Eserlere Göre Listeleme

Tanrı İnsanlardan Ne İster? Gerçek dostların çok az bulunduğunu ve gerçek bir dost bulduklarında, gerçek bir hazine bulduklarını öğrenmelerini… Onları çok fazla seven ama bu sevgiyi göstermeyi bilmeyen insanlar bulunduğunu öğrenmelerini… Affetmenin çalışılarak öğrenilebilecek bir şey olduğunu bilmelerini… Sevdiklerimize büyük acılar çektirmek için birkaç saniyenin yeterli olduğunu ama bu yaraları sarmanın yıllar sürebileceğini öğrenmelerini… En değerli şeyin hayatlarında sahip oldukları şeyler değil, hayatlarında olan kişiler olduğunu fark etmelerini… (Kitaptaki bir öyküden alıntı) Öyküler vardır hayatımıza dokunur. Öyküler vardır pek çok sorumuzun yanıtıdır. Onları dinleriz ve susarız. Söz bitmiştir. Kalbimize, ruhumuza bir şeyler erişir, derinlere, çok derinlerde bir yere; ruhumuza dokunuverir… Ruhu Olan Öyküler böyle hikâyelerden oluşan, her biri yüreğimizin en derinlerine dokunan bir kitap. Pek çok ülkede on binlerce insanın ruhunun titreşmesine vesile olmuş; gelip geçici olanın ötesinde ruhumuzun arzu duyduğu o hakikat ışığı için kandiller yakmıştır. Işıklar saçan, karanlığı dağıtan öyküler okumak, ruhunuzun özlemini gidermek üzeresiniz…

Son arzusunu yerine getirdim. Göğsüne çekiştirdiği hançeri ellerimle kalbine yavaşça iteklerken, ben tüm cihanın altında kalmışçasına bezmiş ve bitkin, Güle ise ismi gibi gülen gözleriyle huzurluydu. Ya Rabbim! Nasıl bir imtihandaydım. Sevdiğim kadının, doğmamış evlâdımın canını almaya mecbur bırakacak kadar büyük, nasıl bir günah işledim ki bana bunu reva gördün? Kollarımda son nefesini veren Güle'nin kulağına gözyaşları içinde son kez fısıldadım. "Ahirimiz bir olacak nazlı gülüm. Bekleyin beni… O cennet bahçesinde bekleyin beni…" Geriye kalan hayatımı bir ızdırap, bir an önce bitmesini istediğim bir zulüm haline getiren gün işte o gün, Güle'nin yüreğine sapladığım hançerle canına kıydığım o an oldu. Yıllarca kendi "Şeb-i Arus"umun yollarını gözlememe neden olan an, işte o andı. Ve işte o an "RUHUM KIYAMA KALKTI" Romanın kahramanı, daha sonra Nebi adını alan Ahmet Ziya, İstanbul'dan Sarıkamış Harekatı'na katılmak üzere yola çıkmış, hezimet ile sonuçlanan harekatın ardından Erzurum'da kalmış edebiyat düşkünü bir gençtir. Eser Ahmet Ziya (Nebi)'nın gözünden; önceleri Ermeni çetelerinin yaptıkları baskınlarla karşı karşıya kalan yöre halkının, Rus işgali ile birlikte kendilerini acımasız bir kıyımın içinde bulmalarını, Bolşevik isyanının başlamasıyla birlikte bölgeyi terk eden Rus birliklerinin ardından, Ermeni komitecileri tarafından insanlık dışı işkenceleri, tecavüzleri, cinayetleri, toplu katliamları ve tam manasıyla sistematik bir biçimde yapılan soykırımı anlatmaktadır. Okurlar, romanın kahramanı Nebi, Güle, Hati Ana,Abuş ve diğerleri ile kendilerini yaşanan acıların dramatik sahnelerinde bulacaklar, tarihin bu dönemine ilk kez zulme maruz kalanların gözünden bakma fırsatı yakalayacaklardır. (Tanıtım Bülteninden)

“Festival günlerinde, aynı gün içinde izleyeceğim üçüncü filmin başlamasını, gözlerim yorgun ve beynim durgun olarak beklerken dahi ışıklar kapanınca heyecanlanmaktan kendimi alamam. İşte bu duyguyu hissetmeyenlerin, bir başka deyişle, sinemanın büyüsüne kapılmamış olanların, sinefilleri anlamasının zor olduğu kanısındayım.” “Ruhuma Dokunan Filmler”, bize, Neşe Ürel’in bir ömürlük “sinefil” emeğinin damla damla biriktirdiği filmlerden kareler izletiyor. Sadece perdeye yansıyanları değil, perdenin dışındaki hayatı da izliyoruz: Yazlık sinemalarda ay çekirdeklerine, hastane ziyaretine gelen bir festival programına, hava muhalefetine rağmen izlenen filmlere şahit oluyoruz; gözlerimizin önünde kendi hayatımızın filmleri canlanıyor. Neşe Ürel’in hayatının filmlerini, ya da, daha doğru bir ifadeyle, filmlerinin hayatını izlerken kendi hayatımız da bir film şeridi gibi gözlerimizin önünden kayıp gidiyor. Ancak, endişelenmiyoruz, hüzünlü ama ümitli bir mutlulukla hatırlıyoruz her şeyi. Salondan çıkarken, pek de aşina olmadığımız, ismi kulağa biraz tuhaf gelen “sinefil” kimdir, ne hisseder, iyice bir öğreniyoruz: “Yaşlandığımda; evden çıkabildiğim, aklım başımda olduğu sürece, elimde bastonumla hiç gocunmadan sinemanın yolunu tutacağımdan emin olabilirsiniz. Daha çok yaşlandığımda ise arşivimdeki filmler imdadıma yetişecektir diye umuyorum. Gördüğünüz gibi gelecek için hayallerim hep sinema üstüne. Hayata gözlerimi yumana kadar dilerim sinemasız kalmam.” Ruhu sinemaya uğramış herkes beğeniyle okuyacak.