Basit Katalog

Avrupalı 'nın bize uyguladığı "oryantalist" propaganda kitaps/kitaps kendisinden olmayanın ya da kendisine benzemeyenin "çağdaş olmadığı" yanılgısına dayanıyor. Günümüzde moda bir kavram ve akım olan "küreselleşmenin" ardına gizlenen egemen yabancı diller özellikle İngilizce, anaokuluna kadar girdi. Yabancı dil öğretilmesi yerine yabancı dille eğitimin desteklenmesi dil emperyalizminin su gibi sessiz ve sinsi biçimde her yere sızması sonucunu doğurdu. "Ülkesini yüksek bağımsızlığını korumasını bilen Türk milleti dilini de yabancı diller boyunduruğundan kurtarmalıdır" diyen Atatürk 'ü bugün kaç kişi duyuyor acaba?.. Dün şairimiz de haykırıyordu: "Türkçe 'nin çekilmediği yerler vatandır!" Bugün ise Türkiye, "psikolojik (ruhbilimsel) bir savaşla" karşı karşıya... Bu kitapta Türkiye ve Türkçe üzerinde oynanan oyunların büründüğü şekilleri oyunun boyutlarını yere düşen "ses bayrağımız" Türkçe 'nin yeniden lâyık olduğu zirvede dalgalanması için alınması gereken önlemleri okuyacaksınız.

Konusu: 2007 yılında İngiltere'de en iyi yüz kitap arasına giren "Ölü Ruhlar", insanın yalnızlık duygusunun altında yatanları oldukça sert bir şekilde bize gösteriyor. İran'da bembeyaz karlar altında bir şehir... Sert bir iklimin, çetin doğasında, buz tutmuş öfkelerine hapsolmuş, yalnızlıklarında kaybolmuş, kendi kendini tüketen bir aile... Ve bu aileyi oluşturan bireylerin, okuyanların yüreğini titreten buruk hikâyeleri. Ödüllü İranlı yazar Abbas Maroufi, okurlarına büyülü bir senfoninin eşliğinde her karesini gözlerinizde canlandırabileceğiniz görsel bir anlatımla tam bir edebiyat şöleni yaşatıyor. Evet, itiraf etmeliyiz ki "Ölü Ruhlar" bir şaheserdir.

Aşka en çok çaresizlerin mi ihtiyacı vardır? İki çaresiz, yalnız, eksik ve kırgın yürek aynı topraktan olmalarına rağmen yazgılarına yenik düşüp, farklı cephelerde yer alır. Baz devletin derinliklerinde, yalancı bir geçmişle beslenmiş bir komutan, Kevok, üniversiteyi bırakıp sevdiğinin ardı sıra dağları mekan tutan idealist bir genç kız. Ve bununla birlikte akıp giden, bir halkın makus talihi ve gelecek işaretleri. Yazgıları, onları en umulmadık zamanda buluşturup ölüme yolcu eder.

Yaşar Kemal'in öyküleri insanın çaresizliğini ve yoksulluğunu anlatır. İnsanın hayat karşısında yenik düştüğünü bozkırın çatalı içinde öylesine etkileyici biçimde yansıtır ki Yaşar Kemal, Pis Hikaye'de Fadık'ın üyküsü unutulmaz bir tragedyaya dönüşür. Pis Hikaye Yaşar Kemal'in yazdığı ilk öykü. Altmış altı yıl önce, 1944'te yazılmış ama uzun ömrüyle bir Yaşar Kemal klasiğine dönüşmüş. Bugün de heyecanla okunuyor. Pis Hikaye'de anlatılan eski görünse de, insanın varoluş trajiğine verilmiş bir karşılık olarak, anlam yepyenidir. Yaşar Kemal'i Yaşar Kemal yapan dil ve anlatımın başlangıcındaki güçlü doğumu gösterir.

Açıköğretim ders kitabı

Açıköğretim fakültesi ders kitabı.

