Eserlere Göre Listeleme

Pati, sabah gözlerini araladığında hiçbir şey göremedi. Henüz hava aydınlanmamıştı. Yatmalıydı, ama kalkması gerekiyordu. Patlamak üzereydi. Öyle çok sıkışmıştı ki. Karnındaki koca şişlik patladı patlayacak, dışarıya çıktı çıkacaktı. Hani bulunduğu yer uygun olsa hemen bırakır, bu rahatsız edici şişlikten kurtulurdu. Yatağından kalktı. Sallana sallana, koridorun sonundaki odaya gitti. Bu oda Belkıs Hanım ile Bahri Bey'in, yani cici annesi ile cici babasının yatak odasıydı. Odaya girdi, durdu. Sessizliğin içinde bir tek cici annesi ile cici babasının nefes alıp verişini işitiyordu. Derin bir uykudaydılar. Sessizce yatağa doğru yaklaşmaya başladı. Tık, tık, tık... Sessizliği ayak sesleri bozdu. Tık, tık, tık... Sessiz olmaya çalıştıysa da olamadı. Tırnaklarının parkede çıkardığı sesleri dinledi. Tık, tık, tık.... Bu sesi hep üst kattaki Nevin Hanım'ın ayak seslerine benzetirdi. Nevin Hanım'ın evde olduğu günler, bu sesler hiç eksik olmazdı…Tık, tık, tık… Yatağa yaklaştı. Durdu. Bir süre baktı. Hani tuvaleti olmasa onları kaldırmaya kıyamayacaktı. Pek de güzel uyuyorlardı. Burnunu cici annesinin yüzüne yaklaştırdı. Derin bir soluk verdi. Sıcak soluğu cici annesinin yüzüne geldi, ama uyanmadı, kıpırdandı. Pati, birinci denemesinde kaldırmayı başaramamıştı. Sıra ikincisindeydi. İnlemeye, garip garip sesler çıkarmaya başladı.

Bu kez bir şeye benziyor susuşu, hem de çok benziyor. Halasının eskiden sabah akşam dinlediği, yaşlı adamların soluk almadan uzun upuzun cümlelerle yasak bir aşkı, yaralı bir sevdayı, ölüp gidenlerle acıyla kalanları anlattıkları, derin bir soluk alıp yeni bir cümleye başlamadan önce tek bir kelimeyi atılamadığı için ağdalanıp göğüs boşluğuna yayılan bir çığlığı titreterek yineleyip durdukları şarkılara benziyor. Öykücülüğümüzün usta isimlerinden Behçet Çelik, geçirimsiz kale duvarlarına çevirdiğimiz sıkı dokulu hayatlarımıza apansız düşen ışıkların yarattığı siluetleri; seyrelme, dağılıp ortalığa saçılma ya da her şeyin şeklini yitirip bir büyük eriyikte birleşmesi telaşlarımızı; yola girdim yoldan çıktım derdi duymaksızın aşındırdığımız patikaları; şehrin tozunun güneşe ait zannedildiği saatleri; bir düşünceden ya da bir olasılıktan düşerken dönen başlarımızı, Türkçenin en ince, en özenli haliyle anlatıyor. Patikaların İyi Yanı, zamana atılmış edebî bir çıpa, hem sabit hem değil, öncesiyle sonrasını da sezdiğimiz, uzayıp kısalan bir şimdiden öyküler.

Yazlıkta dedemle anneannemin yanında olmak kral, bilemedin belediye başkanı, o da olmazsa muhtar olmak gibi bir şeydir. Evde yapamadığınız ne kadar şey varsa burada her şey mümkündür. Yine de bu yaz bazı şeyleri yapmasaydım anılarım daha az utanılası olabilirdi. Mesela havuz suyunu incelemeseydim hayatımdaki birkaç gün daha rahat geçebilirdi. Babaannesinin gözdesi Selim’e uymasaydım, kimseden özür dilemek zorunda kalmazdım. Arılardan korkmasam kendimi rezil etmezdim ama bunların hepsi oluverdi işte. Utansam da birazcık rezil olsam da yazlıkta olmak, karpuz profesörünün asistanı ünvanını kapmak çok güzeldi. Hele evde olmaktan bin kat çok güzeldi. Üstelik bir sürü de şey öğrendim. Karpuz yetiştirmenin atom araştırması yapmak kadar zorlu bir iş olduğunu, çok disiplinin yan etkileri olduğunu, çocukların aynı dili konuşamasa bile aynı heyecanla oyun oynayabileceklerini... Kısacası en rezil olunası tatil bile harika zaman geçirmek demek. Tatilleri -hele bilimlisi olursa- çok seviyorum. Sanıyorum tatil sevmek insanların geninde var. Bunu da incelemeliyim.