En Çok Görüntülenen Kitaplar

Daystar’ın annesi ona böyle öğretmişti... Ve çok da bilgece bir dersti doğrusu - çünkü annesi eline büyülü bir kılıç verip onu evden atınca bir ejderhanın yardımına ihtiyaç duyabilirdi. Hele hele eviniz Büyülü Orman’ın kıyısındaysa ve anneniz de Kraliçe Cimorene ise. Fakat işin inceliği de bu büyülü kılıç ile ne yapacağını bulabilmekteydi. Nereye gitmeliydi? Nasıl olup da karşılaştığı herkes onun kim olduğunu biliyor gibiydi? Bu sorulara cevap bulmasında, kafası gerçekten kızmış bir ateş afsuncusu, laf ebesi bir kertenkele ve terbiyesi bozuk bir yavru ejderha yardım edecek. Elbette annesinden aldığı terbiyenin de faydası olmuyor değil!

Edebiyatçılar ile futbol arasındaki ilişki yeni değil. Camus ve Nabokov delikanlılıklarında kaleciydiler. Öyle ki Camus insan ahlakına ilişkin bildiği her şeyi futboldan öğrendiğini söyler. Marías da futbola düşkünlüğünü asla inkâr etmeyen edebiyatçılardan. Hem de çocukken sol açık oynayan bir topçu. Futbol, çocuk Javier’in gözünde, kahramanların ve kötü adamların geçit töreni, hayatın temel değerlerini öğrenmesine yardım eden bir destandır. Yetişkin Javier’in gözünde ise bir mizaç, kişilik, fedakârlık ve dayanışma gösterisidir; duygu, hatıra ve nostalji, özellikle de nostalji gösterisi. “Hafızası olanların bildiği […] gibi, solcular ve cumhuriyetçiler, yani İç Savaş’ın kaybedenleri, ‘Real’ sıfatının kuşkusuz çelişkisine rağmen Madrid’i Atlético’ya tercih ediyorlardı. Real Madrid kuşatılmış ve bombalanmış şehrin ismini taşıyordu, Atlético Aviación ise (Atléti’nin başlangıçtaki ismi buydu) Francocu pilotların, tam da zalimce başkenti bombalamaya kendini adayanların takımıydı. Oyuncularımız arasında az ‘kızılcık’ olmadı, Del Bosque, kaleci Miguel Ángel, […] Breitner […], ve sadece ellili ve altmışlı yılların Avrupa zaferleri, diktatörlük rejiminin tüm fırsatçılığıyla takıma yanaşmasına neden oldu, takımın rejime değil.” “Marías bu kitapta sözü uzatmıyor; hızlı, dâhiyane olduğu kadar mücadeleci; kişiliğini, çocukluğunu tüm çıplaklığıyla sergiliyor ve ele aldığı bu konuyu tutkuyla, cesaretle işliyor.” Neue Zürcher Zeitung

Can Binali Aydın’ın ilk kitabı Yalnızım İnsanla Geçmiyor, inat eden insanların öykülerinden oluşuyor: Ölmek için inat edenler, intihar için inat edenler, direnmek için inat edenler, devirmek için inat edenler… Cümleler ilk anlamlarının, çoğu zaman ikinci üçüncü anlamlarının da çok uzağında bir yerde, direngen bir yerde duruyor. Bu direngenliği vurgulamak, “öyle olsun” diye değil; hakiki olmadıkları ima edildiğinde bile hakiki olabilen öykü karakterlerinin kuvveti bunu söyletiyor. İstanbul’un “yoksul” mahallelerine şehirli bir jestle yaklaşan ama çoğu zaman da bizzat o yoksulluğun öznesi olan kişiler konuşuyor. Acı çekiyorlar, olan biteni bitirmek istiyorlar, bitiremeyeceklerini ve deviremeyeceklerini hissettiklerinde öfkelerini kendilerine yöneltiyorlar. Yalnızım İnsanla Geçmiyor önce ismiyle başlıyor hikâyesini kurmaya ve anlatmaya.