Eserlere Göre Listeleme

'... eski Enternasyonal tümüyle tafsiye oldu ve sonuna geldi. Bu da iyi bir şey. O, henüz yeniden uyanmakta olan işçi hareketine birliği ve her türlü iç polemikten kaçınmayı dayatan baskının bütün Avrupa'da egemen olduğı İkinci İmparatorluk dönemine aitti. Bu, proletaryanın dünya çapında ortak çıkarlarının ön plana çıkabildiği bir andı: Almanya, İspanya, İtalya ve Danimarka harekete ya daha yeni katılmıştı ya da henüz katılma yolundalardı. Aslında,1864'te, hareketin teorik niteliği, Avrupa'nın her yerine, yeni kitleler arasında, hala son derece bulanıktı. Alman komünizmi henüz bir işçi partisi olarak yoktu, Proudonculuk kendi özel heveslerinde ısrar edebilmek için çok güçsüzdü. Bakunin'in yeni saçmalığı, bir dereceye kadar, kendi kafasında bile yoktu; hatta İngiliz sendikalarının başkanları bile, tüzük gerekçelerinde konmuş olan programın kendilerine bu hareketle girmeleri için zemin sağladığını düşündüler. İlk büyük başarının, bütün fraksiyonların bu naif birliği boşa çıkarması zorunluydu. Bu başarı, her ne kadar Enternasyonal onu yaratmak için parmağını bile kımıldatmamış da olsa, kuşkusuz, düşünsel olarak onun çocuğu olan; bu yüzden Enternasyonal'in tümüyle haklı sayılmayacak bir biçimde sorumlu tutulduğu Kömün oldu.'

“XXI. yüzyılın başında nasıl bir dünyada yaşıyoruz? Çalışmanın üzerine kurulmuş olduğu varsayım ve benimsemiş olduğu perspektif, devlet(ler)in konuya ilişkin konumuna verdiği önemi açık bir biçimde ortaya koymaktadır. Bu, mutlaka klasik bir XIX. yüzyıl devletinden farklı ve giderek daha da farklılaşacak olan bir devlettir. Ama bu, her şeye rağmen, egemen/otonom konumu türdeşlerince (genellikle) yaygın kabul gören ve diğer uluslararası aktör kategorilerinden (en yaygın anlayışa göre) meşru, organize ve yaygın bir şiddet kullanabilme tekeline sahip olma özelliği ile ayrılan bir devlettir. Bütün diğer gelişmelere rağmen, devletin bu geniş toplum kesimlerince meşru olarak görülen “şiddet kullanabilme tekeline sahip olma” özelliği mevcut oldukça, içerisinde yaşadığımız dünya Thomas Hobbes’un Leviathan’ındaki kadar anarşik olmasa da her halde Immanuel Kant’ın Sürekli Barış Tasarısı’ndakine hiç benzememektedir. Bizimki, ikili bir ayrımda birincisine daha yakın olmakla beraber “kontrollü anarşi” olarak adlandırılabilecek bir zemindir. Buradaki “kontrol”ün başlıca iki anlamı vardır. Kısa yoldan ifade etmek gerekirse, bunlardan bi-rincisi güç dengesi, ikincisi ise uluslararası hukuk ve evrensel nitelikli ahlaki ve moral değerlerdir. Günümüzde (en azından ve ne yazık ki henüz) bunlardan birincisinin belirleyiciliği sözetmeye gerek olmayacak kadar açıktır. İkinci kategoriden kontrol öğeleri, her ne kadar son onyıllarda giderek gerek yaygınlık gerekse derinlik anlamında özellikle Avrupa coğrafyasında önemli uygulama zeminleri bulabiliyor olsalar da uluslararası sistemin bütününde (henüz) ancak birincinin çizdiği limitler arasında bir anlam ve öneme sahip gözükmektedir.”

Netaş'ın ilk Türk genel müdürü olan ve Türkiye'ye ilk defa Avrupa Kalite Ödülü'nü kazandıran Tanju Argun'un misyonu; kendi deyimiyle, "Kalite mikrobunu bütün Türkiye'ye yaymak. Türk perakendecilik ve pazarlamacılığın duayeni olan Caner Tunaman, meslek tercihi aşamasındaki gençlere, "Şayet istediğiniz okula gidemezseniz, gidip boyacılık yapın daha iyi" önerisinde bulunuyor. Avrupa'dan Afrika'ya, oradan da Asya'ya geniş bir coğrafyadaki 30 ülkede çalışan Şerif Kaynar, "Aptallar da başarır" diyerek azim ve gayretin insanı başarıya ulaştırdığına dikkat çekiyor. Türk Sanayiinin duayeni Vahbi Koç'la uzun yıllar çalışan ve Türkiye'nin ilk profesyonel yöneticilerinden olan Atalay Şahinoğlu, kurumsallaşmanın bir kafa işi olduğunu savunuyor. Dünyanın en zengin adamı Bill Gates'in müdürü olan Süreyya Ciliv, "Bugünkü aklım olsaydı üniversitede derslere daha az vakit ayırarak uygulamaya ağırlık verirdim" itirafında bulunuyor. Dünya kimya devi Henkel'de 25 yıllık bir maratondan sonra atölye şefliğinden genel müdürlüğe kadar çıkan Can Paker; kariyer basamaklarında gençlerin sabırlı olması gerektiğinin altını çiziyor. Ortaokul ve liseyi kendi deyimiyle "İngilizce fakiri" olarak bitiren, ancak kendi imkanlarıyla öğrendiği İngizceyi bir yabancı kadar iyi konuşan Alcatel Genel Müdürü Lütfi Yenel, "Başarının kriteri zenginlik değil" diyor. (Arka Kapak)