Eserlere Göre Listeleme

Bütün herkes bilmeli ki hiçbir baba çocuklarının değil ölümüne bir tırnağının kanamasına dayanamaz. Ama yaşamın acımasızlığı bazen öyle korkunç olur ki iki kızınızdan ikisini de kaybetmeye alışmak zorunda bırakır sizi. Bende isterdim ki çocuklarımın üniversite bitirip diploma ile boynuma sarılmasını. Mutlu bir hayat kurup uzun süre yaşam sürmesini... Ülkemizde devam eden hapishaneler sorunu bir insanlık sorunu olarak görüldü kızlarım tarafından. İnsanlık sorununda taraf olmamak bize yakışmaz dediler. Ve bedenlerini açlığa yatırarak bunun bedelini de ödediler... Onlar genç yaşlarında bedel ödemeyi göze almadan insanların özgürleşemeyeceğini savundular. Ya bizler neyi savunuyoruz? Nasıl bir ahlakı ve erdemi egemen kılacağımızın hesabı içindeyiz. "Aileler çocuklarına mülk diye bakıyorlar, kızlarım benim mülküm değil, yoldaşım, dostum, arkadaşım, canım, ciğerimdi. Ben kızlarımı mülk görmediğim için onları birey olarak kurtarmak yerine, tecridin kaldırılıp ölüm orucu direnişinin amacına ulaşması adına mücadele verdim" Ve hayatta kalacak olanlarla ölecek olanlar birbirlerine öyle yoğun bir sevgiyle sarılıyorlar ki, işte o anda hayatla ölüm arasındaki o kesintisiz akışı görüyorum. Hayat ölümü alnından öpüyor... "Direnerek öldüğün bu yoksul semtteki o emekçi, o kaybedecek hiçbir şeyleri olmadığı için sonsuzluğa ve özgürlüğe herkesten çok inanan bu insanlara inandığın gibi inan... İnan Zehra, sizin çocuklar kazanacak..."

Bir aktör arabasının bagajında parçalanmış halde bulunur. Hemen ardından suçlu akıl hastalarının tutulduğu hastanede çalışan bir psikolog aynı korkunç yöntemle öldürülür. Güvenli bir kurum olduğu düşünülen bu hastanedeki hastalardan birinin anlamsız mırıldanmaları, aniden tüyler ürperten bir anlam kazanmaya başlar: Bunlar aslında korkunç kehanetlerdir. Tımarhanede kilit altında tutulan ve beyin fonksiyonları yok denecek kadar az olan bu akıl hastası, dış dünyada işlenen suçlarla ilgili böylesine ince ayrıntıları nasıl bilebilirdi? Bu bilmeceyi çözmek için yola çıkan Dr.Alex Delaware ve Dedektif Milo, kendilerini bir seks, intikam ve kötülük sarmalının içinde bulurlar...Artık akıl hastası adam onlar hakkında da kehanette bulunmadan önce bu cinayetlere son vermek zorundadırlar..

1898 yılında yayımlanan Canavar, Stephen Crane’in en bilinen novellalarından biridir. New York yakınlarında yer alan Whilomville adlı kurgusal bir kasabada; önyargıların, korkunun ve tecridin gölgesinde geçen bu hikâyede, beyaz ırktan bir çocuğu kurtarmak uğruna yangının ortasına dalarak feci şekilde yanan siyahi bir gencin toplumdan nasıl dışlandığına şahit oluruz. Köleliğin kaldırılmasıyla birlikte siyahilere duyulan nefretin ayyuka çıkması yetmezmiş gibi, siyahi yardımcı Henry Johnson’ın da korkulan bir “canavara” dönüşmesiyle karakterler arasındaki bütün ilişkiler değişir. Görünen o ki bir insanın yüzünü kaybetmesi, toplumda ona atfedilen rolü de kaybederek tanınmaz hale gelmesi demektir. Yazar ise asıl canavarın Henry mi, yoksa kendinden olmayanı nefretle dışlayan toplum mu olduğuna karar vermeyi okuruna bırakır. STEPHEN CRANE (1871-1900): Savaş muhabirliği yapmış bir gazeteci de olan Stephen Crane, Amerika’nın önde gelen gerçekçi yazarlarından biridir. Eserleri çağdaş Amerikan Natüralizminin başlangıcını işaret eden Crane, günümüzdeki Amerikan yazınının gelişmesinde önemli rol oynamıştır. Maggie: A Girl of the Streets (1893) ile The Red Badge of Courage (1895) adlı romanları ve “The Open Boat” ile “The Blue Hotel” gibi hikâyeleriyle tanınmaktadır. Yazarın Active Service adlı eseri, 1897 yılındaki Osmanlı-Yunan Savaşı’nda muhabir olarak görev yaptığı sırada edindiği tecrübelere dayanır.

Zifir acunu örttüğünde, Dişlerimde kalan intikam sızısını hiç unutmadım... Kırılan kemiklerim, yalnızlığımın çatırdayan kalkanıydı. Karanlığın yalnızlığı, en büyük canavarları doğurur. Ve... Ben doğdum! Kaç ölüm gördün Çoga? İçindeki yalnızlıkta kaç hâlini gömdün? Durduğun, korktuğun yetmedi mi? Beni o canavara siz dönüştürdünüz! İçindeki canavarı ortaya çıkar!