihayet, mukabil olduğu eşyayı aksettiren bir ayna parçacığına benziyor. Fakat nerede o kamil ve mükemmel duyuş ve duyuruş ki, içine bütün cihanın aksettiği muazzam bir ayna olsun..."