Yazara Gore Listeleme

İmâm Gazâlî hazretleri İhyâu Ulûmi'd-Din isimli bu kitabını İslam ümmeti için bir ıslah projesi niteliğinde kaleme alınmıştır. Asrımızın büyük alimi Ebu'l Hasen en-Nedvi eserin bu yönüne şöyle işaret ediyor: Anlaşılmaktadır ki müellif kitabın Müslümanlara yol gösterici olması ve diğer yazılan kitaplara ihtiyaç bırakmayarak İslami bir kütüphane yerini tutması için akaid, fıkıh, nefis terbiyesi, ahlakı güzelleştirme, ihsan mertebesini elde etme, hayırlı işlere özendirip, kötü işlerden sakındırma gibi konuları, kalpleri yumuşatan ince hikmetlerle dolu nasihatleri, imana ve salih amel işlemeye teşvik edici, kalbin hastalıklarına karşı kişiyi uyarıp bu hastalıkları izah ederek tedavisini açıklayan birçok hususları kitabına almıştır. İhyâ kitabı bir bütün halinde ıslah ve irşat kitabı olarak adlandırılabilir. Burada musannif bir mürşit ve bir mürebbi gibi hareket etmiş ve kitabı İslami bir kütüphane kurar gibi telif etmiştir. Bu sebeple kitap akaid, fıkıh, nefis terbiyesi, ahlakı güzelleştirme, ihsan makamlarına ulaştırılması gibi konuları ihtiva etmektedir.

Işıklı kentlerin dönüp bakılmayan, bakılsa görülmeyen, görülse de unutulması yeğlenen yüzleri, onca gürültüde duyulmayan kaba, hoyrat sesleri, fazla kurcalanmayan hikâyeleri vardır. “İnsanlar değişiyor, sesler değişmiyordu. Sesler her yerde aynıydı; yoksulluğun, yorgunluğun, hiç dinlenmemişliğin sesleri… Bütünden parçaya yayılan, parçadan bütüne evrilip koca bir çığa dönüşen açlığın sesleri…” Gönül Çatalcalı kentin çöplüklerinde dolaşıyor bu kez, didikliyor kimsenin görmek istemediği kirli poşetleri. Konuşan, anlatan hatta bangır bangır “ben buradayım" diye bağıran bir çöp dağının efsanesini yazıyor. Her romanında ateşe biraz daha yaklaşan Çatalcalı, bu kitabında ateşi elinde tutuyor.

" Piçler açtı. Piçler kirliydi. Ter, toz ve çamur korkuyorlardı. Üşüyorlardı. Ama gülüyorlardı. " Piçlerin çocukları olmaz. Piçler, aşık oldukları kadınların kendilerini kurtaracaklarını düşünür. Oysa hiçbir kadın dünyaya bir piçi kurtarmak için gelmemiştir. Piçlere sır verilebilir. Ölümleriyle son bulan sırdaşlıkları vardır. Piçlerin cinsel hayatı düzensizdir. Piçlerin bedenleri ve akılları, diğer insanlarınkinin aksine nasırlaşmaz. Onların nasırlaşan tek yerleri ruhlarıdır. Piçler sadece kendi aşklarına saygı duyarlar. En yakın dostlarının kadınlarına dil ve el uzatabilirler. Bu durumda piç tabii ki suçlu, ancak piçlik meşrudur. Piçler düzensiz hayatlarında düzenli olarak içki içerler. Belli sayıdaki kadehten sonra sarhoş olup sızarlar. Sızdıkları yerin adı huzurdur Piçlerin babalarıyla olan ilişkileri mezar taşı kadar soğuk, yeni dökülmüş kan kadar sıcaktır. Piçler insan öldüremedikleri, ağır suçlar işleyemedikleri, korkak ve hain oldukları için yaşadıkları yerleri zorunlu kalmadıkça terk etmezler. Piçin davranış ve tercihlerini sadece bir başka piç kabul edebilebilir olarak değerlendirir ve "Neden?" diye sormaz. "Neden?" sorusu piçliği yok eder.

Sık sık insan bedeninin ne kadar mucizevi olduğunu duyar, ona düzülen övgüleri dinleriz. Bedenimizin incelikli işleyişine dair kitaplar raflarımızı doldurur. Oysa bütün o harikulade yönleri bir yana, insan bedeninin milyonlarca yıllık evrim sürecinde ortaya çıkmış bariz kusurları da var. Amerikalı biliminsanı Nathan H. Lents işte bu kusurların hikâyesini anlatıyor. İnsan retinası niye ters? Diğer hayvanlara kıyasla üst solunum yolu enfeksiyonlarına neden daha açığız? Bedenimizde niçin gereksiz kemikler var? Dizlerimiz, sırtımız ve belimiz niye sık sık sorun çıkarıyor? Birçok hayvan tek çeşit besinle bütün ihtiyacını karşılayabilirken biz neden "dengeli" beslenmek zorundayız? İnsanda neden işlevsel genlerin yanı sıra bir o kadar da bozuk, işlevsiz gen var? DNA'mız niye geçmiş enfeksiyonlardan kalan milyonlarca virüs "enkazı" içeriyor? Primatlar içinde neden bebek ve anne ölüm oranı en yüksek olan tür biziz? İnsanın bağışıklık sistemi niye kendi bedenine bu denli sık saldırıyor? Baş tacı edilen beynimiz yanılgılara ve kötü kararlar vermeye neden bu denli yatkın? "Ama kulağa ne kadar tuhaf gelirse gelsin, kusurlarımızın kendine has bir güzelliği var," diyor Lents. "Bizi biz yapan şey kusurlarımız. Bu kitapta ele alacağımız kusurlar, yaşam mücadelesinde kazandığımız galibiyetlerden geriye kalan yara izleridir. Bizler şansımız düşük olduğu halde bu sonsuz evrimsel çatışmadan sağ çıkanlarız; onca riske rağmen dört milyar yıldır azimle sürdürülen direnişin ürünleriyiz. Kusurlarımızın hikâyesi başlı başına bir savaş hikâyesidir."