Eserlere Göre Listeleme

"Mustafa Kemal Atatürk'ün başlattığı modernleşme sürecinin açık ve uzun dönemli beklentisi olan Avrupa Birliği'ne entegre olması Türkiye'nin çıkarınadır." "AB neden Türkiye ile müzakere ediyor. Çünkü Avrupa bizim değerlerimize, hukukun üstünlüğüne ve ortak politikalara sahip çıkan istikrarlı, demokratik ve refah içinde bir Türkiye'ye ihtiyaç duyuyor. Bu tamamen bizim çıkarımızı ilgilendiren bir konudur çünkü zamanımızın getirdiği en büyük zorluk, Avrupa'nın hem kıtanın içinde, hem de dışında İslam ile olan ilişkisidir. Türkiye istikrarsız Ortadoğu'da bir istikrar abidesidir." "İstatistiklere göre, bugün başta Almanya, Fransa ve İngiltere'de olmak üzere Avrupa'da 12 ila 15 milyon arasında Müslüman yaşamaktadır. Bu durum, Avrupa'nın demografik yapısmı hızlı biçimde değiştirmektedir, örneğin Berlin'de Protestanlığın ardından en büyük ikinci dini inanç Katoliklik değil, İslam'dır." "Pek çoğu AB üyesi devletlerin vatandaşları olmak üzere şu anda AB'de milyonlarca Müslüman yaşadığına göre, AB'yi bir Hıristiyan kulübü olarak nitelendirmek anlamsızdır." "bak, İran ve diğer Ortadoğu ülkelerindeki gelişmeler; dinler ve medeniyetler ya da enerji ile ekonomik büyüme arasındaki ilişkilerde AB ve Türkiye'nin birbirlerine ihtiyaçları var. İşte bu yüzden Türkiye'nin AB'ye katılımını destekliyoruz. Güvenlik, ekonomi, enerji ve uygarlaşma meselelerinde ortak değerleri ve çıkarları paylaşıyoruz." —Olli Rehn

Avrupa gerçekte mevcut değildir. O ne bir kıta, ne bir kültür, ne bir miller ne de bir tarihtir. Onu tek bir hudut ile veya tek bir ortak gelecek rüyası ile tarif etmek de mümkün değildir. Buna mukabil hudutlarını tahdit etmenin pek mümkün olamadığı Avrupalar mevcuttur. Bugün Avrupa’da herşey değişti. Kıtanın bütün verileri altüst oldu. Komünizm ve Sovyet tehdidi yok oldu. Almanya’nın birleşmesi gerçekleşti. Almanya.nın üstün gücü ile uyumlu bir Avrupa dengesi için başka bir stratejiye gerek var. Ve bu strateji bugün mevcut değil. Birleşmenin bugün batı ekonomilerine getirdiği ressesion dışında Avrupa Topluluğu’nun bulduğu bir ekonomik mücadele formülü yoktur. Komünizme karşı hiç galip gelemeyecekmiş gibi savaşan batı bugün narin zarafetiyle ne yapacağını bilememektedir. Yüksek sesle bu konuda konuşmaktan bile çekinmektedir. İdeolojik bir düşmanı kalmadığı için Pazar ve Demokrasi kelimeleri sanki günümüzün tüm suallerine cevapmış gibi Avrupa’da doğmuş bu iki prensibi dünya prensipleri haline yaymaya çalışmaktadır. Yarın bu kürenin en önemli güçleri Amerika’nın medya gücü ile Asya’nın ekonomik gücü olacaktır. Bunlara üçüncü güç olarak Avrupa(lar)’ın zekaları eklenebilir. Bunun için bu kıta bir değişimler kıtası olmalı ve tekilcilikten kaçınmalıdır. Onu meydana getiren toplumların birlikte yapmalarını organize etmeli ama tek bir sistemde birleştirilmemelidir. Bu tekil kıtanın en büyük kozu çoğulculuktur.

Tepelerde birileri, bütün kötü niyetlerini, bütün çıkarlarını "demokrasi" diye bastırıyor aşağıya. Tepelerde birileri de, geçmişi, 30'ları, Atatürk'ü jakoben, tepeden inmeci, anti demokrat diye suçlayan birileri de "halk talep etmiyor, yukarılardakilerin de niyeti yok, öyleyse dışarıdan gelsin" diye diye bir başka jakobenlik, bir başka tepeden inmecilik yapıyor. "Halkın Yönetimi" demek olan demokrasi, Avrupa sopasıyla bir aşka "tepe"den geliyor. Sopa gönüllüleri arasında "demokrasi vermeye niyeti olmayan" yukarıdakiler de var! "Halk", noterlikten başka yetki tanınmayan halk ise yine yok bu demokraside...

“Avrupalılar – Üç Hayatın Işığında Kozmopolit Avrupa Kültürü” 19. yüzyıl, Avrupa için benzeri görülmemiş bir sanatsal atılım dönemiydi. Aynı zamanda, kitle iletişim araçlarının ve hızlı tren yolculuğunun milliyetçilik engellerini aşarak Avrupa’yı bir araya getirdiği, sanat, müzik ve edebiyat eserleri bakımından gerçek anlamda bir Avrupa kanonunun gelişimini kolaylaştırdığı ilk kültürel küreselleşme çağıydı. Nitekim 1900’e varıldığında, kıtanın her yerinde aynı kitaplar okunmakta, aynı tablolar üretilmekte, evlerde ve konser salonlarında aynı müzik çalınıp dinlenmekte ve bütün önemli tiyatrolarda aynı operalar sahnelenmekteydi. Övgüyle izlenen tarihçi Orlando Figes geniş kapsamlı belgelerden, mektuplardan ve çeşitli arşiv malzemelerinden yararlanarak, Avrupa’da bütünleşmeyi mümkün kılan para ile sanatın etkileşimini inceliyor. Kitabın odak noktasında dokunaklı bir aşk üçgeni yer alıyor: Rus yazar İvan Turgenyev; uzun ve derin bir aşk ilişkisi yaşadığı İspanyol primadonna Pauline Viardot; Pauline’in bir sanat eleştirmeni, tiyatro yöneticisi ve cumhuriyetçi militan olan kocası Louis Viardot. Turgenyev ile Viardot çifti bir tür Avrupa kültür alışverişine aracılık ettiler; Delacroix, Berlioz, Chopin, Brahms, Liszt, Schumann çifti, Hugo, Flaubert, Dickens ve Dostoyevski gibi birçok dev simayla tanıştılar ya da yolları kesişti. Uygarlık tarihindeki büyük ilerlemelerin hemen hepsi kozmopolitliğin arttığı, yani insanların, fikirlerin ve sanat eserlerinin ülkeler arasında serbestçe dolaştığı dönemlerde ortaya çıkmıştır. Canlı bir üslupla kaleme alınan “Avrupalılar”, kozmopolit bir mayalanmanın zamanla dünya kültürüne damga vuran sanat geleneklerini nasıl şekillendirdiğinin de göstergesi. “Harika, geniş kapsamlı bir çalışma […] Figes bu dönemi ustalıkla anlatıyor, üstelik ikna edici ve tutarlı bir şekilde okuru aydınlatarak…” – Publisher’s Weekly “Kimi yazarlar dünyaya bakmak için teleskop kullanır, kimileri de mikroskop. Orlando Figes […] ikisini de kullanarak okurlarını hem şaşırtıyor hem hoşnut kılıyor.” – The American Scholar