En Son Eklenenler

Kargalar, köyde kentte, her yerde sürüsüne bereket dolaşırlar ama göz ucuyla bile olsa, bakışlarını bizlere nadiren çevirirler. İnsanlarla aralarında hürmetkar ama mesafeli bir ilişki vardır. Güvercinler, serçeler şehrin sokaklarında, parklarında öylesine vakit geçiriyor gibidirler, aylak aylak yiyecek kırıntıları toplarlar. Buna karşın kargalar arasında sanki daima önemli bir şeyler olmaktadır, sanki kendi hayatlarına ait bir oyun sahnelemekte gibidir. Oradan oraya uçuşurlar ve beklenmedik bir anda birbirlerine seslenirler. Peki karga nedir? Başka hiçbir hayvanın imgesi onunkinden daha basit değil. Kış göğünün beyazında açılmış kanatlar, eğik bir kafa ve uzun bir kuyruğun oluşturduğu bir siluet gözümüzde kolaylıkla canlanır. Ama her şeyi çok daha karmaşık gören bilim adamları bize kargaların Kargagiller ailesine mensup olduklarını söylüyor. Saksağan, ala karga, dağ kargası, gök nar kargası ve diğerleri gibi. Bu kitap insanlarla kargalar arasındaki ilişkiye şiir, hayvan davranışları, söylenceler, efsaneler ve görsel sanatlar üzerinden bakıyor. Kambur duruşları ve leşe düşkünlükleri yüzünden ölümün simgesi olmuşlardır, oysa kuşların pek çoğundan daha canlı ve oyuncudurlar. Ha bire kendilerini lüzumsuz oyunlara kaptırırlar, yerdeki bir dalı alır, yükselir, sonra bu oyuncağı düşürürler, sonra da yakalamak için dalışa geçerler. Uzun, güçlü bacakları üzerinde yem arayan kargalar sanki toprağın üzerinde kayıyorlarmış gibi görünebilirler. Sonra, neredeyse hiç çaba harcamadan, ara sıra kanat çırparak, birer ruh gibi havaya yükselirler. Zekaları, gagalarını çevreleyen tüyleri ve mütebbessim görünümleriyle pejmürde ve sevimli bir insana benzerler. Bazı araştırmacılar kargaların, insandan sonra, hayvanlar arasındaki en becerikli alet yapıcısı olduğuna inanmaktadır. Bir zeka işareti mi yoksa aptallık işareti mi olduğu tartışmaya açık olsa da, kargagillerin insanlarla ortak özelliklerinden biri de parlak nesnelere duydukları sevgidir. Saksağanlar ve küçük kargalar gibi daha ufa

dalın, en tepedeki dalın ucundan sarkar elmanın en tatlısı; bıraktılar orada onu, koparmadılar; sanma ki unuttular; uzanamadaki kimse ta oralara