Açıköğretim ders kitabı

Açıköğretim ders kitabı

Türkiye medyası, 2001 krizi ile birlikte önemli bir kabuk değişimi yaşadı, yaşıyor. Medya sektörüne egemen olan gruplar saflaştılar, daha doğrusu cepheleştiler. Birbirlerini, “medyayı silah, gazetecileri de tetikçi” olarak kullanmakla kıyasıya eleştirdiler. Medya dünyası ve daha birçok gözlemci bunu medya sektöründe bir cepheleşme gibi anladı, yorumladı. Oysa, yaşanan daha boyutlu, daha kapsamlı ve daha derin bir çatışmaydı... Son yıllarda birçok sermaye grubunun, özellikle kolay birikim sağlayan finans sektörüne yatırım yapanların hemen kendilerine bir medya şirketi kurup bir gazete, bir TV edinmek istemeleri, “medya ile silahlanmak” refleksinden başka birşey değildi. Finansta 2001’de yaşanan yaprak dökümü, medya mevzilerinin düşmesi ile paralel yaşandı. Bu mevzileri kaybetmek istemeyenlerin direnirken medya silahına sarılmaları, cephanelerini birleştirip ittifaklarını medyadan başlatmaları da boşuna değil. Bu kitap, bu nedenle filler savaşında medya ile finansta olanları içiçe süreçler olarak algılıyor ve analiz ediyor. Hikâyemizin baş kahramanı Aydın Doğan. O, hem cephelerden birinin önemli bir aktörü, hem de sözcüsü, taşıyıcısı. Bu nedenle iktidar meydan muharebelerinin yapıldığı yer medya olunca cephe komutanlarından biri de o oluyor. Çatıştığı kesimler de kâh medya patronu, kâh başkaları... Bu kitapta Doğan’ın (ya da Doğan Grubu’nun), Halis Toprak ile, Dinç Bilgin ile, M. Emin Karamehmet ile, Cem Uzan ile ve nihayet İlhan Selçuk ile çatışmalarını, polemiklerini izleyecek, çatışmaların arka planlarını okuyacaksınız. Filler, tabii ki, birer okuyucu, tüketici olan ve daha önemlisi çalışan ya da iş bekleyen “çimenler”in üzerinde tepişiyorlar. Onlar kaynakları hortumladıkça, birbirinin pazarına göz diktikçe, birikim çarkları anarşik işleyişle tekledikçe, ceremesini, işsiz kalarak, ücreti düşürülerek, birbirine düşman edilip insanlıktan çıkarılarak, çimenler çekiyor. Filler tepiştikçe çimenler eziliyo

Bir yanılma, yanılsama ve kendini aldatma oldu sanat alanını kuşatan. Öyleyken, yani şiir, roman, öykü, sinema, heykel, tiyatro, dar bir alanda dolaşımdayken niye şiir yazıyoruz, niye gazetelerin "lütfen" ayırdıkları kültür sayfalarında yazmayı sürdürüyoruz? Yazmakta olduğum şiir niye beni geceyarısı uyandırıp masaya sürüklüyor, onu yeni baştan yazmakla yüzyüze getiriyor? Elbette kimse beni şiir ya da yazmakla görevlendirilmedi. Bahar, bahar olduğu için yeşertir doğayı; acı acı olduğu için yaşanır; sevda, sevda olduğu için...

Dövüşen Anlatsın Kederli olduğumuz doğrudur. Çünkü hep hüküm giydik. Efendiler kalem kullanır, biz silah; tarlalar onların, dağlar bizimdir...

Bir söz bazen, düşünülenin dışında bir anlam kozası oluşturabiliyor ve bu koza, söz ile eylem, eylem ile amaç, amaç ile algılanış arasında devinerek, kendi kelebeğini gün ışığına salıveriyordu. Söz kelebeklerinin özgürce uçuştuğu, insanın doğayla, doğanın insanla uyum kurduğu bir yaşam biçimi: Bir ütopya! Ütopyamızdan yaşamımıza ne taşıyabiliyoruz ki? Yaşayabilmeliyiz oysa. Yoksa yazdıklarımız sulara yazılmış olur. Her şey sulara mı yazıldı yoksa? Suretimiz suya yansıdığında bir hoşnutluk duyarız, su ile aramızdaki uyumdur sanki bu. Ama nedense buza yazmak, suya yazmak gibi sözleri negatif buluruz. Aynı şeyi düşünmek istemiyorum. Öyleyken, bu kitabın adı buradan çekip alındı biraz da.

ülke aydınlarının beyni, yetmişli ve seksenli yıllarsonrası uiun yolda taş yemiş bir otomobil camına benzedi!" diyen kimdi acaba? Güliz'in bir yerlerden kulağına çalınmıştı bu laf ama, kaynağını hatırlayamıyor bir türlü: "Camın her bir parçası farklı görüntü, farklı enstantane veriyor, hiçbir bütünlük kalmadı!" diyen kim olabilir? Her kim ise, o da mutlaka, bunak büyükelçinin, "Kemalizmin yeni adı faşizm olacaktır" hikmetini, araştırmasında kullanan, dil bilir ve zeki bir araştırmacı türünden, ya hapiste ya da sürgünde olacaktır; bunların ulu orta gezinmelerine izin vermez devlet!.. Bu kez iyi ki öyle diyemiyor Güliz; gelişkin beyinlere yönelik bu hınç, bu kin daha ne kadar sürecek bu ülkede? Bütün bunları düşünebildiğine göre gerçekten de bir beyin sarsıntısı filan geçirmiş değil Güliz... Yüksek sesle babasının kendisi için yazdığı ve bestelenen şarkıyı söylemeye başladı... Sebep sensin gönülde ihtilale! Gönülde ihtilal! İlk kez duymuyor ama, sürekli tekrarlamak isteğinde, gönülde ihtilal, gönülde ihtilal!..

