Küçük bir çocukken, köpeğim olmasını o kadar çok istedrim ki, uyuma numarası yaparken ailemin duyacağı bir şekilde, "Köpek... Köpek istiyorum..." diye sayıklardım, işe yarar ümidiyle. Her seferinde, "Oğlum büyüyünce kendi evinde bakarsın" gibi yaygın yanıtlardan birini alır, ağlardım. Sonunda büyüdüm, veteriner hekim oldum... Üstelik yaşantımı paylaştığım bir ketim, bir köpeğim hayata bağlamaya çalıştığım binlerce hastam var. birçok arkadaşım oldu, erken verilmiş kararlarla dostum dediğim insanlar... pek çoğunu da unuttum tabi; ama sadece simidimden bir lokma paylaştığım ve güzel sözler söylediğim için beni haftalarca okuldan eve kadar izleyen Tomi'yi hiç unutmadım.
Pek çoğumuzun hayvanlarla ilgili anıları vardır çocukluktan kalma.
Kimimiz korkutuluruz, "Uzak dur, ısırır" diye, kimimiz hayvanları severiz çekirdekten.
En güzeli onları önyargısız tanımak, çocuk beyazlığı ile. Biz yetişkinler hayat telaşından çocuklarımızın beklentilerini ve onların küçük kalplerinin atış ritmini unutuyoruz çoğu zaman. Anıl ve Çino'nun yaşanmış hikâyesini okurken, çocukluğumu anımsadım. Heyecanla okudum. Anıl köpeğine kavuşacak mı? Anıl'ın davranışları değişecek mi? Anıl'ın davranışları değişecek mi? Çino'dan sonra annesinin hayvanlara bakışı ne olacak?
Yetişkinler... Daha temiz bir gelecek için, küçük kalplerin ritmini bozmayın. Karşılıksız sevgilere kulak ve fırsat verin. İnanın çocuklarınızın kişiliği bundan olumlu etkilenecek...
