Eserlere Göre Listeleme

Yirminci yüzyılın ilk yarısında yazılmış olsa da insanlık kadar eski, insanlar yaşadıkça da var olacak ruh hallerinin dibine kazılan bir "tünel" bu kitap. Özdeşlik arayışı, aşk, tutku, şüphe ve cinayet... Sıradanlığın ve sanatçı ruhunun, aklın ve içgüdünün birbirine karıştığı girdaplarda soluk soluğa bir yolculuk. Bizi götürdüğü yer ise daha ilk cümleden belli: Ben "Juan Pablo Castel, yani María Iribarne'yi öldüren şu ressam..." Varoluşçu bir antikahramanın cinayet itirafnamesidir Tünel. Fransızcaya çevrilmesini Albert Camus'nün önerdiği, Graham Greene'in hayranlıkla karşıladığı bir başyapıt. Ernesto Sabato'nun felsefi ve edebi evrenindeki yolculuğunun da ilk adımı. Tünel, çağımızın temel entelektüel sorunlarını, toplumların ve ruhlarımızın karanlık, izbe köşelerini didikleyen bir üçlemenin ilk kitabı. Yaratıcılık ve dışavurum, istense de istenmese de en azından tek bir kişiyle duygudaşlık, anlamdaşlık için değil midir? Ya böyle bir kişiye rastlarsa yaratıcı? İşte, ressam Castel'in öyküsü böyle bir rastlaşmayla yani María'yla başlar. Kurtarıcısını, tüneldaşını bulmuş gibidir. Marazi bir ruh taşkınlığıyla sarılır María'ya... Aşkın, takıntının, kuşkunun, kıskançlığın, sıkıntı ve deliliğin kol gezdiği Castel'in dünyasında gerçeklik duygusu adım adım yitirilir. Geride ne yaratıcı, ne de yaratı kalır. Cinayet de çözümsüzdür, kalıcı olan tek şey sonu gelmeyen kuşku döngüsüdür.İflah olmaz aşkları, ruh tutulmalarını bilenler için.

Cinayet Masası dedektifi olarak çalışan Harry Bosch için Mulholland Barajı'nda bulunan ceset sıradan bir vaka değildir. Billy Meadows, yani ceset, yani "tünel faresi", Harry Bosch'un Vietnam'da omuz omuza çarpıştığı, sonraki hayatlarında yakta kalması için mücadele verdiği biridir. Borch, arkadaşıyla o lanet savaşta yeraltı tünellerinden sağ çıkmayı başarmış olsa da şimdi aynı dehşeti tekrar yaşanmak üzeredir. Ancak Meadows'un peşinden izini sürdüğü çeteyi kentin karanlık ve karmaşık yollarında ararken intikam ve adalet, bedeli ne olursa olsun ulaşılması gereken tek amaç olacaktır.

“Sait Faik yolda, sinema önünde, otobüste, köprü üstünde, vapurda, Gülhane Parkı’nda, ne bileyim bir dükkânda ya da İstanbul’un en kıyıda köşede kalmış bir yerinde rastladığı insanları kollarından tutup öykülerine sokuşturur. Tabii, bu öyküleri düzmek için yanaştığı her insana hemencecik el atmaz, onları, kavun alıyormuş gibi iyice tartar, koklar ve öykü olabilecek bir yan bulduktan sonra onlara kucak açar. Çünkü ona göre her insanın içinde öykü bulunmaz. Yazara düşen iş, içinde öykü taşıyan insanı kıstırmaktır. Bir kez kıstırdıktan sonra da elini uzatıp onun içinden öyküyü çekip çıkarmaktan başka iş kalmaz.” Salâh Birsel, Ah Beyoğlu Vah Beyoğlu’dan.

Usta öykücümüz Sait Faik'in iki ayrı öykü kitabını biraraya getiren 'Tüneldeki Çocuk / Mahkeme Kapısı', diğer eserleri gibi Milli Eğitim Bakanlığı Talim ve Terbiye Kurulu'nca okullara tavsiye edilmiştir. 'Tüneldeki Çocuk'ta eski bazı öyküleri ile röportajları yer alıyor. 'Mahkeme Kapısı' ise, bir ara yaptığı röportaj yazarlığının ürünlerini sunuyor okura. Röportaj yazarlığı üzerinde duracaklar için, kitaptaki örnekler önemli bir aşamanın ürünleridir.