Yazara Gore Listeleme

İki kişilik yalnızlık.. Yaşanmış bir öykü... O öyküden yola çıkılarak yazılmış bir roman.. 'Sözleri bitmiş' bir çift.. İlk yıllar ne güzeldi! diye düşünen, mutsuz bir kadın.. Yalvarırım beni dinle! diyen bir adam .. Karı kocanın arasına giren kara bir gölge .. Birbirine yabancılaşan, karanlığın dehlizlerinde birbirini kaybeden iki insan... Ve yavaş yavaş çöken, iki kişilik yalnızlık.. Okudukça yazılanların gerçekten yaşanmış olduğunu tekrar tekrar düşünmekten, hüzün ve öfkenin sınırlarında gidip gelmekten ve "Bunlar gerçek olmamalı!" demekten kendinizi alamayacaksınız. "Yaşadığım gerçekler beni sevdiğim erkeğin peşinden sürükledi. Peşinde sürüklendiğim sevgim ise bana ihanet etti. Birçok evli kadına ihanet ettiği gibi. İçimdeki o güzelim neşeli kız çocuğu genç bir kadına dönüşemeden, çok bilmiş bir kadın oldu. Çoğu zaman bu bilmiş kadından nefret ettim. Çünkü o neşeli kız çocuğunu her defasında susturmasını bildi o çok bilmiş kadın. Sevdiğim erkeği, onunla birlikte çıktığım bir yolculukta bir süre sonra kaybettim. Daha sonra ona kızgın oldum hep. Ona defalarca söylemiştim; ne olursa olsun elimi bırakma diye. Sensizlikten korkarım diye..."

"Bilgi mi seni yönetiyor, sen mi bilgiyi?" Bu kitap Toltek bilgesi Miguel Ruiz'in Dört Anlaşma kitabının bittiği yerden başlıyor. Babasının çok satan kitabındaki prensipler üzerine inşa ettiği kitabında kendisi de bir Nagual (Toltek Dönüşüm Ustası) olan oğul Miguel Ruiz Jr. bize acı ve ıstırap getiren inançlara ve bakış açılarına bağlanmamızın beş seviyesini açıklıyor. Bu beş seviye: o Öz Benlik o Tercih o Özdeşleşme o İçselleştirme o Fanatizm Çok erken yaşlarda oluşan bu sağlıksız bağlanma seviyeleri psikolojik ve ruhsal sis bulutunda hapsolmamıza, kaderimizi şekillendirmeye, tüm diğer seçeneklere ve olasılıklara "körleşmemize" neden oluyor. Bu güçlü kitapta, önce inançlarımızı sorgulamayı, kutunun dışında düşünebilmeyi, koşullandığımız sağlıksız bağlanmalarımızı tespit etmeyi (Tanıtım Bülteninden)

Borges’in romanındaki Lombardiyalı Droctfult’un fethetmeye geldiği şey karşısında büyülenip önünde diz çöktüğü, Hz. Muhammed’in fethini gerçekleştirecek komutana övgülerini belirttiği; Fatih Sultan Mehmet’in fethetmeden önceki iki gün boyunca hiç uyumadığı; pek çok şair, yazar ve sanatçının ilk karşılaştıklarında kekeleyip konuşamadıkları; yüzlerce farklı kültürün bin yıllar boyunca kendi içinde harmanlanıp bir renk cümbüşü haline getirdiği; tarihin her döneminden muhteşem yapıları ve eserleri ile dünyanın sayılı birkaç şehri arasında yer alan İSTANBUL’u, 1870’li yıllarda varır varmaz gördüğü manzara karşısında büyülenen Edmondo De Amicis’in öve öve bitiremediği kalemi ve estetik hayranı gözüyle, şehrin görkemini ve burada Amicis’in geçirdiği her anı geçmişe yapılan bir yolculukmuş gibi büyülenerek yaşayın. “İstanbul’a girerken hissettiğim duygu, bana, Messina’nın boğazlarından Boğaziçi’nin girişine kadar süregelen on günlük yolculuk boyunca gördüğüm her şeyi unutturdu. Bir göl kadar durgun Yanya Denizi, Mora’nın güneşin ilk ışıklarıyla gül pembesi bir renge bürünen uzak dağları, gün batımında kor gibi parlayan Yunan takım adaları, Atina’nın harabeleri, Selanik Körfezi, Limni, Bozcaada, Çanakkale Boğazı, yolculuk boyunca beni eğlendiren ve ilgimi çeken pek çok insan ve olay, Haliç’in manzarasında silinip, gittiler. Şimdi artık, onları anlatmak istesem, hafızamdan çok hayal gücümü çalıştırmam gerekecek. Ancak ilk sayfamın sıcacık ve canlı başlayabilmesi için, anlatmaya, seyahatin Marmara Denizi’nin ortasındaki son gecesinden ve geminin kaptanının bana ve arkadaşım Junk’a yaklaşıp, ellerini omuzlarıma koyarak, boğuk Sicilya aksanıyla ‘Baylar, yarın şafak sökerken, İstanbul’un ilk minarelerini göreceğiz…”