En Son Eklenenler

Otuz iki yıllık bir zaman diliminde yazılan İnce Memed dörtlüsü düzene başkaldıran Memed'in ve insan ilişkileri, doğası ve renkleriyle Çukurova'nın öyküsüdür. Yaşar Kemal'in söyleyişiyle 'içinde başkaldırma kurduysa doğmuş' bir insanın, 'mecbur adam'ın romanı. Abdi Ağa'nın zulmüyle köyünü terk etmek zorunda kalan Memed, Ağa'nın yeğeniyle evlendirilmek üzere olan Hatçe'yi kaçırır. Abdi Ağa'yı yaralayan, yeğenini de öldüren Memed eşkıya Deli Durdu'ya katılır, ancak kıyıcılığına katlanamadığı Deli Durdu'dan iki arkadaşıyla birlikte ayrılır. Memed, sıradan bir köy çocuğuyken, zulmedenler için eşkıyaya, köylüler içinse bir kurtarıcıya dönüşür. "Bir yaşam biçimini bir halkın portresi olarak böylesine veren bu romandan daha iyisi yazılamazdı." - The New York Times Book Review, (A.B.D.) "Şaşırtıcı, orijinal bir kitap." - Sunday Times, (İngiltere) "Epik boyutlara ulaşan ve muhteşem bir sona ulaşmak için hız kazanan öyküye kendinizi kaptırıyorsunuz." - Sunday Times, (İngiltere) 'Yaşar Kemal, şaşılacak ölçüde yaratıcı' -The Booksell, (İngiltere) 'Yaşar Kemal, karakterlerini unutulmaz, seçkin ve gerçek hayattan daha da gerçekçi kılan detay zenginliği ile Rus Edebiyatının kalitesine ulaşıyor.'

Ergin, bu kitapta "İnsan Kaynakları Yönetimi" kavramının nasıl oluştuğuna değinerek, bu kavramın personel yönetimi kavramından farklı olup olmadığı sorusunu soruyor. Kitapta örgüt personeli ile ilgilenen herkesin yararlanabileceği psikoloji konularına yer veriliyor... Bunlar, sadece insan kaynakları yönetiminde çalışanların değil, örgüt üyesi olan herkesin, kendi gücü ölçüsünde bilmesi, üzerinde düşünmesi ve bu alanlardaki etkinliklere katkıda bulunması gerekli olan konulardır.

Lambanın loş ışığında yatağın kenarına oturup, onun bu alışık olmadığım mutsuz halinin adını koymaya çalışıyorum. Böyle düşünceli olmak Alicele bağdaşmıyor, fakat sanırım babamın ölümüyle hepimiz savunmasız kaldık. Alicei düşünmek bileğime bakacağım o zorunlu anı geçiştirmemi sağlıyor. Geceliğimin kolunu sıyırabilecek cesareti toplamaya çalışırken tam bir korkak olduğumu düşünüyorum. Karanlık Odada babamın cesedi bulunduktan sonra beliren işarete tekrar bakmak için hazır mıyım acaba? Kendi kendime, oradaki her neyse, baksam da bakmasam da aynen duruyor işte diye söylenerek nihayet kolumu açıyorum ve çığlık atmamak için dudaklarımı ısırıyorum. Beni şaşırtan bileğimin alt tarafında beliren işaret değil, ama şimdi rengi sabahkinden bile daha koyu. Daire ne kadar net olsa da, onu kalınlaştırıp kenarlarını pürüzlü hale getiren çıkıntıları bir türlü çözemiyorum. İçimde dalgalar halinde yükselen panik duygusuyla savaşıyorum. Sanırım bir yerlere başvurmam gerek, yapabileceğim bir şey olmalı, anlatabileceğim biri, ama böyle bir şey kime anlatılır ki? Eskiden olsa Alicee giderdim, böyle bir sırla başka kime güvenebilirdim? Yine de aramızdaki mesafenin giderek açıldığını görmezden gelemem. Ona karşı temkinli olmama yol açan da bu.