Adım Çocukların Olsun

Evimiz on ikinci katta. Apartmanın en son katı. Yerden çok göğe yakınız. Başka apartmanların bacaları, entenleri gözükür buradan. Kuşlar, uçaklar geçer üstümüzden. Kentin sisi, bulutu takılır. Çekme kat diyor babam bizim daireye. Nasıl çekmişler, nasıl geriye almışlar kocaman evimizi, orasını söylemiyor. Fazla çektikleri için mi, penceremizin önüne oturdum mu sokaklar, caddeler gözükmüyor? Karıncalara uzak, kuşlara yakınım. Oysa ben aşağıdan geçenleri de görmek istiyorum. Gökyüzünden usandım mı caddelere, sokaklara almalıyım bakışlarımı. İnsanlara el sallamalıyım. (Kitabın İçinden)