Sevincim Eksilmesin Yeterki

Kitabın içinden: Olağanüstü bir geceydi. Yel esiyordu, esiyordu ya şimdi durmuştu, her yeri yıldızlar bürümüştü ot gibi. Altından kökleriyle, ışıl ışıl, tutam tutam görünüyor, karanlıklara gömülüyor, geceden parıltılı kesekler kaldırıyorlardı. Jourdan uyuyamamıştı. Yattığı yerde dönüp duruyordu. “Hava nasıl da duru” diye geçirdi içinden. Böylesini daha önce görmemişti. Gök madenden bir gök gibi titriyordu. Neden titrediğiyse anlaşılmıyordu, çünkü hiçbir şey, sepetçi söğüdünün yuvarlacık püskülleri bile kımıldamıyordu. Yelden değildi. Gökyüzü sanki alçalmış alçalmış da toprağa değiyor, ovalara sürtünüyor, dağları dövüyor, ormanların arasındaki aralıkları çınlatıyordu. Sonra da tepelerin dibinde yeniden yükseliyordu. Jourdan karısını uyandırmaya çalıştı. “Uyuyor musun?” “Evet.” “Nasıl yanıt veriyorsun o zaman?” “Vermiyorum.” “Geceyi gördün mü?” “Hayır.” “Öyle duru ki bir görsen...”