Konusu: Hatırlıyor musunuz?
Hani, bir tek dergi varken elimizde… Ve hani evirip çevirip onun fotoğraflarını çekiyorken… Hatırlayın, diyorduk ki; “Ah, keşke bir gün üç-dört tane olsalar da, ayakta durabilseler!”
Evet, tek dergimiz bir başına dik duramıyordu ayakta; bunun için de, yenilerinin basılmasını beklemek gerekiyordu. Aslında beklemek değil, hiç beklememek yani hazırlamak gerekiyordu. Üstelik hazırlamak da yetmiyordu, bastırıp sizlere ulaştırmak gerekiyordu.
Ah, bir bilseydiniz bu anlattığım şeyin zorluğunu… Aahh!
Zaman nasıl da akıyor değil mi; Âhirete geçmiş kim(ler)imiz varsa her birine rahmet ve bunları okuyanlara da selam olsun… Çünkü ben ancak Kandil gecesi yazma fırsatı bulabiliyorum ve işimiz biter bitmez de baskıya yollayabiliyoruz.
Sabrettik. Üç oldu dört oldu, sonra da otuz oldu kırk oldu Dîvanyolu’muz. Ve sanırım ulaşması en zor istasyon ve en zor hazırladığımız; elinizde tuttuğunuz şu “kırk” idi. Belki de nazar ettik kendimize kim bilir!
Milâdî takvim, Nisan’ın yirmi üçü. Hicrî takvimdeyse Receb’in 27’nci gecesi… Yani Mîraç Kandili. Ve yani her zaman olduğu gibi; her birimiz, diğerlerimiz için dualardayız…
Ben yine böyle bir yirmi üç nisanda inmiştim ilk defa, mezara. Hem de bir anne mezarıydı o. Annemi kabrine indirmek kısmet olmuştu oğluna!
Zaman nasıl da geçiyor!
Birken üç; dörtken kırk oldu dergimiz… Kayıp olmuş sevdikleri hatırlatıyor kandil geceleri… Bir şeyler karışıyor ve aslında her şey karışıyor dünyada. Dîvanyolu’muz ise zamanı sabitlemek için ortaya çıkıyor ve işte, en azından bunları hatırlatıyor.
Herkes marul yetiştirmek, herkes butik işletmek, herkes lastik değiştirmek zorunda değil; bazıları da kârsız işlere tutkun olacak ve bu yaptığına şükredecek! Biliyor musunuz neden? Hani eyy “okumuyoruz ki” diyenler; ölmeden önce hadi bir güzel şey yapın! Rafınıza Dîvanyolu dergimizin sayılarını dizin, bakın da görün; evlat ve torunlarınız sizin gibi “okumuyoruz ki” diyecekler mi?
