Atlılar, eski ticaret yollarının kesiştiği, sert rüzgarların estiği, sarp dağlarla çevrili, Afganistan’ın, koçların, horozların kıyasıya dövüştürüldüğü pazar yerlerinde, esrar dolu, ilkel hanlarında, bey malikanelerinde, paha piçilmez atların yetiştirildiği haralarında, onurun pey olarak ortaya sürüldüğü buzkaşi yarışlarında, kahramanlığın sınandığı sarp dağlarda bir renk cümbüşü içinde geçer.
Kıtabin kişileri atlara tutkundur. Öfkeleri, kıskançlıkları, nefretleri yoğundur. Güçlü olduklarını sürekli kanıtlamak isterler. Bütün bu frenleyemedikleri şeref, cesaret, gurur gibi tutkuları içinde huzursuzdurlar, yalnızdırlar.
“Atların Efendisi” olarak anılan Osman Beyin haralarının idarecisi Büyük Tursen’in oğlu Uraz, Afganistan’ın geleneksel oyunu buzkaşiyi kazanamaz. Utancını örtmek ve kendini kanıtlamak için evine, güvenli yoldan değil için sarp dağlardan dönecektir. Sert Afgan doğasında Uraz büyük güçlüklerle karşı karşıya kalacak, aman vermez dağlarda kendini sınayacak, ve galip geldikçe özsaygısını ve onurunu yeniden kazanacaktır.
Onuru yüzünden kimseye yanaşamayan, gerçek bir ilişki kuramayan “Atların Efendisi” Büyük Tursen, kitabın sonunda bir başkasının yardımını, utanç duymadan kabullendiğinde ve gönlüne sınır koymadan verebildiğinde bu yalnızlıktan kurtularak huzura kavuşacaktır.
Çünkü : “Kendi postu içinde yalnızlıktan boğulup kalmak istemeyen herkes kendini bir başkası için gerekli hissetmek ister. İnsan bazen korumak, bazen de sığınmak ister.”
