En Çok Görüntülenen Kitaplar

Bu eser, müellifin de dediği gibi, tarihimizin çok önemli bir bölümüdür. Çünkü, gene müellifin dediği gibi, başka hiçbir milletin tarihinde görülmeyen ihtişamı tarihte Osmanlı Türkleri yaşamış ve yaşatmışlardır. İmparatorluk, haşmet demektir. Gözleri kamaştıran gösteriş demektir. Ortaçağı tarihe gömen Türkler, harplerde olduğu gibi, sulh devresinde de «Teşkilât» ve «Teşrifat»lan ile gözleri kamaştırmışlardır. Başan, nasıl kuvvetli bir «Teşkilât» ile mümkünse, «Teşrifat» da kuvvetli ve kudretli bir teşkilâtın ifadesidir. Osmanlı Türkleri «Teşrifat» ve «Teşkilât»ta devirlerinin en üstün seviyesine ulaşmışlardır. Ve bu azametledir ki, «birkaç çadırlık göçebe» olmadıklarını, dünyayı titreten Osta Asya Türk İmparatorluklannın devamı olduklarım kısa zamanda bütün dünyaya ispat etmişlerdir. Yukarıda «gösteriş» kelimesini kullandık. Evet, «Teşrifat» ve «Teşkilât» bir nevi gösteriştir, fakat bu asla bir övünme payı çıkarmak için «yapmacık bir gösteriş» değil, aksine, imparatorluğun varlığında mevcut, tatbik sahasını bulabilen ve tatbik edildiği zaman azamet kazanan bir gösteriştir.

Otto bir penguen yavrusu. Arkadaşlarıyla oynamayı, hayatı keşfetmek için sorular sormayı çok seviyor. Bir an önce büyüyüp, göbeğinin üzerinde kızak gibi kaymak, denize girip balık yakalamak istiyor. Ama önce yapması gereken önemli bir şey var: Öğrendiği her şeyi kendinden küçüklere öğretmek... Jill Tomlinson serinin üçüncü kitabında okurlarını, anne ve baba penguenlerin yavruları soğuktan koruduğu, onlar için dönüşümlü balık avlamaya gittikleri Antartika’ya götürüyor. Çocuklar, bu sevimli hikayede, hem Otto’nun maceralarını hem de minik penguenlerin zorlu hayatlarını, birbirlerine nasıl göz kulak olduklarını okuyorlar. Penguenler nasıl büyür, ne ile beslenir, soğuktan nasıl korunur, nasıl oynar büyür, ne ile beslenir, soğuktan nasıl korunur, nasıl oynar, nasıl eğlenir... Çocuklar penguenlerle ilgili merak ettikleri pek çok şeyi güzel bir kurguyla, onların yaşamına tanık olarak öğreniyorlar

Bu, Pim. Pim bir karıncayiyen. Annesi öyle söylüyor. Ama Pim daha yeni doğdu ve karıncanın da karıncayiyenin de ne olduğunu bilmiyor... Karıncanın Ne Olduğunu Bilmeyen Karıncayiyen yavru bir karıncayiyenin büyürken kendini ve çevresini keşfetmesini anlatıyor. Pim daha yeni doğmuş. Annesinden süt emiyor ve hiç karınca görmemiş. Şekli nasıl, tadı nasıl bilmiyor. Aklını karıştıran şeyler var. Madem sadece süt emiyor, adı neden karıncayiyen? Karınca yemese olmaz mı? Karınca nasıl bir şey? Neden toprağın altında yaşıyorlar?.. Pim’in merak ettiği çok şey var ve büyüdükçe sorularına cevap buluyor. Üstelik büyürken sadece kendini keşfetmekle kalmıyor, karşılaştığı kendinden çok farklı yavru hayvanlarla birlikte hayatı, yaşadığı dünyayı öğreniyor. Jill Tomlinson, çok sevilen duru, yalın diliyle bu kez kim olduğunu öğrenmek, keşfetmek isteyen bir yavruyla tanıştırıyor çocukları. Öyküsü hem eğlenceli hem de pek çok hayvanı tanıma fırsatı sunuyor. Karıncayiyenin yanı sıra yılan, fil, zürafa, kirpi gibi pek çok hayvanın ne yediğini, nerede yaşadığını, neler yapabildiğini yavruların ağzından anlatıyor. Serinin diğer öykülerinde olduğu gibi bu kitapta da hayvanları tanırken pek çok başka şey de öğreniyor çocuklar: Kendini keşfetmeyi, büyümeyi farklılıkların bir arada yaşamasını, dostluğu, sevgiyi, aile bağlarını, soru sormayı, cesareti, dayanışmayı, kendine güvenmeyi, hoşgörüyü... “Karınca ne, anne?” “Uyu hadi,” dedi annesi. “Yakında öğreneceksin.” “Lütfen anne, nasıl bir şey?” diye sordu Pim. “Ne olur söylesen yani?” “Tatlım,” dedi annesi, “soruların hiç bitmeyecek galiba.” “Söylemeyecek misin?” dedi Pim. “Karınca nasıl bir şey?” “Karıncalar miniciktir. Büyük yuvaları olur, kazıp açarız. Karıncalar, mmm, ağzımıza layıktır. Çıtır çıtır ve sulu olurlar. Seveceğine eminim.” “Yuvalarını kazıp açarız mı dedin?” diye sordu Pim. “Nasıl açacağız?” “Ön ayaklarındaki pençelerle. Biz çok güçlü hayvanlarız Pim, biliyorsun.” “Güçlü olduğumu nereden bilebilirim ki?” diye sordu Pim kuşkuyla. “Güçlüsün çünkü sen bir karıncayiyensin. Hadi bakalım, doğruca uykuya.”

Neydi bu çağın çağrısı, hışmı neydi? Nerde soluk aldık sahi, ekmeği nasıl böldük, seher yelini, şafak vaktini? Neydi çığ gibi büyüyen çığlık? Soluğumuzda düğümlenen? Neydi mavi gök, al yazma, sürmeli gözler, kudretten çekilen o hilal kaşlar, ilk bakışlar? Nerede bıraktık düş kurmayı, gülüşlerimizi nerede?