Eserlere Göre Listeleme

5.italyan marksist antonio gramsci'nin hapishanede tuttuğu notlardan oluşmaktadır. gramsci, hapishaneden baldızına yazdığı mektupta "tüm zamanlar için geçerli" bir felsefi eser yazmak istediğinden bahsetmiştir. işte bu eser hapishane defterleridir. kitapta metodolojik olarak sivil toplum ve politik toplum (ya da devlet) ayrımı yapılır. kitaba göre doğuda sivil toplum gelişkin değildir, "peltemsi" bir kıvamdadır, bu sebeple işçi sınıfı 1917'de bir manevra savaşı ile iktidarı ele geçirebilmişlerdir. ancak batıda sivil toplum çok gelişkin olduğu için öncelikle mevzi savaşı vermek gerekmektedir. yani sivil toplumda mevzi kazanmak ve egemen sınıfın hegemonyasına karşı bir hegemonya tesis etmek gerekir. bu hegemonyayı tesis edebilecek olanlarsa görevleri sınıfa türdeşlik kazandırmak olan organik aydınlardır yani işçi sınıfı açısından bakıldığında bu modern prens yani devrimci partidir. kitapta benedetto croce, karl marx, vladimir ilyiç lenin, georges sorel, rosa luxemburg, niccolo machiavelli gibi pek çok düşünürün izini sürmek mümkündür. kitap pek çok farklı şekillerde yorumlanmıştır. bazıları bu kitabın gramsci'nin hapishane öncesi yazılarından farklı bir hat izlediğini savunmaktadır, bu görüşü savunanlara göre gramsci'nin hapishane öncesi ile hapishane yazıları arasında bir ontolojik kopuş vardır. bazı yazarlar ise gramsci'den yola çıkarak sivil toplumcu diye tarif edilebilecek noktaların savunusuna soyunmuşlardır. marksistlerin bir çoğu tarafından savunulan düşünce ise gramsci'nin hapishane defterleri'nin avrupa'daki devrimlerin yenilgisini anlamaya çalışma ve proletarya için yeni bir strateji çizme çabası olduğudur.

Hiçbir şeyden utanmasaydın yine de iyi biri olabilir miydin? Dün olduğunla aynı kişi misin? Düşünmek işe yarar mı? Zihninin dışında bir dünya var mı? Umut (aslında) bir hapishane mi? Bir insan bağışlanmayı nasıl hak eder? Andy West parmaklıkların gölgesinde büyüdü: Babası, dayısı ve ağabeyi hapis yatmıştı. Felsefe okuyup kendi yolunu çizse de miras aldığı suçluluk duygusu ve şansının her an terse dönebileceği korkusu ona musallat olmaya devam etti. Biraz da bu en büyük korkusuyla yüzleşmek için, kendine cezaevinde felsefe öğretmek gibi sıradışı bir uğraş seçen West, Hapishanede Felsefe’de bu yolculuğun güncesini tutuyor. Temel özgürlüklerden mahrum, yaşamlarını küçük seçim menü ile idame ettiren öğrencilerine sorular sorup onlarla zaman, hakikat, kimlik ve umut gibi varoluşsal kavramları tartışıyor: Hiçbir şeyden utanmasaydın yine de iyi biri olabilir miydin? Dün olduğunla aynı kişi misin? Düşünmek işe yarar mı? Zihninin dışında bir dünya var mı? Umut (aslında) bir hapishane mi? Bir insan bağışlanmayı nasıl hak eder? Felsefenin kilometre taşı olmuş yaman ikilemleri, kimi anlatmaya, kimi dinlemeye, kimi küfretmeye meyilli bir grup suçluyla birlikte masaya yatıran West, ortamın doğası gereği oluşan mizahı da süzmeden paylaşıyor bizle. O ve öğrencileri geçmişlerinin perdesini cesurca aralarken siz de ister istemez hayatınız üzerine düşünürken buluyorsunuz kendinizi. Hapishanede Felsefe samimi, incelikli, komik, ilham verici bir hayat sorgulaması. “Hem kalbi hem zihni açıyor.” –CIARAN THAPAR

Boş bir geleceğin, silinmiş bir geçmişin içinden, ayakta kalmayı nasıl başarmışım hayret. Çizilmişti hayatım, yeniden yazmayı nasıl başardım aklım almıyor. Hayat bir rüyadan mı ibaret, rüyalar mı gerçek? Yarınlar neler getirecek bilmiyorum, işin gerçeği bilmekte istemiyorum. Yaşadıkça, gün be gün göreceğim nasıl olsa... Sabırsızlığa zaten gerek yok! Kader bilir yazdığını, ben okumaya devam edeceğim yazımı her gün... (Tanıtım Bülteninden)

"Bu ülke, ki Netamiye derler adına, ulu bir ejderhanın mide fesadından doğdu. Biz oradaydık, gördük her şeyi. Kıyametin yarım boy küçüğü bir alamet gündü. Yalan elbet, ulu falan değildi ejderha. Kanatlarından irin saçan, pespaye bir yaratıktı aslında. Hastaydı, uçarken kusuyordu sürekli. Şöyle son bir kez titredi, süzülürken ağzını açtı ve macunumsu fokurdak bir sıvıyı, uzun ince kilimler misali, kadim suyun ortasına seriverdi. Ejderha olgun bir armut gibi yere düşerken, macunkilim de hızla katılaştı, kabarcıklarından dağlar vadiler denizler hasıl oldu, bu ülke böyle vücut buldu. Üzerinden her daim ekşi kokulu dumanlar tütmesi ondandır." Murat Uyurkulak’ın ilk romanı Tol çok sevilmişti. Har’ı da seveceğinizden eminiz. Dumanı tüten bir kıyametin romanı Har. Gökte melekler, cinler, "ben"ler, şeytanın ta kendisi, yerde Numune, Onüç, Otuzbeş ve bütün Yamuklar, tekmili birden aynı alametin üzerinde. Ne diyelim, Büyük A hepimizi korusun!