Yazara Gore Listeleme

16. yüzyılda nerdeyse elli yıl boyunca üç kıtaya egemen olmuş, otuz milyon nüfusa hükmetmiş olan Sultan Süleyman, Türklerin tarihinde buyurganlığı, yasaları ve imparatorluğa belki de en güçlü, en zengin dönemini yaşatmasıyla ün salmıştır. Usta bir politikacı olmanın yanı sıra, Tanrı'nın kendisine olağandışı bir güç verdiğine, yeryüzünde Tanrı'nın gölgesi olduğuna inanan Süleyman, Osmanlı imparatorları arasında en büyük başarılara ulaşmış, halkının selametini ve adaleti en fazla gözetmiş sultan olma niteliğini de korumaktadır. Değerli tarihçi ve gazeteci André Clot bu kitapta tarihin bu önemli kişisini usta kalemiyle bir kez daha yaşatmaktadır.

Bilindiği gibi Birinci Dünya Harbi'nde yurdumuzun uğradığı büyük felaketlerin en başında 1914 yılının Kasım ve Aralık ayları içinde Kafkas Cephesi'nde yapılan muharebelerin en kanlı perdesini teşkil eden Sarıkamış faciası gelir. Bu faciadan çok değerli dersler alınıp, tecrübeler edinilmesine rağmen, felaketin her safhasının ince ince araştırılması, daima basiretli ve dengeli hareket etmeyi sağlayacak sonuçlara varılmasını katkıda bulunacaktır. Birinci Dünya Harbi'nin başlangıcından, Sarıkamış faciasının kapandığı ana kadar 29. Tümen komutanı olarak görev yapan Arif Baytın'ın, üç (85. 86. 87.) alay sancağının geçirdiği macerayı, aynı zamanda da söz konusu yenilgi hakkında bilinmeyen, örtülü kalan olayları ve gerçekleri meydana çıkartmak maksadıyla yazmış olduğu bu hatıra yakın tarihimize ışık tutması açısından çok önemli bir yere sahiptir.

Arslan Bey Anadolu Selçuklu Devleti’nin zor görevlerinin adamıdır. Yaklaşan savaşın eşiğinde, Moğolların en belalılarından Buka ve dört oğlundan oluşan, “Baycu’nun Pençesi” ile yüzleşmek zorunda kalır. Selçuklu Ordusu Kösedağ’da büyük bir bozguna uğrayınca, Moğol akıncıları da Anadolu’yu talan etmeye başlarlar. Bu kargaşa içinde Buka Noyan intikam peşine düşer. Arslan Bey ise bu katiller güruhunu ailesinden uzak tutmak için, peşinde izler bırakarak batıya doğru kaçar. Anadolu’dan Macaristan’a uzanan bu kovalamacada artık kılıçlar konuşacak ve peşindekiler yetmezmiş gibi, Arslan Bey geçtiği yerlerde de belaya bulaşmadan duramayacaktır.

Açıklaması İkinci Dünya Savaşı sonrasında dünya çapında kurulan dehşet dengesinin sabit-lediği politik konumların 1980'li yıllardan itibaren çözülüp dağılmasıyla birlikte bir "yeni" duygusu, dünyada hemen her düzeyde patlak verdi. Biteni anlatmak için kullanılabilecek terimlerde sıkıntı çekilmezken, başlayanı, "yeni"yi tarif etmek için başvurulan ve bir tür şemsiye işlevi gören bir terim alabildiğine muğlak kaldı: Postmodern. Bu muğlaklığı gidermeye yönelik olarak yayımladığımız Mike Featherstone'un "Postmodernizm ve Tüketim Kültürü" başlıklı çalışmasının ardından bir kitap daha sunuyoruz: Postmodern Teori. Eleştirel bir toplum teorisinin yeniden inşasını he-defleyen Best ve Kellner öncelikle, 1870'lerden itibaren dolaşıma giren terimin bir arkeolojisini sunuyor bize. Bu arkeolojinin ışığında, Foucault, Deleuze, Guattari, Baudrillard, Lyotard, Jameson, Laclau, Mouffe gibi isimleri "postmodernist" yaftası altında toplama gerekçelerini belirtip, bu simaların çalışmalarını eleştirel bir süz-geçten geçiriyorlar. Bu tartışma esnasında yaptıkları serimleme sayesinde, post-modernist olduğu söylenebilecek bir dizi kavram ve itiraz açıklığa kavuşturuluyor: Büyük anlatı, temsil, hakikat, özne, gerçek, ilerleme, devrim nosyonlarının reddi ve bunların yerine sunulan arzu, yersiz yurtsuzlaşma, köksap, çokkatlılık, dil oyun-ları, fark, özne konumları, bilgi/iktidar, soy kütüğü, simülasyon, hiper-gerçek, ra-dikal demokrasi, hegemonya nosyonları. Radikal bir tarihsel kopuşun yaşandığı fikrine katılmamakla birlikte toplumsal ve kültürel boyutlarda önemli değişimlerin olduğunu kabul eden Best ve Kellner, bu değişimlerin toplum ve kültür teorisinin yeniden inşa edilmesini gerektirdiğini savunarak, postmodernist olarak sınıflandırdıkları teorileri toptan karalayıp yadsımak yerine, bunların "rasyonel çekirdek"lerini araştırıp çıkarıyor. "Aşırılıkçı" ve "yeniden inşacı" postmodernistler arasında yaptıkları ayrım uyarınca, modern dönemi karakterize eden teorik söylemlerin indirgemeci ve mekanistik boyutlarına saldıran postmodernistlerin haklı itirazlarını işe yarar birer rasyonel içgörü olarak kabul ediyorlar. Buna karşılık, postmodern teorinin daldığı çıkmaz sokakları da analiz etmekten geri kalmıyorlar. Rasyonelliğin rasyonel eleştirisi, totalitenin totalleştirici reddi, öznellik kategorisinin öznel bir kibirle bir köşeye fırlatılması, aşırı mekanistik tek-nedenli teorilerin eleştirilmesine karşılık nedenselliğin toptan reddi, akıl eleştirisinde nüansların gözden kaçırılması bunlardan yalnızca birkaçıdır. Sonuç olarak bu kitapta, yaşadığımız çağın sorunlarını çok-boyutlu bir eleştirel teorinin inşasıyla analiz etmeye ve kapitalizmin küresel evresini tüm karmaşıklığıyla kavrayarak bir sonraki yüzyılda yaşanılası bir dünyanın kurulmasına katkı yapmaya yönelik bir çaba var. Bir de Best ve Kellner'ın kitaplarını ithaf ettikleri okurları: "...içinde bulunduğumuz yılların ve gelecek yüzyılın meydan okumalarıyla hesap-laşmak üzere yeni teoriler ve politikalar geliştirmek için postmodern teorinin ve öbür eleştirel söylemlerin içgörülerini kullanacaklarını umduğumuz bizden sonraki radikal entelektüeller ve eylemciler kuşağı..." Tekil okumayla yetinmeyen okurlar için...