Belki Yine Gelirim Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir her sözcük dilimin ucunda küfre dönüyor çünkü Bir gök gürlese bari diyorum, bir sağnak patlasa bitse bu sessizlik, bu kirli yapışkanlık bitse ama bir tufan az mı gelir yoksa, yine de yırtılan ve parçalanan birşeyler olmalı mutlaka hiç durmadan yırtılan ve parçalanan bir şeyler Oysa ne kadar sakin bu sokaklar ve bu kent ne kadar dingin görünüyor bana şimdi gökyüzü Gidenler nerde kaldılar, özledim gülüşlerini bir kenti güzelleştiren yalnız onlardı sanki onlardı çocuklara ve aşka ölesiye bağlanan kadınları güzelleştiren herhalde onlardı "Tükürsem cinayet sayılır" diyordu birisi tükürsek cinayet sayılıyor artık ama nerde kaldılar, özledim gülüşlerini onların Uzun uzun bakıyorum kıvrılan sokaklara tek yaprak bile kımıldamıyor nedense ve tek tek söndürüyor ışıklarını varoşlar alnımı kırık bir cama yaslıyorum, kanıyor kanımın pıhtılarında güllerin serinliği ve fakat bir cellat gibi yetişiyor pusudaki Dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük Yaşamak neleri öğretiyor, düşünüyorum okuduğum bütün kitaplar paramparça çıkıp dolaşıyorum akşamüstleri bir başıma bir uçtan bir uca yalnızlıklar oluyor kent bulvar kahvelerinin önünden geçiyorum sırnaşık aydınlar, arabesk hüzünler bir gazete sayfasında sereserpe bir yosma Sesler gittikçe azalıyor, kuşlar azalıyor ve ne zaman yolum düşse vurulduğun yere kızgın bir halka oluyor boynumda o sokak Hüznü yalnız atlarımız duyuyor artık biz çoktan unutmuşuz böyle şeyleri ama içimde bir sırtlanın dalgın duruşu ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük İçimde zaptedilmez bir kırma isteği dizginlerini koparan bir at sanki bu soluksoluğa kalıyorum her sonbahar ve sevgilim ne zaman hoşgörülü olsa bir yolculuk düşüyor aklıma, gidiyorum bütün gençliğim böylece geçip gitti işte ama hala bir şeyler var vazgeçemediğim Hangi duvar yıkılmaz sorular doğruysa birgün gelirsek hangi kent güzelleşmez şiirlerim bir dostun vurulduğu ye

Ahmet Şerif İzgören, kahramanı Hıdır'ın yaşadıkları üzerinden, "kişisel gelişim" başlığıyla yayımlanan kitaplarla dalga geçiyor. Bu kitapların insanları kendi benliklerinden uzaklaştırdığını, hayal kırıklığına uğrattığını mizahi bir dille anlatıyor. Bireysel başarıyı ve rekabeti temel alan bu zihniyeti, kişisel gelişim uzmanı denilen insanların kendi hayatlarındaki başarısızlıklarını da vurgulayarak eleştiriyor: "Size kitap yazan adamların çoğu sizin kadar mutlu değildir, ondan emin olun. Pozitif enerji deyip duranların belki yüzü hiç gülmüyordur."

Tolstoy'un başyapıtlarından olan bu eser, radyoya Ülkü Durukan tarafından uyarlanmış gerçek bir klasik.

Pearl S. Buck bugüne kadar Nobel Edbiyat ödülünü kazanan, üç kadın yazardan biridir.

Bir manastır bahçesinde filizlenmişti sevgi... Dördüncü Murad saltanat kayığında, can sıkıntısını gidermek için insan avına çıkmışken... Topal Recep Paşa, ikinci bir sultan gibi tersanede korku salarken... Kalyoncu nakkaşı Yusuf, rahibe olma yolunda isteksiz adımlarla ilerleyen Anna'yı gördü günlerden bir gün... Samatya'da, Surp Astvadzadzin manastırının süslü avlusunda gezinen küçük bir kızdı Anna... Çocuk bile sayılabilirdi Yusuf'un gözünde... Ama sevmeyi biliyordu... Hem aradan geçecek on bir yılda büyüyecekti elbet... Bin altı yüz otuz altı yılının sonyazında, bir fesleğen yortusunda, kırılmaz sandığı kabuğunu kendi eliyle kıracaktı...

İnsanoğlu var olduğundan beri temel kaygılarından olan Güzellik ile Aşk, Turan Oflazoğlu’nun bu eserinde dile geliyor, birbiriyle atışıyor. Çözümlenmesi mümkün gözükmeyen bu sorun, tiyatroseverlerin keyifle okuyacağı bu eserde bir kez daha masaya yatırılıyor...