Eserlere Göre Listeleme

Nara kendisini çok beğenen bir ejderhadır. Herkesin ona hayran kalmasını ister. Gülünç duruma düşmek ve kendisine gülünmesi ise onu korkutur. Bir sabah uyandığında, derisinde beneklerin olduğunu görür ve bunları başkalarından saklamanın çaresini arar. Ancak bu korkunun, üstesinden gelmedikçe onun gelişimini engelleyeceğini bilmemektedir.

"Adeta Lynch hayatınız aslında bundan ibarettir demektedir bize; gerçekliği sahte bir haleyle bürüyen fantazmatik perdeyi aşarsanız, seçim kötüyle daha kötü arasında, toplumsal gerçekliğin aseptik, iktidarsız yavanlığıyla kendini yok eden şiddetin fantazmatik Gerçek'i arasındadır." (Arka Kapak) "Belki güvenilmemesi gereken, pek çok eleştirmenin, Kayıp Otoban'ın gerçekliği deli sanrısından ayıran çizgi bulanık olduğu için ('olay örgüsü kimin umurunda - asıl önemli olan hayal gücü ve ses efektleri" tutumu) insanın boşuna tutarlı bir anlatı çizgisi aradığı aşırı karmaşık, çılgınca bir film olduğu iddiasıdır. İlk elden mutlaka (iktidarsız kocaya dair) gerçek bir hikayeyle uğraştığımızda ısrar etmek gerek, bir noktada (Renee'nin öldürüldüğü nokta) kahramanın kendisini güçlü kılan, Ödipal üçgenin parametrelerini yeniden kurduğu psikotik bir sanrıya dönüşür hikaye-psikotik sanrısının alanı içinde, tam ilişkinin olanaksızlığı kendini yeniden duyurduğunda, sarışın Patricia Arquette (Alice) genç sevgilisine 'Bana asla sahip olamayacaksın' dediğinde, anlamlı bir şekilde Pete Fred'e geri dönüşür, yani gerçekliğe geri döneriz." (İç Kapak)

Yazar idam edilen bir kaç kişinin hikayelerini, günlüklerini ve son isteklerini ele almaktadır.

"Ses tutulması böyle bir şey olmalıydı. Söylenmesi gereken bütün sözcükler dilime üşüşmüştü, ama sesim yoktu! Sesimi bulamıyordum! Sadece gülümseyerek yüzüne bakıyordum. Gülümseme de gülümseme olsa! Misket karası gözleri gözlerime takıldı kaldı, içini çekti, sayısız olasılık geldi geçti, anıların hızına yetişemiyordu. Doğrulmaya çalıştı. Yüreğinin derinliklerinden başlayan sevinç gülümsemeyle birlikte gözlerine, oradan da ağız kıvrımlarına yürüdü." Meliha Akay; Gülüşün Gelincik Tarlası kitabındaki öykülerinde, Beyaz Pelerinli Dağlara çağırır okuru; "Onları görmeden, karda gizli buzula dokunmadan, beyazdan kızıla iz sürmeden ne kendi yüreğine dokunabilirsin ne de başka bir yüreğe" diyerek. Çünkü o Beyaz Pelerinli Dağlarda; usul usul ruha dokunan, dokunurken düşünmeye sevk eden, kendi anılarınızın dehlizlerine götüren öyküler vardır... Çünkü hayat; "Çoğu kez çapraz yönlere gitse de, yarına giden yol dün kurduğum düşlerin ovasında saklıydı hep. Ruhunun toprakları düş tohumlarıyla yeşerenlere..."