Koşarken Yavaşlar Gibi

"Cezaevinde, arkadaşlarla ranzanın üzerine oturup konuştuğumuz günlerde bile, hayat daha kolaydı. Evet, dışarda değildik, dışardayken gözümüze çarpmayan küçücük ihtiyaçları bile karşılamak için büyük çabalar harcıyorduk. Ama yine de gülebiliyorduk yağ tenekesinin üzerinde kızarttığımız sucukları yerken... Çünkü umutluyduk hâlâ. Güzel günlerin ışığı henüz terk etmemişti bizi." Koşarken Yavaşlar Gibi, birbirine hem benzeyen hem farklı beş genç kadının 12 Eylül’de askeri cuntanın yönetime gelmesinden birkaç yıl önce başlayan arkadaşlıklarının, 12 Eylül döneminde, 1990’larda ve 2000’lerde aldığı halin romanı: Aynı evi paylaştıkları yıllar geride kalmış, hayat gailesiyle birbirlerinden uzaklaşmışlardır. Her biri, farklı ama benzer biçimlerde, bir zamanlar hayatlarını adadıkları ideallerinin hiçleştiği yeni toplumsal ilişkiler içerisinde, kadın olmanın zorluklarıyla baş edip ayakta kalmaya çabalarken bir mektup onları yeniden bir araya getirir. Arkadaşlığın ve yoldaşlığın kadınca hali...