Eserlere Göre Listeleme

20. yüzyılın önde gelen psikiyatrlarından Viktor Frankl, otuzun üzerinde yabancı dile çevrilen ve bütün dünyada 12 milyondan fazla satan İnsanın Anlam Arayışı'nda, kurucusu olduğu logoterapinin ilkelerini, İkinci Dünya Savaşı sırasında bir toplama kampındaki deneyimleri eşliğinde anlatmaktadır. Okurlar, Frankl'ın tasvir ettiği toplama kampının, dünyayı daha büyük bir hapishane olarak kavramamızı sağlayacak parlak bir metafora dönüştüğünü fark edecektir. Gasset, Heidegger ve Sartre'dan aşina olduğumuz düşünceler ışığında, varoluşun çetin koşullarında "anlam"ı keşfetmemize yardım edecek süreci anlatan Frankl, "İnsanı insan yapan nedir?" sorusuna da yanıt vermeye çalışıyor... "Gerçekten ihtiyaç duyulan şey, yşama yönelik tutumumuzdaki temel bir değişmeydi. Yaşamdan ne beklediğimizin gerçekten önemli olmadığını, asıl önemli olan şeyin yaşamın bizden ne beklediği olduğunu öğrenmemiz ve dahası umutsuz insanlara öğretmemiz gerekiyordu. Yaşamın anlamı hakkında sorular sormayı bırakmamız, bunun yerine kendimizi yaşam tarafından her gün, her saat sorgulanan birileri olarak düşünmemiz gerekirdi. Yanıtımızın konuşma ya da meditasyondan değil, doğru eylemden ve doğru yaşam biçiminden oluşması gerekiyordu. Nihai anlamda yaşam, sorunlara doğru çözümler bulmak ve her birey için kesintisiz olarak koyduğu görevleri yerine getirme sorumluluğunu almak anlamına gelir."

Zaman geldi kral sofrasında bulamadığımızı, bir parça kuru ekmeğe katık ettiğimiz bir zeytinde bulduk... Etrafımızı sarmalayan yapmacık tavırlı kalabalıklarda değil, duvar dibine çökmüş, üşüyen bir çocuğun ürkek bakışlarının gölgelediği dudaklarının zor hissedilen tebessümünde yaşadık... Bir yatakta birbirlerine yabancılaşan bir kadın ve bir erkekte değil, sevdiğimizin bize ulaşamayan kadife bakışında rastladık, bir türlü ulaşamadığımız "Mutluluk"lara... Zaman zaman, size sıkı sıkı sarılıp yapmacık sevgi gösterilerinde bulunanlarda değil, zor hissettiğimiz, bir saç okşanmasında karşılaştık... Balıkçı vitrinini süsleyen büyük, pahalı nadide balıklarda değil, binbir düğümlü oltamıza takılan küçük bir izmaritte yaşadık, aradığımız tüm "Mutluluk"ları... Çoğu değil, yeterliliği... Hırsı değil anlayışı... Kini, nefreti değil, sevgi, sevecenlik, hoşgörülük dolu bir dünyada birdenbire buluverdik kendimizi. Fakat, artık bir başka anlayış, bir başka paylaşış, bir başka coşku ve bir başka duyuş içinde...

1895'te Viyana'da Tıp Fakültesi'ni bitiren Adler 1902'de Freud'un çevresine katıldı. Daha sonra Viyana Ruhçözümlemesi Kurumu'nun başkanlığına getirildi. Ancak 1908'de Freud'la aralarında, özellikle bilinçdışı çatışmaların açıklaması konusunda görüş ayrılıkları belirlemeye başladı. Kişiliğin gelişmesinde cinsel içgüdüler kadar, saldırganlığın da önemli olduğu önemi küçümseyerek, insanın temelde toplumsal bir varlık olduğunu savunmaya başladı. 1911'de Freud'un çevresinden bütünüyle koptu ve Viyana Ruh çözümlemesi Kurumu başkanlığından ayrıldı. Kısa bir süre sonra çevresinde yeni bir grup oluşturarak, Bireysel Ruhbilim" adı altında kendi okulunu kurdu. Freud'dan koptuktan sonra Adler de Jung gibi geçmişin değil, geleceğe yönelik amaçların insan kişiliğini biçimlendirdiğini savunmaya başladı. Adler'a göre, her insanın kendince seçtiği ve eriştirmek için çabaladığı idealleri, onun bugünkü davranışlarını etkiler ve o insana özgü ruhsal süreçlerin oluşmasına yol açar. Adler'e göre, yaşam biçimi çok küçük yaşlarda belirir. Dört, beş yaşlarından sonra yaşanılan herşey, o yaşa kadar edinilmiş kalıplara göre benimsenir. İnsanların davranışları, duyguları, algıları ve tutumları çok küçük yaşlarda oluşur ve böylece geleceklerini belirler.