Eserlere Göre Listeleme

Bu kitapta 1932'den 1951'e kadar Nâzım Hikmet'in çeşitli cezaevlerinden Piraye'ye yazdığı mektuplarla, şiirlerle o yıllardaki yaşamı yansıtılıyor. Türkçenin en güzel şiirlerini yaratmış bir sanatçının cezaevlerinde çektiklerini, acılarını, üzüntülerini, sevinçlerini, umutlarını, korkunç direnme gücünü, inanılmaz yaşama sevincini sergileyen bu benzersiz yapıtı okurken, hayat üstüne düşüncelerinizi yeniden sorgulama gereği duyacaksınız.

Hapishane yıllarının büyük bölümü Bursa’da geçen Nâzım Hik­met, Memleketimden İnsan Manzaraları ve Kuvâyi Milliye başta olmak üzere pek çok şiir kitabını, tiyatro ve senaryosunu bura­da yazdı. Bursa Hapishanesi’ndeki mahkûmlara felsefe, tarih ve politika dersleri verdi, onların yaşamlarına dokundu, sohbetleri sırasında onlardan çok şey öğrendi. Hapishaneye dokuma tez­gâhları getirilmesini sağladı... Güney Özkılınç, yıllar süren bir araştırmayla, Nâzım Hikmet’le hapis yatan, onun şiirlerinde adı geçen insanları ve yakınlarını buldu; anıları, bilinmeyen fotoğrafları derledi. Nâzım’ın Bursa Yılları, bize sadece coğrafyanın, mekânların, insanların yapıtlar üzerindeki belirleyici etkisini değil, şiirin, sa­natın nasıl tüm sınırları aşabileceğini de gösteriyor; dört duvar arasındayken bile kalbi bütün dünya için çarpan büyük bir şairin düşünce ve duygu iklimini yakından tanımamızı sağlıyor. “… Nâzım’ın Bursa Yılları, ülkemizin bütün kentlerini ve yörele­rini kapsayacak bir genişlikte, bu kent ve yörelerimizde yaşamış sanatçı, yazar ve şairlerimiz için yapılması gereken çalışmalara örnek olacak niteliktedir.” Ataol Behramoğlu

“-nereye? Nereye? Dönün geri! Size büyük müjdem var: Dönün! Pek yakında adalet güneşi doğacak, Bütün ezilenler zalimlerden kurtulacak.. Dönün geri, kış geçti, bahar geliyor, bahar!..” 1922 tarihli Aydınlık Dergisi’nde yayınlanan şiir, “Ahmed” isimli şaire aitti. Aynı Ahmed, Orhan Selim de oldu, Mazhar Lütfü de. Kimi zaman geçim kaynağı idi çeviriler; kimi zaman sinema filmlerinin senaryosu oldu. İsimler değişti, eserler değişti. Bir tek komünistliği değişmedi.

Japon şiirinde kiraz çiçeklerine dair yüzlerce, binlerce şiir söylenmişti… Eskiler çiçeklerin açmasını sabırsızlıkla bekler… dalından düşüp giden çiçeklere hüzünlenirdi… defalarca, tekrar tekrar aynı şeyleri dillendiren sayısız şiir yazılmıştı… Sachiko küçük bir kızken, bu şiirler ona çok sıradan gelir, pek duygulanmadan okuyup geçerdi. Yıllar geçip yaşı ilerledikçe eski zamanlarda yaşamış bu insanların sadece hoş ve zarif bir söz söyleme kaygısında olmadığını fark etmişti. Kirazların çiçek açmasını nasıl özlemle beklediklerini… sonra en görkemli zamanlarında dökülüp giden çiçeklerin yarattığı hüznü… Sachiko da ruhunun derinliklerinde hissetmeye başlamıştı. Nazlı Kar bir döneme, farklı bir coğrafyaya, Japon algısına, kültürüne bir yolculuk gibi... Dört kız kardeşin odağında gelişen bir “kadın romanı”. Yazar, satırlarında gelenek ve modernlik, Doğu ve Batı kavramlarını sorgularken okuyucusunu da kendisine katılmaya davet ediyor. Kitap adını, Japon şiirindeki bir söz sanatından alıyor. Kiraz çiçeklerinin baharda dallarından dökülmesini kar zannetmek… Kitabın kurgusu da bu imgeye uygun bir biçimde mevsimlerin döngüsünü aktarıyor, zamanın geçişine duyulan hüznü bize ulaştırıyor.