Yazara Gore Listeleme

Öylesine büzüşmüştü ki cüceye benziyordu. Sarı kaldırım taşları kan lekesiyle kaplanmıştı. Kıpırdamıyordu adam. Böyle cama çarpan, sonra havada uçup üçüncü kattan yere düşen birinin, cama ve kaldırıma çarpma anında hiçbir tarafının kırılmadığının farkına vardım. Çünkü adam, kendisinden artakalan şeyi, o içi boş kabuğu fırlatıp atmadan önce paramparça olmuştu zaten. İçinde ne var ne yoksa çekip almış, sonra da boş kabuğu pencereden fırlatmıştı. Mesleğinin henüz başında genç bir gazeteci, işini bırakıp varını yoğunu kumara veren bir avukat, dünyaya karşı tiksintiyle dolmuş bohem bir hâkim ve karısını öldüren “sendika hırsızı” bir işçi… Yara İzleri’nde, bir cinayetin çemberine girip çıkan bu dört insanın öyküsü kendi gözlerinden, tıpkı parçalanmış yaşamları gibi dört bölümde anlatılır. Zaman zaman bir araya gelmelerine sebep olan bir cesede rağmen, bu kişilerin ortak noktası ceset karşısındaki korkunç kayıtsızlıklarıdır; çünkü gerçekte anlatılan bir cinayetten çok, cinayete kurban gitmiş bir toplumun bireylerinin parçalanmışlığı, yaralanmışlığıdır. Latin Amerikalı romancıların “büyülü gerçekçilik” akımının büyüsüne kapıldığı bir dönemde kendisine bambaşka bir yol seçerek yüzyılın en büyük yazarları arasına giren Juan José Saer’in başyapıtı Yara İzleri, Gökhan Aksay’ın İspanyolca aslından çevirisiyle… “Saer, Arjantin’in Borges’ten bu yana çıkardığı en iyi yazardır.” William Rowe (Tanıtım Bülteninden)

Metin Heper'in Doktora tezi

İki hafta sonra çadırlar söküldü ve tehcir edilenler bir kez daha bilinmez bir yere doğru yola çıkarıldılar. Jandarma çadırın yanında duruyordu. Oğlan ona yaklaştı ve üzerinde küçücük renkli boncuklarla çiçek desenleri işlenmiş küçük bir bozuk para kesesini kabul etmesini rica etti. Bu oğlan için kıymetli bir şeydi. Bu keseyi ona doğduğu şehirde Noel ve Paskalya'da amcasıyla birlikte ziyaret ettikleri mahkûmlar vermişti. Oğlanın evinden getirdiği hediyelere karşılık olarak mahkûmlar da bunu vermek istemişlerdi. Jandarma keseyi kabul etmeden önce bir an duraksadı. Belli ki bu insanlar yola çıkarken ne zamandır aklından geçirdiği ve giderek derinlere kök salmış olan bir şeyleri söylemek istiyordu. Gökyüzünü işaret etti "Sizin Ona varan kendi yolunuz var, bizim kendi yolumuz. Bütün yollar O'nda buluşur" dedi. Oğlan büyüyüp de yetişkin bir erkek olduğunda bu jandarma kendisi için iyi kalpli bir insandan çok daha fazlasını ifade etmeye başladı. Tehcir yıllarından sağ kurtulacak denli şanslı olmuş, sonrasında ise bu tehcirden daha az acılı ya da ümit kırıcı sayılamayacak başka deneyimlerden geçmişti. Ama tüm bunların ortasında her zaman Anadolu ovalarındaki bu sıradan, okuma yazması olmayan, silahlı muhafızı insanlığın, daha derin bir maneviyatın, daha kalıcı insani niteliklerin simgesi olarak aklına getirebiliyordu. Bu adam, tek bir insanın çilesinde ve adanmışlığında bütün ruhların akrabalığını hissetmişti. Aileye sağladığı su bir inanç eylemiydi, kendi ruhunun özgürlüğünde keşfettiği şeyin evrenselliğine olan inanç

2014 yılında, sesimiz yeni soluklarla buluşsun diye internetin sokaklarına savurduğumuz sayfalar dev bir kuleye dönüştü. Sesimize eklenen sesler, ayrımcılığa ve sağlamcılığa karşı güçlü bir koroya dönüştü. 100. sayımıza ulaştık. Diyor ya şair: “Tam yüz bin elim var Yüz bin elle dokunurum Sana, İstanbul’a.” Bizler de tam 100 sayı ile dokunuyoruz hayata ve okurlarımıza. Elbette 100. sayımız için güzel bir sürprizimiz var. Bizi takipte kalın. 100. sayımıza can sıkıcı gelişmelerle başlamak istemedik. Tesadüfen güzellikler bizi buldu. Ayrımcı uygulamaları bulutlarda gezen havayolu firmalarına rağmen yazarımız Sevgi Mart Göcen, sorunsuz bir uçak yolculuğu yapıyor. “Sevgi’nin caydırıcı sertliği bu konuda rol oynamıştır” diye düşündük ama tanıdığımız en naif insanlardan biri olan Nurşen Korkmaz’ın yazısı bu tespitimizi boşa düşürüyor. Meral Sözen’den güzel ve erişilebilir bir film değerlendirmesi geliyor. Kadrolu eleştirmenimiz Gülcan Altun durur mu? 100. sayımızda da sesli betimleme değerlendirmesi yapmak istemiş. Hop-Çiki-Yaya Polisiyeleri... Yazının başlığı, yazarını ele veriyor. Eylem Yurtsever’den çok güzel bir kitap değerlendirmesi. Güneşin yere düşen ışınları belki hayallerin yaklaşmakta olan gölgeleridir. Ali Çolak’ın güzel çevirisiyle bir körün bir görene, görsel bir olay anlatımına tanık oluyoruz. Dergimizin en emektar yazarlarından Pınar Yavuz, yeti farklılıklarına bakış açısının nasıl şekillendiğini anlatıyor sıcacık kalemiyle. Elif Emir Öksüz, o masum akademisyen görünümü altında neler saklıyormuş! Görenlerin arasına ajan yerleştirmiş. Ne güzel yapmış. Hep görenler mi bizi gözleyecek? “Mikro saldırganlık” kavramıyla bizi tanıştıran Deniz Aydemir Döke’den güzel bir mikro saldırganlık yazısı. “Anneciğim, neden senin paranı almadı?” Bir çocuğun zihnini yoracak kadar can sıkıcı bir mikro saldırganlık biçimini Dilek Başar Açlan’ın kaleminden okuyoruz. Konuk yazarımız Nuri Turhan da üstenci bakış açısını irdeliyor. Sürekli sokağın nabzını tutan Engin Yılmaz, dokunulmazlık hakkımızı savunuyor. Gelmişiz 2022 yılına, hala engelliler için ayrı halk eğitim projeleri tasarlanıyor. Ayrıntılar Canan Çam Yücel’de. “Hadsizlik çok güzel, gelsenize” diyor Burak Sarı. Ne demek istiyor sizce? Gamze Sofuoğlu ise bir yazıya dünyaları sığdırmış. Bizler de gidip tekrar okuyacağız. Noterler Birliği ile girdiğimiz onur mücadelesini, konuk yazarımız Turhan İçli özetliyor. Bulutların üzerinden, pardon Güneşin sofrasından, pardon 100. sayımızdan yaptığımız yayın burada sona eriyor. Sürprizimiz için takipte kalın. 101. sayımızda görüşmek üzere.