En Çok Görüntülenen Kitaplar

Hüznün Çığlığı’nı okurken Feride’yle Selim’in yaşadıkları trajik olayın ardından ânda sıkışıp kalmışlıklarına eşlik edecek; onlarla birlikte kâh yaşamdan vazgeçmenin eşiğine gelecek, kâh sıkı sıkı tutmak isteyeceksiniz yaşamı. Ovaya çöken alacakaranlık gibi yaman bir hüzün çökecek yüreğinize. “Umuda açılan tüm yol ağızları sürgülü demir kapılarla kesilirse ben ne yaparım?” sorusu peşinizi bırakmayacak.  Feride’nin adaletsizliğin ağırlığı altında ezilişi karşısında Selim’in duruş ve davranışlarına hak vermeyle çok kızma arasında gidip gelirken yan karakterler Şadiye ve Fatma’yla aşk, sevgi gibi kavramları yeniden sorgulayıp belki bambaşka bir boyuta taşıyacaksınız. Düşünceleriniz ve duygularınız bazen öyle zıtlaşacak ki birbirine benliğinizi bir o yana bir bu yana çekiştirirken kendinizden kurtulma, arınma çabasına düşeceksiniz. Selma Özhan’ın içten diliyle akıp giden romanın her satırında hüznün çığlığını duyacak, kulaklarınızı sıkı sıkı kapasanız bile o çığlıktan kurtulamayacaksınız. Çünkü yazarın titizlikle yarattığı karakterler öylesine canlanacak ki önünüzde satırların sustuğu yerde onların dudakları, gözleri hüznün muhbirliğini yapmaya devam edecek.  Hande Baba

Isée Bernateau Paris Cité Üniversitesi UFR IHSS Psikanalitik Çalışmalar Bölümü’nde profesör. Fransa Psikanaliz Derneği (APF) üyesi psikanalist. Araştırmalarını çoğunlukla ergen psikolojisi üzerine yoğunlaştırmıştır. L'adolescent et la separation (PUF, 2010; Ergen ve Ayrılık, YKY, 2024) ve Jacques André ile birlikte kaleme aldığı Les territoires de la haine (PUF, 2014) gibi yapıtları bulunmaktadır. Ev, memleket, doğum yeri nedir? Oraya neden ve nasıl bağlanırız? Peki yerin ruhsal, yani psişik önemi; hayali ve simgesel olanla ilişkisi? Bir yerde ikamet etmek, bir yere kök salmak, hafıza mekânları, yok-yerler hayatın sınırlarını nasıl çizer? Ergenlerle yaptığı klinik çalışmalarla tanınan Isée Bernateau bu kez ergen-yer ilişkileri arasında mekik dokuyor. Yolu Georges Perec, Gus Van Sant, Marc Augé, Sigmund Freud, Martin Heidegger, Jacques Lacan gibi isimlerle kesişen Bernateau, ruhsallığın kıyısında, sözcüklerden Denize Nazır bir yer inşa ediyor. Ergenlik dönemi, yer ile kurulan ilişkide hakikat anlarından biridir, çünkü öznenin çeşitli demirleme noktalarının yeniden derinlemesine ele alındığı bir dönemdir. Bir çocuk ergenliğe ulaştığında, başta doğduğu yer olmak üzere çocukluğunun önemli yerlerinden ayrılmak ve uzaklaşmak durumunda kalır. Demir atılır ve alınır; sonsuza kadar yere sabitlenmez, hatta tam tersi. Ancak demir alındığında bile o demir atma noktaları, insan ruhsallığının vazgeçilmez koordinatları olmaya devam eder. “İnsan her zaman bir yerdedir. Yer de zaman gibi bireyin ne olmuş olduğunun izlerini verir ve kim olduğunun çizgilerini çizer. Yaşamın ergenlik gibi dönüşüm evrelerinde zamanda ve yerde, bu yapılandırıcı unsurlarda yeni ayarlar yapılır ve birey sonraki dönemin öncelemelerini hazırlar. Bu geçişler, yenidoğandan bebekliğe geçişte beşikten odaya; bebeklikten oyun çocukluğu olmaya geçişte odadan evin bütününe ve daha sonra parka, bahçeye, kimi zaman anaokuluna, okul çocukluğunda evden, bahçeden elbette okula ve sokağa, ergenlikle birlikte ise dışa çıkma zorunluluğu ile evin temsil ettiği her yerden onun dışındaki mekânlara, yani ergen yerlere doğru olacaktır. Denize Nazır’da Isée Bernateau ergenlerin yer/mekân/uzamla olan ilişkilerinin hemen tüm boyutlarını ele alan, psikanalitik klinikten edebiyata ve felsefeye uzanan çağrışımlarla çok önemli saptamalar içeren bir yazılar demeti sunuyor bize.” Talat Parman

Fas asıllı Fransız bir anne olan Myriam, çocuklarını bir dadıya emanet edip avukatlığa geri dönmek istediğinde, kocasıyla beraber en iyisini bulmaya koyulurlar. Louise gibi mükemmel birine denk gelecekleri ise akıllarının ucundan geçmez. Louise içine kapanık, nazik, işine kendini tüm kalbiyle adayan, çocukları da kendine hayran bırakan biridir. Zaman ilerledikçe ailenin ve dadının arasındaki bağlar giderek güçlenir bir yandan da karmaşıklaşır. Birbirlerine bağımlı hale gelmeleriyle korkunç bir trajediye doğru ilerleyen yolun taşları döşenmiş olur. Leïla Slimani Fransa’nın en önemli edebiyat ödüllerinden Goncourt’u kazandığı bu romanıyla sevgi ve eğitime dair düşünceleri, sınıf ve kültür bilincine yönelik önyargıları, para ve tahakküm arasındaki ilişkiyi sorguluyor. Gerçek olaylardan esinlendiği romanında keskin kalemi ve karanlık şiirsel diliyle daha ilk sayfadan trajedi ve gerilim duygusunu insanın yüreğine nakış gibi işliyor.

Matematik dersini sevmeyen, soruları çözmekte zorlanan, matematiğin gereksiz olduğunu düşünen Defne'ye bir gün öğretmeni çok fazla matematik ödevi verir. Defne hafta sonu doğum gününü kutlayacağı için ödevdeki soruları çözmek istemez, Doğum gününde mumları söndürürken sayıların yok olmasını diler. Dileği gerçekleşir. Sayıların yok olduğu bir dünyada bakalım Defne, nelerle karşılaşacak?