Eserlere Göre Listeleme

"Hocam ben annemi hiç görmedim. Annelerin bir kokusu varmış. Çocuklar annelerine sarılınca o kokuyu duyarmış, öyle diyorlar. O nasıl bir koku hocam? Küçükken yuvaya gelen gönüllü annelere sarılırdım; parfüm kokusu dışında bir koku almazdım. Yoksa bu koku parfüm kokusu gibi bir koku mu?" "Hocam, okulda anne babası olan çocuklar korktuklarında 'Anne!' diye bağırıyorlar. Ben korktuğumda 'anne' diyemiyorum, acaba neden?" "Anneleri olan çocuklar, annelerine bir şey sorduğunda anneleri hep 'Efendim anneciğim,' diyor. O çocuk, o kadının annesi mi hocam?" "Hocam, bazı gönüllü anneler yuvaya gelince ağlıyorlar. Biz ağlanacak bir şey yapmıyoruz ki." "Ben ölürsem arkamdan kim ağlar hocam? Beni kimsesizler mezarlığına mı gömerler hocam?" "Anneler çiçekleri neden çok sever hocam?" "Hocam, benim annem beni doğururken ölmüş. Benim annem cennete gitmiş midir?" "Anneler karşılık beklemeden severmiş. Yoksa onlar insanüstü varlıklar mı hocam?" Acıtan soruların gerçek hikayeleri..

"Hocam ben annemi hiç görmedim. Annelerin bir kokusu varmış. Çocuklar annelerine sarılınca o kokuyu duyarmış, öyle diyorlar. O nasıl bir koku hocam? Küçükken yuvaya gelen gönüllü annelere sarılırdım; parfüm kokusu dışında bir koku almazdım. Yoksa bu koku parfüm kokusu gibi bir koku mu?" "Hocam, okulda anne babası olan çocuklar korktuklarında 'Anne!' diye bağırıyorlar. Ben korktuğumda 'anne' diyemiyorum, acaba neden?" "Anneleri olan çocuklar, annelerine bir şey sorduğunda anneleri hep 'Efendim anneciğim,' diyor. O çocuk, o kadının annesi mi hocam?" "Hocam, bazı gönüllü anneler yuvaya gelince ağlıyorlar. Biz ağlanacak bir şey yapmıyoruz ki." "Ben ölürsem arkamdan kim ağlar hocam? Beni kimsesizler mezarlığına mı gömerler hocam?" "Anneler çiçekleri neden çok sever hocam?" "Hocam, benim annem beni doğururken ölmüş. Benim annem cennete gitmiş midir?" "Anneler karşılık beklemeden severmiş. Yoksa onlar insanüstü varlıklar mı hocam?" Acıtan soruların gerçek hikayeleri.. (Tanıtım Bülteninden)

"NE ZAMAN KENDİNİ SIKIŞMIŞ VE KARANLIKTA HİSSEDERSEN BİL Kİ GÜÇLÜ BİR DÖNÜŞÜMÜN İÇİNDESİN." Üzüm, şarap yapılmak için ezilir. Elmas, basınçla oluşur. Zeytin, yağını bırakması için sıkıştırılır. Tohumlar ise karanlıkta filizlenir. Zorluklar mükemmel öğretmenlerdir, yaşadığın bir zorlukta üzerine yönelmiş bir güç vardır ve seni tam da o yerden güçlendirmeye çalışıyordur. Dışarıdan görülen süslü vitrinler çoğunlukla bir aldatmacadır. Kimse dizlerini kanatmadan inşa edememiştir kendini, emek vardır, çaba vardır elbette ama zor değil... Yeteri kadar hata yapmışsan hayatta ve pişmanlıklarından ders almışsan, üstüne mutsuzluğu ve yokluğu da tatmışsan artık usta bir kaptan sayılabilirsin. Unutma bu dünya en çok zorlandığın yerden güçlenmeni isteyen bir yer ve sen "Hikâyemi bu şekilde yazmayacağım!" deme gücüne sahipsin. Güçlenmek de, büyümek de, derinleşmek de zor değil... Bolca bedel ödenmiş bir hayattan dersler bekliyor seni bu kitapta. Yanılsamalardan, yanlış hedeflerden, tuzaklardan, hırstan, tembellikten, denge kaybından ve anlamsızlıktan arınman için unutmaman gereken 10 dersi dinlemeye hazır mısın?

İki yetim kardeşin, annelerinin ölümünün ardından, Dublin’de yaşayan üvey dayıları Bay Collopy’nin yanına taşınmalarıyla başlayan Zor Hayat’ta, yazarın iddiasına göre “hiçbiri kısmen de olsa kurmaca olmayan” karakterlerin hikâyesi iki katmanda ilerliyor. Bir yandan Katolik Kilisesinin doktrinlerine kafa tutan Collopy’nin kadın hakları için verdiği mücadeleyi, diğer yandan aile ve eğitim kurumlarına isyan bayrağını çeken Biraderin kendi akademisini kurup yayıncılık endüstrisine balıklama atladığı serüvenini kendine has mizah diliyle anlatan O’Brien, absürd parodinin en özgün örneklerinden birini sunuyor okura. Collopy’nin cansiparane çalıştığı proje, romanın son sayfalarına kadar gizemini koruyor, mizahın dozu giderek artıyor. Parodinin alabildiğine absürd bir finalle taçlandığı Zor Hayat’ta 1890’ların İrlandasında tabir caizse “kutsal olan her şey [kahkahayla] dünyevileşiyor”. Kaskatı, asık suratlı, yavan, ölü söylemlere yaslanan kurumların maskesi alaşağı ediliyor. O’Brien, Joyce’un “felcin merkezi” olarak tanımladığı Dublin’i sefaletin merkezi olarak yeniden tanımlıyor. Hastalıklı, içen, işeyen, kusan grotesk bedenlerin, her fırsatta doldurulup boşaltılan viski bardaklarının eşliğinde, klişelere ve içi boş bir retoriğin devridâim olduğu neşeli diyaloglara hapsolduğu, çürüyen bir sömürge başkentidir bu romandaki Dublin. Kara mizahını bu kaynaktan devşiren O’Brien, kendi tabiriyle “İrlandalı Katoliklerin geçmişlerinden devraldıkları kıyamet duygusunun” üstesinden yine kahkahayla geliyor. (Tanıtım Bülteninden)