Yazara Gore Listeleme

Nadide Hanım, 30 yıllık hayat arkadaşını ani biçimde kaybedince, hayat karşısında ne istediğinin boşluğunu yaşar. Bir dönem kendisine hobiler edinmeye çalışsa da, hepsi birer geçici heves olarak kalır. Dikiş kursundan, koroya; gezilerden kabul günlerine hiçbir aktivitede aradığı mutluluğu bulayan Nadide Hanım, gazetede gördüğü bir haberle kendisini önce okul sıralarında, ardından mavi sulara kendini atar. Bir grup genç ve gizemli bir kaptan ile "yeni bir başlangıca" yelken açar!

6 Ocak 1896-16 Temmuz 1969 yılları arasında yaşayan Vecihi Hürkuş, Türkiye’nin havacılık tarihinde önemli bir ad. Hiçbir devrin ve hiçbir kimsenin adamı olmayan Vecihi Hürkuş, üstün yetenekli bir pilot, başarılı bir uçak mühendisi, havacılığa âşık bir idareci olarak yaşadı. Kurtuluş Savaşı’na katılmış, Türkiye’nin hem bağımsızlık savaşında hem sivil havacılık tarihinde yer almış Vecihi Hürkuş’un anıları, tarih kitaplarında rastlanamayan gerçekleri de gün ışığına çıkarıyor.

Kayıp benliğini...geçmişini...şarkılarını...duygularını... Bir el yapımı kutunun içinde,  hayatın anlamını bulmuştu. “Hani bir kadim atasözü vardır, ‘Her yaşlı adam öldüğünde, bir kütüphane toprağa gömülür’. Sana bırakmaktan en onur duyduğum şey kütüphanemdir. Ama ya hayat hikâyemizi ne yapacağız? Sensiz geçen bunca yılı, hasretle geçen bunca zamanı ne yapacağız? Sen bizsiz büyüdün, yetiştin, biz sensiz yaşlandık... Bunca hasret çektiğimiz  zamanın hakkından nasıl geleceğiz? Bilmiyorum güzel yavrum. Henüz bilmiyorum. Ama bunların benimle birlikte gömülmesine gönlüm razı değil. Sana söz veriyorum, bir yolunu bulacağım. Bunca sene biz neler yaşadık, sen yanımızda olabilsen neler olurdu, sana anlatmanın, hatta yaşatmanın bir yolunu bulacağım gözümün nuru. İlla ki bulacağım! Sen nerede, hangi şehirlerde büyüdün? Nelere üzüldün, nelere sevindin? Kimler yaktı canını, kimler sırtını sıvazladı? Ateşlenince kimler tuttu alnını, düşünce kimler öptü dizlerini? Benim gözümün bebeği canım torunum, sen bizsiz nasıl bir hayat sürdün? Neredesin sen Yasemin’im? Neredesin evladım?” Çok küçük yaşta köklerinden kopartılmış bir genç kadın… Hayatta tek hayali New York’ta çalıştığı hukuk firmasının ortağı olmak, ve Manhattan’da bir çatı katı satın alabilmek... Akraba yok, aile yok, vatanım dediği bir yer, gönül bağı yok... Hiç bir yere ait hissetmiyor kendini. Ta ki o Emanet’i almaya gelene kadar! Köy Enstitüsü mezunu bir dedenin torununa bıraktığı EMANET, sizce ne olabilir?

GÜLÜŞLER İNSANDIR Gülüşler insandır bir bilsen Fısıltılarını işitirim, her sabah kalkarken Sesleri orman çıtırtısı, Renkleri; kavun içi, eflatun, biraz da kırmızı, Ağız tatlarını ceplerinde taşırlar, Yanaklarının sıcağını duyarım, Gülüşlerini, hayalimin odalarına asarım Her sabah seyreder, gülerim, “Neden” derim, “neden” gülüyorlar, Benim bilmediğim bir şey mi biliyorlar?