Eserlere Göre Listeleme

Bir Aşk Hikayesi’nde başlıca kişi olan Héléne Grandjean genç bir dul kadındır; pek bağlı olduğu küçük kızıyla, dünyadan uzak yaşıyordur. Böylece dinginlik içinde yaşarken bir rastlantı, fırtınalar yaratır duygularında. Kızının hasta olduğu sırada çağırdığı doktor Henri Deberle’e yıldırım aşkıyla vurulur. Bu evli adamla coşkulu bir serüven yaşar. Bu sırada ilgisini gevşettiği kızı hastalanır ve ölür. Bunun üzerine, Héléne derin bir sarsıntı geçirerek sevdiği adamdan uzaklaşır. Kendi halinde bir adamla evlenerek yine o eski silik yaşantısına döner.

Yivlik ve Çağıl tepelerine,gezginlerin gezi notlarını tamamlayan gravürlerde bile rastlamaktayız.Gezi notları ,İskilip’i yalnız tepeleriyle değil ,geçmiş uygarlıkları,kent dokusu,coğrafyası,halkı ve birçok yönüyle bize getiren değerli yazılar olmakta ,pek çok konuya ışık tutmaktadır.Gezginlerin büyük bir kısmı Çorum’a uğramış ancak kuzeye,İskilip’e pek azı çıkabilmiştir.Gezi notlarında İskilip’e yer verenler arasında J.Hamilton ‘u ,C.Texier’yi,H.Kiepert’i sayabiliriz.W:F:Ainsworth da İskilip’i görmüş ,kentte bir süre kalmış gezginlerdendir.Ainsworth’un notlarında keny çeşitli gözlem ve izlenimlerle uzun bir anlatımla bize yansıtmaktadır.Ainsworth İskilip’i şöyle anlatmaktadır:…”İskilip tepelerinin eteklerine varana değin bataklık ve çayırlık arazide epey yol aldık.Burada bayırları bağlarla kaplı küçük bir vadiye girdik.Kıvrılarak uzayan bir yoldan insanların oturduğunu kanıtlayan bakımlı ağaçların ,fundalıkların ,zengin bahçelerin bulunduğu bir yere geldiğimizde,bir dönemeci geçince bir kent ve bir kale görüş alanımız içinde karşımıza dikildi .Kale,çıplak görünümlü bir kaya üzerine kurulmuştur.Önünde koni biçiminde,düz ve kaygan yüzeyli bir tepe bulunuyordu.Aşağıda sayısız minare ve vadinin derinliklerinden tepelerin yamaçlarına kadar varan evler göz alabildiğine uzanmakta idi. Çağımızda ,daha önce Blucium adıyla anılan eski İskilip kentini görmeye gelen ilk Avrupalılar olduğumuzu belirtmekle sanırım yanılgıya düşmüyorum.”Ainworth sözlerini şöyle sürdürür; “Reaya-Hıristiyan halk kentte ticaret yapabilmekteydi ve kervansaray da kalabiliyorlardı.Fakat hiçbirine kentte oturmak için yada karılarını ve çocuklarını getirmek için izin verilmiyordu. Ertesi gün gözlemlerimize başladık.Kentte genelde iki katlı ,çatısı kiremitli yaklaşık 1500 ev olduğunu saptadık.Minareler çoktu.hanlar iyi ve geniş yapılardı.Kalenin eteğinde bazı özel bahçelerde genellikle görülenlere kıyasla daha etkileyici

Apartman dairelerinde yaşayanlar gerçek mutluluğun kendilerinin olduğu hakkındaki düşünceme katılacaklardır. Bir evde mutluluk varsa, orası hiç bir zaman dar değilidir..." O Henry, her zaman küçük mutlulukları, küçük sevinçleri olağan üstü bir sezgiyle yakalayıp bize anlatır. Hayata bıyık altından gülerek bakan bu yazarın hikayelerinde hep bir mizah havası vardır. Hikayeleri katıla katıla güldürmez ama sürekli "tebessüm ettirir." Bunun için de tekrar tekrar okumak ister insan.

İkisi de aynı kolejde okumuş, aynı sıraları paylaşmıştı. Okulun basketbol takımında da devam eden arkadaşlıkları keyifli bir dostluğun kapılarını açmıştı onlara. Mezun olduktan sonra kendilerine bambaşka yollar çizince, ister istemez bir mesafe girmişti aralarına. Giderek birbirlerinin izini kaybetmişlerdi. Biri avukat olmuş, üst üste kazandığı davalarla İstanbul'da ünlü bir isim haline gelmişti. Diğerinin ise nerede olduğu bilinmiyordu. Yıllar sonra bir gün karşılaştılar! ... Zorunlu bir karşılaşmaydı bu. Eski okul arkadaşı çaresizdi ve avukattan yardım istiyordu. Oğlu bir süredir kayıptı çünkü. Avukat, elbette ki yardım edecekti arkadaşına. Ama olayın üstüne üstüne gittikçe hiç ummadığı sorunların içinde buluverdi kendini. Üstelik, bu gerilim dolu arayışta bir doktor, aşkla da tanıştırdı onu. Asıl macera şimdi başlıyordu... (Arka Kapak)