Eserlere Göre Listeleme

Bir başka şehri sorun insanlara... Aklınıza ilk gelen nedir diye... Kimisi önce yemeklerini söyler, kimisi kalesini, camisini, gölünü, iklimini... Herkes kendi doğduğu şehrin en güzel yanını anlatır. Oysa Ankara bir “histir”. İlkin değer yargıları ve insanlar gelir aklınıza. Milli Mücadele gelir. İnanç gelir. Umut gelir. Yok oluşun, tükenişin üzerine yeniden doğan güneş gelir. “O” gelir. Mustafa Kemal Paşa. Cumhuriyet gelir. Vefa gelir. Dostluk gelir. Romanlarıyla tanıdığımız Bige Güven Kızılay bu defa doğup büyüdüğü, güzel anılarına ev sahipliği yapan şehrini; “yuvasını” anlatmak için oynatıyor zarif kalemini. Kelimeleriyle Ankara’nın tarihine, mekânlarına, şehrin dokusuna, en çok da insanlarına ışık tutuyor. Çünkü “Ankara bir tavır, bir duruştur, bir görgü, bir hayata bakıştır, Cumhuriyet’in ta kendisidir; işte o yüzden Ankara diye insanlar vardır.”

Anadolu'nun harap kasabası Engürü'nün yavaş yavaş Cumhuriyet'in başkenti Ankara'ya dönüşmesini ve bu sırada öykü kahramanlarının da acılarını, mutluluklarını, aşklarını ve umutsuzluklarını konu alır.

Bu rejimin temellerinde kan vardır, zulüm vardır, ihanet vardır. Dahası, edilen yeminleri verilen sözleri, inkar vardır. Osmanlı devletinin üç-beş devşirme ve masonun elinde oyuncak olduğu ve sürüklendiği Birinci Cihan Harbi felaketi sonrasında; felakete sebep olanlar hiçbir hesaba çekilmeksizin ellerini kollarını sallaya sallaya yurtdışına kaçmışlar, payitaht İstanbul dahil memleketin her köşesi işgal felaketine uğramış, ümmet sun'i nifak tohumlarıyla birbirine düşürülmüş, devlet acz ve çaresizlik içerisinde bırakılmıştır. Halife'ye, içine düşülen çıkmazdan kurtuluş yolları önerenler, istedikleri maddi ve manevi desteği aldıktan sonra edilen bağlılık yeminlerini ve verilen şeref sözlerini unutmuşlar, şahsi diktatörlüklerini kurmak ve iktidarlarını pekiştirmek uğruna her türlü ihaneti ve namussuzluğu bi hak olarak kullanabilmişlerdir. İşte İstiklal Mahkemeleri bu zulmün ve ihanetin en açık ve en acımasız ibret belgeleridir. Yeni bir cihad da istiklal gibi kutsi ve yüce bir emel uğruna verilen mücadelede ortaya çıkabilecek ihanet gibi badireleri atlatmak için kurulan bu mahkemeler, kısa bir süre içerisinde zulmün en acımasız çarkları haline gelebilmişlerdir...

üst üste asılınca ertesi gün daha iyi ısıtan paltoların / cepli basma elbiselerin / dualarla ekilen simit ağaçlarının / üç tam bir paso’nun / troleybüs hızında giden bir hayatın / Zümrüt Pastanesi’nin ve Alemdar Sineması’nın / sabahtan öğlene bir yağmurla değişiveren dünyaların / ikindi sessizliklerinin / “bir hatırası olmanın” / “bir çay koyalımın” / mavi ODTÜ otobüslerinin / ciddiyetle Grundrisse okumaların / Nisan Tezleri’nde aranan şiirin / yirmi yaşında olmanın / tiril tiril yeşil elbiseler giyen bir hayalin / kaplumbağa soyunun / en zor geçen o ilk altı ayın / elinden kavuşanların sevinci, ayrılanların hüznü alınan Ankara Garı’nın / yani çocukluğun / arkadaşlığın / aşkın öyküsü... / Bize vaat edilenler de bunlar değil miydi zaten?