Eserlere Göre Listeleme

“Adem Gümüş, Kuyudaki Züleyha’yı kadim tarihin kuytularından çıkararak, günümüze taşıyor; Kadınlık hallerinin ve kadınla erkeğin ilişkisinin evrensel gerçeğini kıssa üzerinden tekrar okumaya çalışıyor. Derya’nın, Umut’un Züleyha’sı olarak, yeniden belirmesi, modern dünyada “fıtrat”a aykırı gelişenler açısından da bizatihi bir ümittir. Çağdaş bir Yusuf ile Züleyha hikâyesi olarak da okunabilecek roman, diliyle, kurgusuyla, hissettirmeden, sessizce akan ırmağa benziyor. Adem Gümüş, bizi yüreğin içine çekiyor. Kalbimize bakmamız gerektiğini söylüyor” Sadık YALSIZUÇANLAR, Edebiyatçı - Yazar/Ankara “Modernitenin kurbanı olmuş bir kadın şahsiyetinin entelektüel bir bakış açısı ile kaleme alındığı "Kuyudaki Züleyha" sıra dışı bir roman niteliğinde. Hayallerinin peşinde bir kadını ve giderek yıpranan aile düzenini konu edinen bu eseri bir solukta okuyacağınıza inanıyor, şiddetle tavsiye ediyorum.” Prof. Dr. Arshi KHAN, Sosyolog - Yeni Delhi/Hindistan ‘Kuyudaki Züleyha’ bir aile aile romanı olarak, Türkiye’de modernleşme süreciyle birlikte çözülmeye uğrayan geleneksel aile yapısını sanat eseri boyutunda ibretlik bir öykü ile sunuluyor okura. Türk aile sisteminin en önemli temel taşı olan “Kadın”ın merkezî yer tuttuğu eserde hem anne hem de iş kadını olma serüveninden bugüne de hitap eden bir değişim-dönüşüm romanı ‘Kuyudaki Züleyha’ Biçimsel düzeyde yalın ve akıcı bir anlatımla örgülenen roman, 21. Yüzyılı yaşadığımız bugünlerde sorgulayıcı işaretleri ve düşündürücü içeriğiyle üzerinde önemle durulması gereken iletiler taşıyor. “Müslüman Kadın”ın bugün de tanık olunan savrulmalarını edebî olanı gözetip sanatın sınırları içinde durarak irdeliyor.

Kararlılığın ve inancın, sevginin ve güvenin, Coşkunun ve cesaretin akılalmaz hikâyesi... Gizemli bir pusulanın peşindeki kuzenler Takımı'nın hiç unutulmayacak macerası... Pusulanın ibreleri bu kez terk edilmiş fabrikaları, Tozlu defterlerde çözülmeyi bekleyen şifreleri, Uladağ'dan başlayıp Ankara'ya ulaşan bir serüveni gösteriyor.

Yokluğun bilincinden söz edemeyiz. Âşık, sevgiliyi tanımadan önce içinde bulunduğu yokluğun farkında değildir. Oradan çıkıp varlığa ermesi, kendini bilmesi ancak severek mümkün olur. Varoluşun başı döndürmesi bundandır, yıldızlı gökyüzü gibi, insanın aklını alır. “Aşkı tattıktan sonra sevgilisini kaybeden âşığın içine düştüğü yalnızlık ise gerçek yalnızlıktır. Bu, Tanrı’nın evreni yaratmasından önceki yalnızlığı gibi yokluktan değil, varlıktan doğar. Önce varlığa ermiş, sonra yitirmiştir. Nasıl ki Tanrı evreni yok edip artık yalnızlığa geri dönemezse, âşık da geri dönülmez bir yerdedir. Aşk sayesinde kendini var etmiştir, ama kendi varlığının Tanrısı değildir, çaresizliği, acıları buradan gelir.”