Eserlere Göre Listeleme

Carl Jung, elektriği bile olmayan bir köy evinde haftada üç gün çalışarak analitik psikolojinin kurucu metinlerini yazdı. Üniversite öğrencisi Bill Gates ise odasına kapanıp sekiz hafta gece gündüz çalışarak devasa bir şirketin temellerini attı. Alanlarında çığır açan bu iki dehanın ortak yanı, üstün bir odaklanma becerisine sahip olmalarıydı. Bilgisayar bilimci Cal Newport’a göre iletişim teknolojilerinin sınırsız gelişimi karşısında hazırlıksız yakalanan günümüz insanı, bu beceriyi yitirmekte. Jung veya Gates gibi tek bir konuda saatler boyu dünyadan soyutlanarak çalışabilmek şöyle dursun, azıcık can sıkıntısına bile tahammülümüz kalmadı: gözümüz her an telefonlarımızda. Dahası, insana dikkatini toplama imkânı vermeyen günümüz çalışma kültürünü normal zannediyoruz. Hep daha çok çalışıyoruz, gece yarısı dahi e-postalarımıza yanıt veriyoruz, mesailer uzadıkça uzuyor, fakat ne hikmetse işler bir türlü bitmiyor. Peki, sevdiklerimize bile zaman ayıramadığımız bu hayatın nesinde anlam buluyoruz? Cal Newport, işte bu çalışma kültürünü elimizin tersiyle iterek odaklanma becerisini geri kazanabilmemiz için “pürdikkat çalışma” adını verdiği, zanaatkârlıktan ilham alan yeni bir çalışma kültürü öneriyor. Newport’a göre, yapay zekâ teknolojilerinin vasıfsız emeği atıl kıldığı günümüz ekonomik düzeninde gitgide kıymet kazanan bu beceriyi edinip çalışma hayatının merkezine oturtabilenler ayakta kalacak. “Pürdikkat çalışma, bilgi ekonomisinin itici gücüdür. Zorlu konularda uzmanlık kazanmanın da, çetrefil sorunlara çözüm bulmanın da yolu aynı: yoğun bir şekilde odaklanmak.” -The Economist- “Bilim ile tutkuyu ustalıkla harmanlayan Cal Newport’un sesi, içinde bulunduğumuz şu uğultu denizinde billur bir ses gibi yankılanıyor. Artık daha fazla tıklamaya, kedi videosuna, emojiye filan ihtiyacımız yok. Bize cesur işler lazım; gözümüze indirilen perdeyi reddettiğimiz müddetçe başarabileceğimiz cesur işler.” -Seth Godin- Wall Street Journal Business Bestseller Amazon Best Business Book for January 2016 800-CEO-READ Business Book of the Week (Tanıtım Bülteninden)

The Divine Comedy (Italian: la Divina Commedia, first called the Divina Commedia only in 1555 by a Venetian publisher) is an epic poem written by Dante Alighieri between 1308 and his death in 1321. It is widely considered the preeminent work of Italian literature, and is seen as one of the greatest works of world literature. The poem's imaginative and allegorical vision of the afterlife is a culmination of the medieval world-view as it had developed in the Western Church. It helped establish the Tuscan dialect in which it is written as the standardized Italian. It is divided into three parts, the Inferno, Purgatorio, and Paradiso. On the surface, the poem describes Dante's travels through Hell, Purgatory, and Heaven; but at a deeper level, it represents allegorically the soul's journey towards God. At this deeper level, Dante draws on medieval Christian theology and philosophy, especially the writings of Thomas Aquinas. The work was originally simply titled Commedia and was later christened Divina by Giovanni Boccaccio. The first printed edition to add the word divine to the title was that of the Venetian humanist Lodovico Dolce, published in 1555 by Gabriele Giolito de' Ferrari

Rus edebiyatında “büyük bir olay” ve bir dönüm noktası olarak değerlendirilen bu konuşmayı Dostoyevski, tüm hayatı boyunca karşılaştığı, kendisine yöneltilen suçlama ve eleştirilere meydan okur; Batıcılarla Slavcıları, halkla aydınları, Rusya’yla Avrupa’yı uzlaştırmaya çalışır.

Gogol’un Palto Hikayesinden oldukça etkilenen Dostoyevski, “Hepimiz onun paltosundan çıktık,” diyerek Gogol’a verdiği önemi dile getirmiştir. Ancak Dostoyevski için Puşkin’in yeri biraz daha ayrıdır. Hayatı boyunca hayranlık duyduğu, akıl hocası, manevi yol göstericisi olan Puşkin’in 26 Mayıs 1880’de açılışı yapılacak olan heykel törenine davet edilir; bir konuşma hazırlar. Konuşmasında Dostoyevski, Rusya’nın ancak Avrupalılaşarak kurtuluşa ereceği hususundaki kemikleşmiş düşünceye, Puşkin’in parlak dehasını kendisine siper ederek karşı çıkar. Dostoyevski için Rusya’ya yapılacak en büyük ihanet, Avrupa ile Rusya’yı uzlaştırmaya çalışırken aynı zamanda Puşkin’in milliyetçiliğinden dem vuruyor.